پشت پرده‌ی به رسمیت شناختن کشور فلسطین از سوی غرب
-
گسترش موج به رسمیت شناختن فلسطین در جهان غرب
پارس تودی - تا پیش از اعلامیه‌های اخیر، کشور فلسطین توسط ۱۴۰ کشور از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل به رسمیت شناخته شده بود. اکنون این تعداد به ۱۵۱ کشور رسیده است. موج گسترده‌ای که عمدتا از سوی غرب و متحدانش ایجاد شده است.
بیش از هفتاد سال از درد و رنجی که غرب بر مردم فلسطین تحمیل کرده، می‌گذرد. اما به‌ناگاه، در یک هفته‌ی گذشته، کشورهای غربی و به‌خصوص بانی اصلی آوارگی فلسطینیان، انگلستان، به این نتیجه رسیدند که کشور فلسطین را به رسمیت بشناسند. به گزارش پارس تودی این اقدام، هماهنگ و عمدتاً نمادین است تا هدف و چشم‌انداز راه‌حل دو کشوری حفظ شود. اما واقعاً چه چیزی باعث شد که کشورهای غربی و متحدانشان، که تا پیش از این از به رسمیت شناختن کشور فلسطین امتناع می‌کردند، ناگهان و چنین دست‌پاچه دست به این اقدام بزنند؟
تحقق هدفی که اسرائیل در ۷۰۰ روز بدان نرسید
گاردین با طرح این سوال در تیتر خود که «چرا کشورهای بیشتری کشور مستقل فلسطین را به رسمیت می‌شناسند؟»، به بررسی اثرات عملی این اقدام پرداخته است. این روزنامه، ضمن اشاره به تلاش کشورهای غربی برای حفظ راه‌حل دو کشوری، معتقد است آن‌ها امیدوارند با این روش، کشور فلسطین در کنار اسرائیل همزیستی مسالمت‌آمیز داشته باشد. در عین حال، این اقدام هماهنگ، نوعی سرزنش اسرائیل و ایالات متحده به‌خاطر حمله بی‌وقفه به غزه و اعتراض به الحاق کرانه‌ی باختری است؛ روندی که امکان تشکیل سرزمین فلسطین را از بین می‌برد. گاردین اذعان می‌کند که این اقدام، در نهایت، یک انتخاب سیاسی است و به‌خصوص در مورد فلسطین، به رسمیت شناختن تا حد زیادی جنبه‌ای نمادین دارد. شاهد این ادعا، موضع‌گیری دیوید لامی، وزیر امور خارجه‌ی بریتانیاست که پیش‌تر گفته بود: «این موضع در عمل تغییری ایجاد نخواهد کرد.» در نهایت، گاردین تلاش دارد نشان دهد هدف اصلی و نیمه‌پنهان کشورهای اروپایی، از میان برداشتن حماس است. این هدف به‌وضوح در بیانیه‌ی کنفرانس آمده و اتحادیه‌ی عرب متعهد شده است که «حماس هیچ نقشی در حکومت آینده‌ی غزه نخواهد داشت و یک نیروی صلح بین‌المللی، تحت نظارت سازمان ملل، امنیت را تا پیش از تصدی یک نیروی پلیس فلسطینی، حفظ خواهد کرد.»
آمریکا، مانع تحقق راه‌حل دو کشوری
بی‌بی‌سی نیز در تحلیلی به دنبال فهم این موج جدید به رسمیت شناختن‌هاست. این رسانه با طرح این سوال که «به رسمیت شناختن کشور فلسطین به چه معناست؟» پاسخ می‌دهد: فلسطین کشوری است که هم وجود دارد و هم ندارد. اگرچه این کشور از اعتبار بین‌المللی بالایی برخوردار است، اما به دلیل اختلاف دیرینه‌ی فلسطینی‌ها با اسرائیل، این کشور هیچ مرز مورد توافق بین‌المللی، پایتخت یا ارتشی ندارد. به همین دلیل، به رسمیت شناختن آن، تا حدود زیادی نمادین باقی می‌ماند. بی‌بی‌سی می‌نویسد: «این اقدام، بیانیه‌ای اخلاقی و سیاسی قوی خواهد بود، اما در عمل تغییر چندانی ایجاد نمی‌کند.»
حفظ آبروی رهبران غربی
الجزیره به رسمیت شناختن فلسطین را راهی برای «حفظ آبروی» رهبران غربی می‌داند. این رسانه به نقل از تحلیل‌گران بین‌المللی می‌گوید: «رهبران غربی تحت فشار فزاینده‌ای از سوی جامعه‌ی بین‌المللی و همچنین مردم محلی خود برای انجام کاری هستند. با این روش، آن‌ها می‌خواهند نشان دهند که کاری انجام داده‌اند، بدون اینکه واقعاً اقدام اساسی انجام دهند.» الجزیره اضافه می‌کند: «تا زمانی که این اقدام با گام‌های مشخصی مانند تحریم‌ها، ممنوعیت تسلیحاتی و اجرای منطقه‌ی پرواز ممنوع در فلسطین اشغالی همراه نشود، صرفاً یک ژست بی‌اثر خواهد بود.»
به رسمیت شناختن فلسطین: اعلام مرگ راه‌حل دو کشوری
به رسمیت شناختن فلسطین توسط غرب، واقعیت موجود را تغییر نخواهد داد؛ تشکیل کشور فلسطین، هرگز تا این حد دور از دسترس نبوده است. این محور تحلیل سی‌ان‌ان پیرامون وضعیت فعلی است. این شبکه، از زبان الیوت آبرامز می‌نویسد: «به رسمیت شناختن کشور فلسطین، مطلقاً هیچ سودی برای هیچ فلسطینی ندارد. این نتیجه‌ی فشار سیاسی داخلی از سوی چپ‌ها و گروه‌های مسلمان است. آن‌ها قائل به دموکراسی‌اند و به خواسته‌های رأی‌دهندگان واکنش نشان می‌دهند. راه‌حل دو کشوری دیگر قابل اجرا نیست، زیرا اسرائیل اجازه‌ی آن را نخواهد داد.» آبرامز اضافه می‌کند: «در حال حاضر، اسرائیل می‌تواند هر زمان که بخواهد، به بهانه‌ی امنیت، به کرانه‌ی باختری ورود و خروج کند. اما اگر فلسطین یک کشور مستقل شود، اسرائیل این توانایی را از دست خواهد داد. بنابراین دیگر امکان واقعی برای تشکیل کشور فلسطین وجود ندارد.» اسموتریچ نیز رسماً اعلام کرده است: «کشور فلسطین نه با شعار، بلکه با عمل، از روی میز مذاکره حذف می‌شود.»
جمع‌بندی
«نمادین بودن» در بحث به رسمیت شناختن فلسطین، از معدود نکاتی است که تمامی رسانه‌ها بر آن اتفاق نظر دارند. اما ریشه‌ی این عمل نمادین، در راه‌حلی است که درواقع خود، عامل تشدید بحران بوده است. واقعیتِ راه‌حل دو کشوری، در کتاب «فردا دیروز است» این‌گونه توصیف شده: «راه‌حل دو دولتی، یک حواس‌پرتی بی‌معنا و یک مفهوم نمایشی است که دیپلمات‌ها به‌مدت ۳۰ سال برای جلوگیری از یافتن راه‌حل‌های واقعی از آن استفاده کرده‌اند.» بدون گام‌های عملی برای وادار کردن اسرائیل به تعامل، «پیشنهاد به رسمیت شناختن، زندگی حتی یک فلسطینی را تغییر نخواهد داد». طرح دوباره و اصرار بر آن، درواقع کمکی است به اسرائیل برای رسیدن به هدفی که در دو سال جنایت و نسل‌کشی نتوانست آن را محقق کند: حذف حماس.
NH