جهان خسته، چشم‌انتظار یک منجی

پارس‌تودی - بشریت امروز، خسته از بن‌بست ایدئولوژی‌ها و بی‌عدالتی‌ها، بیش از هر زمان دیگری چشم‌انتظار منجی و عدالت الهی است.

به گزارش پارس‌تودی، در طول تاریخ کمتر دوره‌ای را می‌توان یافت که جامعه بشری به اندازه امروز احساس نیاز به یک منجی داشته باشد؛ نیازی که گاه در سطح نخبگان آگاهانه شکل می‌گیرد و گاه در ضمیر ناخودآگاه توده‌ها. انسان امروز، پس از تجربه ایدئولوژی‌ها و مکاتب گوناگون ــ از کمونیسم گرفته تا لیبرال‌دموکراسی غربی ــ همچنان به آرامش و خوشبختی دست نیافته است.

پیشرفت‌های حیرت‌آور علمی زندگی بشر را دگرگون کرده، اما نتوانسته عطش عدالت و سعادت را فروبنشاند. امروز جهان مملو از شکاف طبقاتی، فقر، بیماری، فحشا، بی‌عدالتی و سوءاستفاده قدرت‌ها از دانش است. علم به جای آنکه در خدمت انسانیت باشد، در بسیاری موارد ابزار سلطه، جنگ‌افروزی و چپاول ملت‌ها شده است. نتیجه این روند، خستگی و اضطراب جهانی و احساس نیاز فزاینده به یک دست نجات‌بخش است؛ نیازی که در همه ادیان وعده داده شده و در فرهنگ اسلامی در قامت حضرت ولی‌عصر (عج) معنا پیدا می‌کند.

عدالت، رسالت منجی

در تعالیم اسلامی مأموریت اصلی مهدی موعود (عج) چیزی جز گسترش عدالت نیست؛ همان وعده الهی «یملأ اللّه به الأرض قسطاً و عدلاً». این عدالت محدود به یک حوزه خاص نیست؛ عدالت در قدرت، ثروت، سلامت، منزلت انسانی، کرامت اجتماعی، معنویت و رشد، همه در پرتو ظهور آن حضرت محقق خواهد شد. عدالت جهانی نه با فناوری و علم پیشرفته، بلکه تنها با قدرت الهی و هدایت امام معصوم امکان‌پذیر است.

انتظار؛ فراتر از احساس نیاز

اما صرف احساس نیاز کافی نیست. در معارف اسلامی از ما خواسته شده است «منتظر» باشیم؛ مفهومی که فراتر از نیاز، به معنای امید و اعتقاد به آینده‌ای قطعی است. انتظار، یک حالت منفعلانه و دست روی دست گذاشتن نیست؛ بلکه امیدی سازنده و حرکتی پویاست که در روایات به‌عنوان برترین عمل معرفی شده است. پیامبر اکرم (ص) فرمود: «افضل اعمال امتی انتظار الفرج». انتظار در حقیقت انسان را از یأس و سرخوردگی نجات می‌دهد و به او آرامش می‌بخشد. امت منتظر هیچ‌گاه در برابر مشکلات زندگی مأیوس نمی‌شود و همواره چشم به گشایش الهی دارد.

انتظار؛ آمادگی و اقدام

انتظار، بی‌صبری و تعیین زمان نیست. شتاب‌زدگی و زمان‌گذاری برای ظهور، خلاف آموزه‌های دینی است. انتظار حقیقی یعنی آماده‌سازی خود و جامعه؛ یعنی تلاش برای نزدیک کردن شرایط زندگی به جامعه مهدوی که بر پایه قسط، معنویت، علم، عزت، اخوت و کرامت انسانی استوار است. جامعه منتظر باید در حد توان خود، الگوی کوچکی از جامعه مهدوی را بنا کند. انتظار تنها محدود به ظهور نهایی نیست. در فرهنگ دینی، «فرج بعدالشدة» نیز جایگاهی مهم دارد؛ یعنی امید به گشایش پس از سختی‌های روزمره و بحران‌های اجتماعی. حتی در دشوارترین حوادث که انسان‌ها را به یأس و گاه خودکشی می‌کشاند، نگاه امیدوارانه به آینده، مانع فروپاشی روانی و اجتماعی می‌شود.

راه آرامش در دوران انتظار

انتظار فرج علاوه بر امید اجتماعی، آرامش فردی نیز به همراه دارد. دعا، استغاثه و مناجات با خداوند و توسل به اهل‌بیت (ع) می‌تواند این آرامش را عمیق‌تر کند. همان‌گونه که قرآن کریم وعده داده است: «الا بذکر الله تطمئن القلوب». یاد خدا، روح انسان را از تلاطم می‌رهاند و امید به آینده را تقویت می‌کند.

امروز بشریت بیش از هر زمان دیگری نیازمند نجات است. ایدئولوژی‌ها شکست خورده‌اند و علم نتوانسته عدالت و آرامش بیاورد. انسان معاصر چشم‌انتظار دست توانای الهی است که در ظهور ولی‌عصر (عج) تجلی می‌یابد. اما انتظار، صرفاً نشستن نیست؛ حرکتی است برای ساختن جامعه‌ای عادلانه‌تر، معنوی‌تر و انسانی‌تر در مسیر تحقق وعده الهی. انتظار، امیدی است که از دل تاریکی، بشریت را به سوی نور می‌برد؛ امیدی که خود آغاز فرج است.

NH