چرا فلسطین به تابویی در فوتبال تبدیل شده است؟
-
چرا فلسطین به تابویی در فوتبال تبدیل شده است؟
پارس‌تودی- فیفا و باشگاه‌ها ممکن است به هوادارانی که همبستگی خود با فلسطین را اعلام می‌کنند مجازات تحمیل کنند، اما این هواداران هستند که به مقاومت ادامه می‌دهند و وجدان فوتبال را زنده نگه می‌دارند.
«لیلا حامد» روزنامه‌نگار و کارشناس حقوق ورزش در مطلبی در وب سایت newarab نوشت: هرچه مقامات فوتبال بیشتر تلاش می‌کنند تا فلسطین را نادیده بگیرند، حضور آن پررنگ‌تر می‌شود. به گزارش پارس‌تودی، فوتبال خود را «بازی زیبا» می‌نامد، بازی‌ای که ادعا می‌کند جهانی، فراگیر و پیشرو است. بچه‌های محله‌های فقیر برزیل یا حاشیه‌های پاریس با استعداد و تلاش می‌توانند نه تنها زندگی خود، بلکه زندگی خانواده و جامعه‌شان را دگرگون کنند.
فوتبال بیش از هر ورزش دیگری به این می‌بالد که بازی مردم است، بازی‌ای که مرزهای طبقاتی را درمی‌نوردد و تصویری از جامعه در کلیت آن ارائه می‌دهد. گاهی آینه می‌شود و گاهی موتور محرک تغییر. زمین فوتبال گاهی به عرصه‌ای سیاسی تبدیل می‌شود. اما وقتی پای یک مسئله به نام فلسطین به میان می‌آید، این واقعیت آشکارتر می‌شود. باشگاه‌هایی که دم از عدالت و برابری می‌زنند، به سرعت صدای کسانی را که از مردم تحت نسل‌کشی حمایت می‌کنند، خاموش می‌سازند.
سکوت باشگاه‌های بزرگ
در ماه‌های اخیر، باشگاه‌های بزرگ یا نمادهای حمایت از فلسطین را مسدود کرده‌اند، یا در برابر فریادهای هواداران درباره جنایات اسرائیل در فلسطین و منطقه، سکوت اختیار کرده‌اند.
چند هفته پیش، همزمان با تشدید حملات اسرائیل به غزه، باشگاه تاتنهام هاتسپر بی‌سر و صدا حساب ده‌ها هوادار خود را نه به دلیل نفرت‌پراکنی یا توهین بلکه به دلیل انتقاد از اظهارات صریح مانور سولومون، بازیکن اسرائیلی تاتنهام، در حمایت از ارتش اسرائیل مسدود کرد. این‌ها هواداران وفاداری بودند که سال‌ها با باشگاه همراه بودند، اما به محض حمایت از مظلوم، کنار گذاشته شدند.
تاتنهام بعداً به رسانه‌ها گفت: این مسدودسازی‌ها در واکنش به پست‌های مرتبط با «درگیری در غرب آسیا» بوده است. با اینکه باشگاه بعداً عذرخواهی کرد، اما این عذرخواهی بیشتر شبیه هشدار به این معنی بود: حمایت از فلسطین عواقبی دارد.
در حالی که حساب هواداران تاتنهام بسته می‌شد، سولومون به اشتراک گذاشتن پیام‌های حمایتی از ارتش اسرائیل – همان ارتشی که روزانه مرتکب جنایات جنگی می‌شود، بیمارستان‌ها را ویران می‌کند و قحطی به راه انداخته – ادامه داد اما باشگاه هیچ واکنشی نشان نداد، هیچ بررسی انجام نداد و هیچ مجازاتی در کار نبود.
اعضای تیم رسانه دیجیتال تاتنهام پیشتر در حساب‌های شخصی خود از بنیامین نتانیاهو و ارتش اسرائیل حمایت کرده بودند. بنابراین وقتی مسئولان پیام‌رسانی باشگاه با اشغالگری اسرائیل همراهی می‌کنند، جای تعجب نیست که برخی صداها تقویت و برخی دیگر حذف می‌شوند.
تاتنهام تنها باشگاه شمال لندن نیست که مانع حمایت عمومی از فلسطین می‌شود. آرسنال باشگاهی با سابقه‌ای پیشرو و حمایت قوی از اقلیت‌ها، «مارک بونیک» مسئول البسه ۶۱ ساله خود را پس از آنکه او اقدامات اسرائیل در غزه را «پاکسازی قومی» نامید، اخراج کرد. مارک پس از ۲۰ سال خدمت، به دلیل اخراج ناعادلانه، از آرسنال شکایت کرد.
در مقابل، «الکساندر زینچنکو» بازیکن آرسنال، در اوج بمباران غزه پیامی در حمایت از اسرائیل منتشر کرد. او بعداً پست را حذف و حسابش را خصوصی کرد، اما باشگاه هیچ واکنشی نشان نداد. با این حال، وقتی توئیت‌های قدیمی یکی از بنیانگذاران گروه هواداران مسلمان آرسنال که اسرائیل را نقد کرده بود، به‌صورت گسترده پخش شد، تحقیقات از او آغاز شد.
انتقاد از صهیونیسم = اخراج از شغل
در بریتانیا، ابراز همبستگی با فلسطینیان خطرناک است؛ اما حمایت از دولتی که آن‌ها را بمباران می‌کند، نه. این ممکن است به عنوان تهدید جنایی تعبیر شود و حتی شغل شما را بگیرد، همانطور که برای گری لینه‌کر، اسطوره ملی، اتفاق افتاد.
اوایل این ماه گزارش شد که بی‌بی‌سی مصاحبه پایانی لینه‌کر با محمد صلاح در برنامه «مچ آو د دی» را لغو کرد، از ترس اشاره احتمالی به غزه. کمی بعد، لینه‌کر بی‌بی‌سی را به دلیل «تخطی از سیاست‌های شبکه‌های اجتماعی» و انتقاد از صهیونیسم ترک کرد.
برنامه لینه‌کر برای بسیاری پناهی بود که رنج فلسطینیان را به رسمیت می‌شناخت. با تعطیلی آن، این پرسش مطرح شد: اگر حتی فردی با اعتبار لینه‌کر به خاطر بیان عقیده‌اش کنار گذاشته می‌شود، هوادار عادی با چفیه فلسطینی چه امیدی دارد؟
بر اساس گزارش فدراسیون فوتبال فلسطین، از اکتبر ۲۰۲۳ بیش از ۳۷۵ فوتبالیست فلسطینی در غزه شهید شده‌اند. شمار کل ورزشکاران شهید از ۷۰۰ نفر فراتر رفته است. تمام ورزشگاه‌ها بمباران شده‌اند. تیم‌های جوانان و ملی، همراه با رویاهایشان، زیر آوار مدفون شده‌اند.
در میان زخمی‌ها، یک جوان فوتبالدوست و هوادار لیورپول است که پس از حمله هوایی اسرائیل به محله‌اش، هر دو پایش را از دست داد. او روزی رویای پیگیری راه محمد صلاح را داشت، اما اکنون با آینده‌ای روبروست که با قطع عضو شکل گرفته است. فیفا هیچ ادای احترامی نکرده، هیچ کمپینی راه نینداخته و حتی یک دقیقه سکوت برگزار نکرده است. نه بازوبندی، نه حرکتی برای یادبود. فقط سکوتی سرد و ادامه‌دار.
هواداران حالا می‌پرسند: آیا این سکوت فیفا عمدی است؟ در آستانه جام باشگاه‌های جهان ۲۰۲۵، حسین الشحات، بازیکن مصری، با دستبند «فلسطین آزاد» ظاهر شد، اما تصاویر آن به سرعت حذف شدند.
این اتفاق تصادفی نبود. نگرانی‌ها زمانی بیشتر شد که زنی، خود را مدیر رسانه‌های اجتماعی فیفا معرفی می‌کند، در حساب شخصی‌اش از اسرائیل تبلیغ می‌کرد، آن هم در اوج جنایات جنگی اسرائیل در غزه. فیفا هیچ توضیحی نداده است. به نظر می‌رسد حذف دستبند الشحات نه از روی سهل‌انگاری که بخشی از یک سیاست است.
کمپین دروغین
جالب آنکه این فرد از بنیانگذاران جنبش «Her Game Too» است؛ کمپینی که ادعای همگانی بودن در فوتبال را دارد اما وقتی هواداران از آن سوالی پرسیدند، این کمپین به جای پاسخ، آن‌ها را در توییتر مسدود کرد. گویا سکوت نه فقط در باشگاه‌ها و فدراسیون‌ها، که در خودِ کمپین‌های مدعی عدالت نیز ریشه دوانده است.
اما ما هواداران سکوت نمی‌کنیم. از پرچم‌های فلسطین در جام باشگاه‌های جهان تا ورزشگاه‌های اسپانیا مانند رایو وایکانو و سویا، مردم عادی نشان می‌دهند که همبستگی واقعی چگونه است. هرچه مقامات فوتبال بیشتر تلاش می‌کنند فلسطین را پاک کنند، حضورش پررنگ‌تر می‌شود.
این هفته، نیروهای اسرائیل همسر عبدالله شقفه، دروازه‌بان سابق تیم ملی فلسطین را در حمله به المواسی، منطقه‌ای که آوارگان به آن پناه برده بودند، به شهادت رساندند. آنجا هیچ هدف نظامی نبود، فقط چادرهای بی‌پناهان بود. کشتن او تصادفی نبود؛ بخشی از کمپین سیستماتیک نابودی فلسطینیان است و مانند بسیاری دیگر، مرگ او هم توسط فوتبال جهان نادیده گرفته خواهد شد.
اگر این تراژدی برای خانواده یک بازیکن از کشوری دیگر رخ می‌داد، تمام دنیای ورزش به پا می‌خاست. برنامه‌ها متوقف می‌شد، کارشناسان ادای احترام می‌کردند و باشگاه‌ها بیانیه می‌دادند. ورزشی که ادعای دفاع از عدالت را دارد، نمی‌تواند در برابر چنین فاجعه‌ای سکوت کند. این‌ها تراژدی‌های فردی نیستند؛ نابودی آینده‌ها، فروپاشی جوامع و محو یک ملت است. تا زمانی که فوتبال شجاعت دفاع از زندگی‌هایی مثل او را پیدا نکند، تمام اصولش پوچ خواهد بود.
mrt
