آیا غیرنظامیان در عصر دیجیتال به جاسوسان ناخواسته تبدیل شده‌اند؟

پارس‌تودی- در بیست و پنج سال گذشته، اتصال دیجیتال، از جمله اینترنت و تلفن‌های هوشمند، به‌طور گسترده‌ای در سراسر جهان، از جمله در مناطق درگیری، گسترش یافته است.

اندیشکده آمریکایی کارنگی به‌تازگی در مطلبی نوشت: پیشرفت‌های فناوری، تهدیدات جدیدی را برای نیروهای مسلح به‌وجود آورده و به‌طور کلی مفاهیم جنگ و مشارکت غیرنظامیان را دچار تحول کرده‌اند. به گزارش پارس‌تودی، امروزه، غیرنظامیان در مناطق جنگی به راحتی می‌توانند اطلاعات به‌موقع و دقیق، مانند تصاویر، ویدیوها و داده‌های موقعیت‌یابی GPS را از طریق تلفن‌های هوشمند ارسال کنند که به‌طور مستقیم در فرآیندهای هدف‌گیری و تصمیم‌گیری نظامی تأثیر می‌گذارد.

در دنیای دیجیتال امروز، اطلاعات جمع‌آوری‌شده توسط غیرنظامیان می‌تواند برای هدف‌گیری و عملیات نظامی استفاده شود. به‌طور مثال، یک غیرنظامی که تصویری از یک هدف نظامی گرفته و آن را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کند، می‌تواند به‌طور مستقیم به حملات نیروهای مخالف کمک کند.

به‌طور سنتی، جاسوسی تهدیدی بزرگ برای نیروهای مسلح به شمار می‌رفته و کسانی که در این زمینه دخیل بودند، مجازات‌های سنگینی را متحمل می‌شدند. اما امروزه، تمایز میان جاسوس‌ها، همکاران و منابع اطلاعاتی دچار پیچیدگی شده است. در شرایط کنونی، هر فردی با دسترسی به اینترنت و تلفن هوشمند می‌تواند به‌طور موقت یا دائم به یک منبع اطلاعاتی تبدیل شود، حتی اگر نیت جاسوسی نداشته باشد. این موضوع چالش‌های جدیدی را برای نیروهای مسلح و قوانین بین‌المللی ایجاد کرده است.

مسئله‌ای که در این زمینه مطرح می‌شود، تفکیک مشارکت مستقیم و غیرمستقیم غیرنظامیان در جنگ است. مشارکت مستقیم به اقداماتی اشاره دارد که به‌طور واضح و مستقیم به جنگ کمک می‌کند، مانند ارائه اطلاعات برای هدف‌گیری. اما مشارکت غیرمستقیم شامل فعالیت‌هایی است که برای غیرنظامیان در شرایط عادی خطرآفرین نیست. در عصر دیجیتال امروز، مرز میان این دو نوع مشارکت به‌طور فزاینده‌ای مبهم شده است. به‌عنوان مثال، فردی که موقعیت یک هدف نظامی را از طریق داده‌های عمومی شناسایی کرده و آن را به‌صورت آنلاین منتشر می‌کند، عملاً به اندازه یک جاسوس که همین اطلاعات را مستقیماً به نیروهای مسلح منتقل می‌کند، مسئول شناخته می‌شود.

دولت‌ها باید در پاسخ به این تغییرات، سیاست‌های جدیدی برای مقابله با تهدیدات دیجیتال طراحی کنند. این سیاست‌ها باید شامل شیوه‌های جدید برای برخورد با منابع اطلاعاتی دیجیتال، مدیریت تعاملات نیروهای مسلح با غیرنظامیان و همچنین شناسایی و محافظت از غیرنظامیان در برابر آسیب‌ها باشد. یکی از چالش‌های اساسی در این زمینه، چگونگی واکنش نیروهای مسلح به منابع اطلاعاتی دیجیتال است که ممکن است تهدیدات جدیدی ایجاد کنند. نیروهای مسلح باید از تهدیدات دیجیتال آگاه باشند و تدابیر لازم را برای مقابله با این تهدیدات اتخاذ کنند.

علاوه بر این، دولت‌ها باید در طراحی سیستم‌های دیجیتال خود دقت کنند تا از تداخل بین دسترسی به خدمات عمومی و مشارکت در جنگ جلوگیری شود. به‌طور مثال، اگر یک دولت اپلیکیشنی ایجاد کند که به غیرنظامیان این امکان را بدهد که اطلاعات مربوط به درگیری‌ها را به نیروهای مسلح ارسال کنند، استفاده از این اپلیکیشن می‌تواند باعث شود که غیرنظامیان به‌طور غیرمستقیم در جنگ شرکت کنند. این مسئله به‌ویژه در جنگ‌هایی مانند جنگ اوکراین و روسیه مشهود است، جایی که دولت‌ها به‌طور فزاینده‌ای از داده‌های تولیدشده توسط غیرنظامیان برای تقویت سیستم‌های اطلاعاتی خود استفاده می‌کنند.

به‌طور کلی، پیشرفت‌های دیجیتال موجب تغییرات عمده‌ای در شیوه‌های جنگ و نحوه مشارکت غیرنظامیان در آن شده است. این تغییرات نیاز به بازنگری در قوانین و سیاست‌های نظامی دارند تا حقوق غیرنظامیان حفظ شود و تهدیدات دیجیتال به‌طور مؤثر مدیریت شوند. دولت‌ها باید برای توسعه استانداردهای جدید و آموزش نیروهای مسلح در این زمینه آماده شوند تا بتوانند تهدیدات دیجیتال را به‌طور مؤثر کنترل و از حقوق غیرنظامیان محافظت کنند.

mrt