رد چکمه استعمار‌گران ایتالیایی در آفریقا + تصاویر

پارس‌تودی- در جنوب اروپا کشوری هست که به خاطر شباهت ظاهری نقشه‌اش به چکمه، به سرزمین چکمه معروف است. کشوری به نام ایتالیا که با پوشیدن همین پای افزار، سرزمین‌های آفریقایی را به عرصه تاخت و تاز نیروهای خود تبدیل کرد.

ایتالیا در سال 1870میلادی موجودیت پیدا کرد، اما این کشور اروپایی نیز مانند بسیاری از کشور‌های این قاره راه استعمارگری را در پیش گرفت. به گزارش پارس‌تودی، با زوال امپراتوری روم غربی، آنچه امروز با نام کشور ایتالیا شناخته می‌شود بین حکومت‌های فئودالی تجزیه شد و در رأس هر یک از آنها یک شاهزاده از خانواده‌های سلطنتی اروپا قرار گرفت. سرزمین‌های ایتالیا گاه به تناوب و گاه به صورت موازی زیر نفوذ اسپانیا، اتریش و فرانسه قرار می‌گرفتند. بااین‌حال، بیداری ملی در فاصله سال‌های 1859 تا 1870میلادی باعث وحدت ملی ایتالیا شد و این کشور را در ردیف قدرت‌های بزرگ بین‌المللی قرار داد؛ به نحوی که به فکر تصرف سرزمین در نقاط دیگر دنیا افتاد.

تقلای ایتالیا برای تصاحب آفریقا

کشور امروزی تونس در شمال آفریقا، اولین منطقه از قاره سیاه بود که ایتالیا و فرانسه بر سر آن رقابت می‌کردند، اما در نهایت بر اساس قرارداد «باردو» میان طرفین، تونس به فرانسه رسید و ایتالیا به اهداف خود در این کشور دست پیدا نکرد. این شکست به قدری اثرگذار بود که در نهایت به سقوط دولت وقت در ایتالیا منتهی شد. اریتره نیز در سال 1882 میلادی مستعمره ایتالیا شد و در سال 1889 دومین سرزمین آفریقایی  که امروزه با نام کشور سومالی شناخته می‌شود به زمره مستعمرات این کشور اروپایی ضمیمه گردید. اشتهای سیری‌ناپذیر ایتالیا برای توسعه استعمارگری باعث شد تا سرزمین چکمه، حبشه را که امروز آن را با نام  اتیوپی می‌شناسیم، در ردیف بعدی اهداف خود قرار دهد. در سال 1896ایتالیا به رهبری کریسپی به حبشه حمله کرد و کوشید به هر نحو ممکن این سرزمین را به حلقه مستعمرات خود ضمیمه کند؛ تلاشی که در نهایت به شکست کریسپی انجامید و دولت او نیز سقوط کرد و نتوانست به کار ادامه دهد.

تهاجم به لیبی

لیبی را نباید فراموش کرد کشوری که بیش از همه کشورهای آفریقایی، نامش با استعماگری ایتالیا عجین شده است. قدرت‌های استعماری بزرگ مانند فرانسه، انگلیس و سایرین، دارایی‌های امپراتوری عثمانی در حال مرگ را در شمال آفریقا، غرب آسیا و خوداروپای جنوبی تقسیم کردند. ایتالیایی‌ها درباره لیبی تصور می‌کردند که تصرف این کشور بیش از یک سفر دریایی چند روزه نخواهد بود، با این حال، هنگامی که اولین نیرو‌های آبی خاکی سعی کردند در سال ۱۹۱۱ در سواحل طرابلس فرود آیند، با مقاومت سرسخت مردم محلی روبرو شدند که با امکانات کمی که در اختیار داشتند برای دفاع از کشور خود شتافتند.

با افزایش تعداد مهاجمان و گسترش حضور آنها، نیروهای مقاومت لیبی با استفاده از تاکتیک‌های چریکی ضربه و فرار، به تاکتیک‌های جدیدی روی آوردند؛ به جای اینکه مستقیما با ارتش ایتالیا روبرو شوند، نبرد‌های نسبتا کوچکی را عمدتا در شب انجام می‌دادند. این افراد با بهره‌مندی از دانش دقیق خود از سرزمین و جغرافیای آن، توانستند زندگی را برای ارتش ایتالیا به هر کجا که می‌رفتند، سخت کنند.

در این میان نام  «عمر مختار» در تاریخ لیبی می‌درخشد. مردی که برای دو دهه رهبری مقاومت مردمی لیبی در برابر استعمارگران ایتالیایی را به‌عهده داشت. در پی جنایات گسترده استعمارگران ایتالیایی در لیبی و کشتار، به دار آویختن و مثله کردن هزاران زن و کودک مسلمان، عمر مختار رهبری مبارزات مردمی را بر عهده گرفت و تا پای جان در مقابل اشغالگران ایستاد.

جنایات پشت جنایت

ایتالیا در ادامه جنایات خود، لیبی را هم  بمباران کرده است و نام خود را به عنوان نخستین کشوری که  از جنگ هوایی استفاده کرد در تاریخ ثبت نمود. یک خلبان ایتالیایی به نام «جولیو گاوتی» در نامه‌ای به پدرش توضیح می‌دهد که چگونه اولین بمب را در یک اردوگاه در لیبی در نوامبر ۱۹۱۱، شلیک کرد. اما موضوع بمباران هوایی لیبی از سوی ایتالیا به همین جا ختم نشد و در نبرد‌های بعدی این کشور گرو‌ه‌های شبه نظامی و روستایی را که مظنون به حمایت از مقاومت لیبی بودند با استفاده از گاز‌های سمی هدف قرار داد. استعمارگران ایتالیایی باید سرزمین لیبی را، در صورت لزوم با زور پاکسازی می‌کردند تا بتوانند کشاورزان ایتالیا را اسکان دهند.

در آن دوران، سیاست ایتالیا مبنی بر اعمال خشونت هرچه تمامتر برای از بین بردن مقاومت لیبی و سرکوب جمعیت محلی منجر به کشته شدن بیش از ۸۳ هزار لیبیایی شد؛ حدود ۷۰ هزار غیرنظامی از مناطق روستایی، از جمله زنان، کودکان و افراد مسن، بر اثر گرسنگی و بیماری جان خود را از دست دادند. این فجایع نه تنها یک تراژدی انسانی بزرگ که میراثی از رنج بر جای مانده‌ای است بر صفحات تاریخ  تا همواره به عنوان نمادی از  استعمارگری اروپایی در حافظه جهان باقی بماند.

FZ