میراث سیاه آمریکا در فیلیپین؛ کودکان بی‌هویت، قربانیان فراموش‌شده

پارس تودی- حضور طولانی‌مدت ارتش آمریکا در فیلیپین فقط یادآور روابط نظامی و پیمان‌های سیاسی نیست؛ بلکه میراثی تلخ از هزاران کودک بی‌هویت بر جای گذاشته که محصول روابط نامشروع سربازان آمریکایی با زنان فیلیپینی هستند.

سال‌هاست جمعیتی از مردم فیلیپین، محصول روابط نامشروع سربازان آمریکایی با زنان فیلیپینی، میان فراموشی و تبعیض دست‌وپا می‌زنند؛ قربانیانی که نه در سرزمین مادری جایگاهی دارند و نه در سرزمین پدری پذیرفته شده‌اند. در این بسته خبری از پارس‌تودی نگاهی شده است به حضور و جنایات آمریکا در کشور آسیایی فیپلپین که می خوانید:

گذشته‌ای که هرگز فراموش نشد

سه دهه پیش، فیلیپین تصمیم گرفت به نزدیک به یک قرن حضور نظامی آمریکا پایان دهد. کشتی‌های جنگی آمریکا پایگاه‌های خلیج "سوبیک" و "کلارک" را ترک کردند و پرچم ستاره‌نشان پایین کشیده شد. اما آنچه باقی ماند، فقط ساختمان‌های خالی نبود؛ بلکه ده‌ها هزار کودک بی‌هویت، که حاصل روابط گذرا و اغلب تحقیرآمیز سربازان آمریکایی با زنان محلی بودند. این کودکان، محصول اشغالگری و سوءاستفاده‌ای بودند که هیچ‌گاه در معادلات دیپلماتیک واشنگتن جایی پیدا نکرد. جامعه فیلیپین آن‌ها را به عنوان "فرزندان رهاشده کشتی‌ها" می‌شناخت؛ نسلی بی‌سرنوشت که با تبعیض نژادی و فقر دست‌به‌گریبان بود.

سرنوشت "آمراسیایی‌ها"؛ از کودکی تا بزرگسالی

نمونه‌ای از این سرگذشت تلخ را می‌توان در زندگی "کاروین لوانته" دید. او که کودکی‌اش را در سایه پایگاه دریایی سوبیک گذراند، از هفت‌سالگی برای زنده ماندن دستفروشی می‌کرد. امروز، در ۴۵ سالگی هنوز هم از بی‌هویتی رنج می‌برد؛ هویتی که نه دولت فیلیپین و نه آمریکا حاضر به پذیرش آن نیستند. بر اساس یک پژوهش در سال ۲۰۱۳ بیشتر این کودکان از همان آغاز تولد در معرض تبعیض و محرومیت قرار گرفتند. بسیاری از آن‌ها حتی مدارک شناسایی معتبر ندارند و در سایه تبعیض اجتماعی، فرصت‌های شغلی و تحصیلی‌شان همواره محدود بوده است.

قوانین تبعیض‌آمیز آمریکا و حذف فیلیپینی‌ها

در سال ۱۹۸۲، کنگره آمریکا قانونی موسوم به "آمراسیا" تصویب کرد که امکان مهاجرت فرزندان سربازان آمریکایی و زنان محلی در ویتنام، کره جنوبی، تایلند، لائوس و کامبوج را فراهم می‌کرد. اما به‌طرزی آشکار و تبعیض‌آمیز، فیلیپین از این قانون مستثنی شد.این بی‌توجهی به‌رغم شکایت‌ها و تلاش‌های حقوقی مکرر ادامه یافت. حتی در دهه ۱۹۹۰، هزاران کودک فیلیپینی برای دریافت غرامت و شناسایی حقوق خود ضد دولت آمریکا طرح دعوی کردند، اما هیچ نتیجه‌ای حاصل نشد. در نهایت، آمریکا مسئولیتی در قبال این نسل بر عهده نگرفت و فیلیپین نیز که درگیر مشکلات داخلی بود، از آنان چشم پوشید.

بازگشت پایگاه‌های آمریکایی؛ کابوسی تکراری

با وجود اخراج رسمی نیروهای آمریکایی در سال ۱۹۹۲، امروز واشنگتن بار دیگر در قالب توافق‌های جدید امنیتی و به بهانه مقابله با چین به فیلیپین بازگشته است. پیمان‌های تازه، دسترسی ارتش آمریکا به پایگاه‌های نظامی فیلیپین را افزایش می‌دهد. این بازگشت نگرانی‌های بسیاری را زنده کرده است: آیا تاریخ دوباره تکرار خواهد شد؟ آیا نسل دیگری از کودکان بی‌هویت قربانی روابط نامشروع و بی‌توجهی خواهند شد؟ برای "آمراسیایی‌های" قدیمی، بازگشت کشتی‌های آمریکایی فقط یادآور گذشته‌ای دردناک است؛ گذشته‌ای که هنوز زخم‌های آن التیام نیافته است.

رویای شهروندی آمریکا؛ وعده‌ای که هرگز محقق نشد

برای بسیاری از این کودکان، فقط امید، دست‌یافتن به شهروندی آمریکا بود؛ رؤیایی دور که می‌توانست راه فرار از فقر و تبعیض باشد. اما آمریکا هرگز این حق را برای فرزندان فیلیپین به رسمیت نشناخت. در حالی که قانون "آمراسیا"برای دیگر کشورها همچنان پابرجاست، فیلیپینی‌ها همچنان از آن محروم‌اند. این تبعیض، بار دیگر ماهیت سیاست خارجی آمریکا را آشکار می‌کند: استفاده ابزاری از کشورها و مردمانشان در جهت منافع نظامی و سیاسی، بی‌آنکه مسئولیتی در برابر پیامدهای انسانی آن بپذیرد.

فیلیپین؛ مهره‌ای در شطرنج ژئوپولیتیک آمریکا

فیلیپین در نگاه واشنگتن نه به‌عنوان یک شریک انسانی، بلکه فقط به‌عنوان یک مهره ژئوپولیتیک در برابر چین تعریف می‌شود. موقعیت جغرافیایی این کشور که در نزدیکی تایوان قرار دارد، آن را به پایگاهی کلیدی برای برنامه‌های نظامی آمریکا بدل کرده است. سفرهای مکرر مقامات آمریکایی به مانیل و انعقاد پیمان‌های دفاعی جدید نشان می‌دهد که واشنگتن همچنان به حضور نظامی خود در فیلیپین به چشم یک ابزار بازدارنده ضد چین می‌نگرد. اما در این معادله، جایی برای سرنوشت "آمراسیایی‌ها" یا حقوق مردم فیلیپین وجود ندارد.
میراث حضور ارتش آمریکا در فیلیپین تنها پایگاه‌های نظامی، پیمان‌های امنیتی یا مانورهای مشترک نبود. ده‌ها هزار کودک بی‌هویت، قربانیانی هستند که هیچ‌گاه در محاسبات رسمی واشنگتن جای نگرفتند. آنان سند زنده‌ای از مداخله‌جویی و جنایت آمریکا در فیلیپین‌اند؛ نسلی که نه گذشته‌شان روشن است و نه آینده‌ای برایشان متصور. امروز که آمریکا بار دیگر به بهانه‌های تازه به فیلیپین بازمی‌گردد، پرسش اساسی این است: آیا تاریخ دوباره تکرار خواهد شد و نسل دیگری از کودکان قربانی روابط پنهان و بی‌مسئولیتی آشکار خواهند شد؟

hm