چرا برای فمینیست‌های غربی تجاوز به زنان فلسطینی اهمیتی ندارد؟

پارس‌تودی- جنبش فمینیستی از تجربه گذشته خود درس نگرفته است. خشونت مداومی که زنان و کودکان فلسطینی تجربه می‌کنند همچنان به طور فاحشی از سوی سران این جنبش نادیده گرفته می‌شود.

در ده ماه گذشته، استانداردهای دوگانه در همدلی بسیاری از فمینیست‌های غربی و سازمان‌های فمینیستی به ویژه در انگلستان به وضوح قابل مشاهده بوده است. به گزارش پارس تودی، در حالی که واکنش‌های سریع و بی‌شماری از سوی این فمینیست‌ها در حمایت از زنان اسرائیلی دیده می‌شود، سکوتی نگران‌کننده درباره وضعیت وخیم زنان فلسطینی وجود دارد.

این چشم‌پوشی عمدی از آسیب‌های گسترده جنسی و باروری که توسط اسرائیل به زنان فلسطینی تحمیل می‌شود، به ویژه با توجه به اینکه چنین مسائلی باید در مرکز توجه فمینیسم باشد، قابل تأمل است.

از هفتم اکتبر تاکنون، صدها زن فلسطینی در بازداشت اسرائیل قرار گرفته‌اند و با رفتارهای غیرانسانی شامل شکنجه جنسی، ضرب و شتم در حالت برهنه، تهدید به تجاوز و در دو مورد تأیید شده، تجاوز جنسی مواجه شده‌اند.

فمینیست‌های غربی چشم خود را بسته‌اند

حتی اگر دو مورد تجاوز جنسی مستند شده در گزارش سازمان ملل متحد در ۱۹ فوریه ۲۰۲۴ نادیده گرفته شده باشد، چگونه می‌توان دهه‌ها تاریخ خشونت جنسیتی علیه زنان فلسطینی توسط ارتش اسرائیل در طول ۷۶ سال گذشته را نادیده گرفت؟

گزارش‌های متعددی که از این خشونت‌ها علیه زنان و کودکان فلسطینی پیش از هفتم اکتبر منتشر شده، به راحتی در دسترس است. این گزارش‌ها توسط گروه‌های حقوق بشری مانند کمیته عمومی علیه شکنجه در اسرائیل، مرکز مشاوره حقوقی و کمک‌های زنان مستقر در اورشلیم و ب‌تسلم (یکی از گزارش‌ها مربوط به سال ۲۰۰۹) و همچنین گزارش‌های مختلف سازمان ملل منتشر شده‌اند.

این گزارش‌ها که بر اساس پروتکل‌های استفاده شده در جلسات قانونی، شکایات حقوقی، مستندات وکلای مدافع و شهادت‌های بازداشت‌شدگان تهیه شده‌اند، خشونت جنسی، شکنجه و سایر رفتارهای بی‌رحمانه، غیرانسانی و تحقیرآمیز علیه فلسطینیان در بازداشت‌های اسرائیل را به تصویر می‌کشند.  اگر گفتمان فمینیستی واقعاً به دنبال پرداختن به خشونت جنسیتی در جنگ باشد، جنایات جاری علیه زنان فلسطینی باید در تمامی مقالات مرتبط برای حفظ یکپارچگی این حرکت لحاظ می‌شد.

با وجود شواهد فراوان در ده ماه گذشته، به شهادت رسیدن 40 هزار فلسطینی، که نیمی از آنها زنان و کودکان هستند و گزارش مفقود شدن بیش از ۲۱ هزار کودک — جنبش فمینیستی از تجربه گذشته خود درس نگرفته است. خشونت مداومی که زنان و کودکان فلسطینی تجربه می‌کنند همچنان به طور فاحشی نادیده گرفته می‌شود.

به طور مشابه، گزارش اخیر سازمان ملل در ۱۲ ژوئن ۲۰۲۴ نیز به نظر می‌رسد که نادیده گرفته شده و نتوانسته است وجدان‌ها را تحریک کند یا واکنش معناداری را به همراه داشته باشد.

فرهنگ خشونت جنسی

این خشونت جنسی و جنسیتی به مردان نیز گسترش یافته است، با گزارش‌هایی که نشان می‌دهد مردان فلسطینی بارها توسط سربازان اسرائیلی در حالت برهنگی اجباری و شکنجه جنسی قرار گرفته‌اند. تنها در هفته اخیر، ویدیوی نگران‌کننده‌ای از تأسیسات زندان "سده تمان" منتشر شد که نشان می‌دهد تجاوز جمعی به یک فلسطینی توسط سربازان اسرائیلی رخ داده است. وزرای اسرائیلی، از جمله «بزالل اسموتریچ»، به سرعت افشای ویدیو را محکوم کردند نه محتوای آن را. برخی، مانند «هانوخ میلویسکی» از حزب لیکود، حتی تجاوز را توجیه کردند. و البته همان‌طور که انتظار می‌رفت، فمینیست‌های غربی سکوت اختیار کرده‌اند.

این سکوت کرکننده از سوی دیگر اعضای جامعه فمینیستی نیز به همان اندازه محکوم است؛ نادیده گرفتن تصاویر وحشتناک از غزه در ده ماه گذشته به معنی یک نوع بی‌انسانیتی فاحش است.

وقتی ۷۰ درصد از کسانی که کشته شده‌اند زنان و کودکان هستند؛ وقتی زنان فلسطینی برای یافتن کودکان مفقود خود از میان آوارها جستجو می‌کنند؛ وقتی مادران فرزندان بی‌جان خود را در آغوش می‌گیرند؛ وقتی خانواده‌ها در اردوگاه‌های پناهندگان در حالی که خواب هستند در آتش می‌سوزند؛ وقتی مادران نظاره‌گر مرگ فرزندان خود از گرسنگی به دلیل کمپین گرسنگی اسرائیل هستند و وقتی کودکان برای غذا در شرایط قحطی گریه می‌کنند، سکوت دیگر به معنای "حفظ سیاست ورزی" نیست — بلکه به معنای خیانت به اصول فمینیسم است.

رویدادهای اخیر در طول نسل‌کشی غزه ناکامی‌های جنبش فمینیستی را برجسته کرده و سایه‌ای از شرم بر آن انداخته است. در یکی از مرگبارترین هفته‌ها در غزه پس از هفتم اکتبر، برخی فمینیست‌ها به جای پرداختن به این بحران، به ظاهر جذاب نخست‌وزیر بریتانیا، کی‌یر استارمر، پرداخته‌اند. آیا ما در یک جهان موازی زندگی می‌کنیم؟

این تمرکز عمدی بر مسائل سطحی و نادیده گرفتن مسائل مهم، نشان از انحراف در جنبش دارد و نشان می‌دهد که رهبران آن، کسانی که زمانی شهره بودند، اکنون گرایش‌های ضد فلسطینی، نژادپرستانه و اسلام‌هراسانه دارند.

از این روشن‌تر نمی‌تواند باشد وقتی که برخی از فمینیست‌ها با افرادی مانند «تامی رابینسون»، یک مجرم محکوم با ایدئولوژی راست افراطی و ترویج روایت‌های دروغین درباره مسلمانان، پناهجویان و مهاجران همسو می‌شوند.

برای اینکه جنبش فمینیستی از این آشفتگی فراتر رود، باید به وضوح روشن شود که هیچ جایی برای نژادپرستی وجود ندارد. کسانی که به اصول انسانی خیانت می‌کنند باید با خطر بی‌اهمیت شدن مواجه شوند. "در یک جامعه نژادپرست، فقط غیرنژادپرست بودن کافی نیست، ما باید ضدنژادپرست باشیم".

برگرفته از:

Aldossari, Maryam.2024.#MeToo unless it's Palestine: Why Western feminists ignore proven Israeli rape of Palestinians. Thenewarab

عبارات کلیدی: جنگ غزه، جنایات اسرائیل، وضعیت زنان و کودکان در فلسطین اشغالی، جنبش فمینیستی، خشونت علیه زنان

X/MMA