بازخوانی جنایات غرب | جنایات آمریکا در‌ دوره اشغال ۲۰‌ساله افغانستان

پارس‌تودی– یکی از موارد مهم جنایات آمریکا در قرن بیست و یکم اشغال 20 ساله افغانستان و اقدامات جنایتکارانه در این کشور است.

به گزارش پارس‌تودی، در پی حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، آمریکا با ادعای مبارزه با تروریسم و سرنگونی طالبان، عملیات نظامی گسترده‌ای را در افغانستان آغاز کرد که منجر به اشغال ۲۰‌ ساله این کشور و حضور نیروهای آمریکایی و ناتو شد. حمله و اشغال افغانستان توسط آمریکا، نه‌تنها به ثبات و توسعه افغانستان منجر نشد، بلکه پیامدهای فاجعه‌باری برای مردم این کشور به همراه داشت. در طول دو دهه اشغال، بارها غیرنظامیان هدف حملات کور قرار گرفتند و فجایع انسانی بزرگی رقم خورد. بر اساس گزارش دانشگاه براون، در جنگ‌های پس از ۱۱ سپتامبر، بین ۷۷۰ هزار تا ۸۰۱ هزار نفر کشته شدند که حدود ۳۱۲ هزار نفر از آنان غیرنظامی بودند. در افغانستان، بیش از ۱۷۶ هزار نفر، از جمله هزاران کودک و زن جان خود را از دست دادند.

کشتارهای بزرگ در دوره اشغال افغانستان

-بمباران قندوز (۲۰۱۵): در تاریخ ۳ اکتبر ۲۰۱۵، هواپیمای ای‌سی-۱۳۰ آمریکایی درمانگاه «پزشکان بدون مرز» در شهر قندوز را گلوله‌باران کرد. در این حمله، حدود ۵۰ نفر از بیماران و کارکنان کشته و ده‌ها نفر زخمی شدند. این حمله ۲۹ دقیقه ادامه داشت و ۲۱۱ بار به ساختمان شلیک شد. علی‌رغم اینکه پزشکان بدون مرز مختصات جی‌پی‌اس بیمارستان را تا سه‌شنبه ۲۹ سپتامبر در اختیار مقامات نظامی و غیرنظامی آمریکایی و افغان قرار داده بودند، این حمله هوایی انجام شد. نیروی هوایی ایالات متحده ابتدا اعلام کرد که این عملیات برای حمایت از نیروهای آمریکایی مستقر در منطقه انجام شده‌است. بعدها ژنرال جان کمپبل فرمانده وقت نیروهای آمریکایی در افغانستان، ادعا کرد که این حمله در پی درخواست نیروهای افغان که تحت آتش طالبان بودند انجام گرفته‌است. او این حمله را یک اشتباه خواند و گفت ما هرگز عامدانه به یک مجتمع پزشکی تحت حفاظت حمله نمی‌کنیم.

-پرتاب «مادر بمب‌ها» در ننگرهار (۲۰۱۷): در ۱۳ آوریل ۲۰۱۷، آمریکا یکی از قوی‌ترین بمب‌های غیرهسته‌ای خود را در ولسوالی اچین ولایت ننگرهار پرتاب کرد. این بمب باعث تخریب گسترده، مرگ حدود ۱۰۰ نفر، آلودگی محیط زیست و بروز بیماری‌های پوستی و عصبی در میان ساکنان منطقه شد.

-حملات شبانه و عملیات‌های ویژه: نیروهای ویژه آمریکایی و ناتو بارها در حملات شبانه به خانه‌های مردم، غیرنظامیان را به اشتباه هدف قرار دادند. در برخی موارد، خانواده‌های کامل کشته شدند و هیچ‌گاه پاسخگویی صورت نگرفت.

این کشتارها نه‌تنها امنیت را به افغانستان نیاورد، بلکه خاطره‌ای تلخ از اشغال و بی‌عدالتی در ذهن مردم برجای گذاشت. جنگی که به نام مبارزه با تروریسم آغاز شد، خود به منبعی از ترور و رنج بدل گشت.

شکنجه زندانیان

در طول اشغال افغانستان، بازداشتگاه پایگاه هوایی بگرام به نماد نقض حقوق بشر توسط نیروهای آمریکایی تبدیل شد. این مرکز که در شمال کابل قرار داشت، محل نگهداری هزاران زندانی افغان بود که بسیاری از آنان بدون محاکمه و به‌صورت غیرقانونی بازداشت شده بودند. شکنجه‌های اعمال‌شده شامل محرومیت از خواب، ضرب و شتم، غرق مصنوعی، قرار دادن در وضعیت‌های دردناک و تهدیدهای جنسی بود. در سال ۲۰۰۲، دو زندانی افغان به نام‌های «حبیب‌الله» و «دلاور» در اثر ضربات شدید نیروهای آمریکایی جان باختند. گزارش‌های سازمان‌های حقوق بشری نشان داد که بازجویان آمریکایی از روش‌هایی استفاده می‌کردند که مصداق شکنجه و برخلاف کنوانسیون ژنو بودند. بازداشتگاه بگرام تا سال ۲۰۱۴ فعال بود و پس از آن به دولت وقت افغانستان واگذار شد. با این حال، خاطره تلخ شکنجه و رفتارهای غیرانسانی در آن، همچنان در حافظه مردم افغانستان باقی مانده است.

تخریب زیرساخت‌ها و بحران انسانی

اشغال افغانستان موجب نابودی زیرساخت‌های درمانی، آموزشی و خدمات عمومی این کشور شد. نرخ ناامنی غذایی از ۶۲ درصد به ۹۲ درصد افزایش یافت. میلیون‌ها نفر آواره شدند و افغانستان به یکی از فقیرترین کشورهای جهان تبدیل شد. همچنین در این کشور فقر از ۸۰ درصد پیش از جنگ به ۹۲ درصد پس از آن افزایش یافت و سوءتغذیه کودکان زیر ۵ سال از ۹ درصد به ۵۰ درصد رسید. علاوه بر تلفات فیزیکی، آثار روانی جنگ بر مردم افغانستان گسترده بود. بازماندگان حملات، به‌ویژه کودکان، با اختلالات روانی، افسردگی و اضطراب مزمن مواجه شدند. همچنین، حضور نظامی آمریکا موجب گسترش خشونت، فساد و بی‌اعتمادی در جامعه شد.

میراثی از ویرانی

اشغال افغانستان توسط آمریکا نه‌تنها به اهداف اعلام‌شده نرسید، بلکه میراثی از ویرانی، فقر، مرگ و بحران انسانی برجای گذاشت. تجربه افغانستان نشان داد که مداخله نظامی خارجی، به‌ویژه با اهداف ژئوپلیتیکی، نه‌تنها راه‌حل نیست بلکه خود منبع بحران است.

srm