آیا بریتانیا بالاخره مسئولیت جبران غرامتهای استعماری خود را میپذیرد؟/ چند پرسش

پارس‌تودی- بریتانیا نمی‌تواند به‌طور همزمان خود را به عنوان مدافع ارزش‌های حقوق بشر معرفی کند و در عین حال از پذیرفتن مسئولیت تاریخی خود در قبال تجارت برده‌داری و جنایات استعماری اجتناب کند.

یادداشت دریافتی- نشست آینده سران کشورهای مشترک‌المنافع فرصتی است تا دوباره پرسشی قدیمی مطرح شود: آیا بریتانیا، به عنوان قدرت استعماری سابق، باید مسئولیت خود را در قبال جنایات تاریخی، به ویژه تجارت برده‌داری، بپذیرد و غرامت پرداخت کند؟ به گزارش پارس تودی، این پرسش اکنون بیش از هر زمان دیگری مطرح است، زیرا کشورهای عضو، که بیشتر آن‌ها مستعمرات پیشین بریتانیا هستند، در آستانه این نشست به شدت خواستار اقدام جدی لندن در این زمینه هستند.

حمایت از غرامت‌ها در حال افزایش

سه نامزد دبیرکلی اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع، که همگی از کشورهای آفریقایی هستند، به تازگی در یک رویداد در لندن صراحتاً از پرداخت غرامت‌ها حمایت کرده‌اند. «شرلی بوتچوی»، وزیر خارجه غنا، تأکید کرده است که غرامت‌ها می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد و تنها به جبران مالی محدود نمی‌شود. او می‌گوید: «غرامت مالی خوب است، اما اکنون گفتگو به سمت غرامت‌های غیرمالی هم پیش رفته است.»

سؤال این است که چرا بریتانیا، به جای رد مسئولیت، نمی‌تواند حداقل در این گفتگو مشارکت کند؟ آیا نمی‌تواند از جایگاه خود در اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع برای پیشبرد بحثی معنادار استفاده کند؟

در حالی که شاه چارلز، رئیس مشترک‌المنافع، در نشست قبلی این اتحادیه به اندوه عمیق خود از تجارت برده‌داری اشاره کرد، بریتانیا هنوز به طور رسمی هیچ نوع غرامتی را نپذیرفته است. آیا بریتانیا می‌خواهد تنها به ابراز تأسف بسنده کند یا آماده است که به تاریخ خود نگاهی انتقادی بیندازد و قدمی در مسیر عدالت ترمیمی بردارد؟

«کینگزلی ابوت»، مدیر موسسه مطالعات مشترک‌المنافع در دانشگاه لندن، با اشاره به رشد جنبش جهانی برای غرامت‌ها، تأکید می‌کند که مسئله برده‌داری و آسیبی که وارد کرده دیگر قابل انکار نیست. اما آیا بریتانیا همچنان به دفاع از موضع قدیمی خود ادامه می‌دهد و یا می‌تواند از این فرصت برای رهبری گفتگویی جهانی استفاده کند که تنها به جبران مالی محدود نیست؟

نخست‌وزیر پیشین بریتانیا، ریشی سوناک، در سال 2023 استدلال کرد که «تلاش برای بازبینی تاریخ ما راه حل درستی نیست.» آیا این اظهارات تنها فرار از مسئولیت نیست؟ چرا باید تاریخ را به عنوان یک «مسئله حل‌نشده» بپذیریم، به‌ویژه وقتی که همچنان بر زندگی میلیون‌ها نفر تأثیر می‌گذارد؟

بریتانیا نمی‌تواند به‌طور همزمان خود را به عنوان مدافع ارزش‌های حقوق بشر معرفی کند و در عین حال از پذیرفتن مسئولیت تاریخی خود در قبال تجارت برده‌داری و جنایات استعماری اجتناب کند. مسئله غرامت‌ها، همان‌طور که ابوت اشاره می‌کند، می‌تواند اشکال مختلفی از جمله معذرت‌خواهی معنادار، به رسمیت شناختن عمومی و یادبودها داشته باشد.

با نزدیک شدن به نشست سران مشترک‌المنافع، به نظر می‌رسد فشارها بر بریتانیا تنها بیشتر خواهد شد. آنچه مهم است پذیرش مسئولیت‌های تاریخی توسط بریتانیاست. آیا بریتانیا می‌تواند با کشورهای مشترک‌المنافع به عنوان همتایان برابر رفتار کند و به جای انکار، در جبران اشتباهات گذشته نقش فعالی ایفا کند؟

این نشست فرصتی استثنایی برای بریتانیاست تا ثابت کند که می‌تواند گذشته خود را بپذیرد و برای آینده‌ای عادلانه‌تر تلاش کند اما آیا لندن این فرصت را از دست خواهد داد یا بالاخره به درخواست‌های روزافزون برای عدالت پاسخ خواهد داد؟

عبارات کلیدی: غرامت استعماری، جنگ استعماری، استعمار بریتانیا

X/MMA