چرا آمریکا شرایط جنگی در قبال ونزوئلا را تشدید کرده است؟

پارس‌تودی- آمریکا بار دیگر حضور نظامی خود در کارائیب را تقویت کرد. 

به‌گزارش پارس‌تودی، آمریکا در هفته جاری هواپیماهای بیشتری را به همراه سایر تجهیزات نظامی به کارائیب اعزام کرده است تا گزینه‌های نظامی خود را در منطقه گسترش دهد. یک مقام آمریکایی اعلام کرد که دست‌کم ۱۰ فروند هواپیمای «سی‌وی-۲۲» که توسط نیروهای ویژه استفاده می‌شوند، از پایگاه نیروی هوایی در ایالت نیومکزیکو به سمت منطقه پرواز کردند. همچنین هواپیماهای باری «سی-۱۷» از پایگاه‌های هوایی فورت استوارت و فورت کمپبل به پورتوریکو رسیدند. 

آمریکا با تشدید حضور نظامی در کارائیب می‌خواهد صادرات نفت ونزوئلا را فلج کند و فشار سیاسی بر مادورو را به اوج برساند. در پاسخ، ونزوئلا نیز با تصویب «قانون مبارزه با دزدی دریایی و محاصره» تلاش کرده است هم مشروعیت حقوقی برای مقابله با اقدامات واشنگتن ایجاد کند و هم انسجام داخلی را تقویت نماید. این وضعیت به معنای ورود بحران ونزوئلا به مرحله‌ای جدید است؛ مرحله‌ای که در آن برخورد مستقیم نظامی و حقوقی میان دو طرف بیش از پیش محتمل شده است. 

در واقع تقویت حضور نظامی آمریکا در دریای کارائیب را نمی‌توان اقدامی عادی یا صرفاً بخشی از رویه‌های استاندارد نظامی دانست، بلکه باید آن را در چارچوب سیاست‌های سلطه‌جویانه و مداخله‌گرانه واشنگتن در آمریکای لاتین تحلیل کرد.

 ایالات متحده در طول تاریخ بارها نشان داده است که هرگاه منافع اقتصادی و ژئوپلیتیکش در معرض تهدید قرار گیرد، به سرعت دست به نمایش قدرت نظامی می‌زند تا هم دولت‌های مستقل منطقه را مرعوب کند و هم پیام آشکاری به مخالفان خود در سطح جهانی بدهد.

اگرچه آمریکا در ابتدا با طرح ادعای مبارزه با قاچاق مواد مخدر خواست افکار عمومی را فریب دهد و اقدامات تجاوزکارانه خود را در قالب یک مأموریت بشردوستانه عرضه کند، اما اکنون رسماً پرده از سیاست خود برداشته و تضعیف دولت مادورو و فراهم کردن زمینه برای سرنگونی آن را مدنظر قرار داده است. 

منابع انرژی ونزوئلا یکی از مهم‌ترین انگیزه‌های ایالات متحده در شرایط کنونی است. این کشور یکی از بزرگ‌ترین دارندگان ذخایر نفتی جهان است و استقلال سیاسی ونزوئلا در مدیریت منابع انرژی‌اش همواره خشم واشنگتن را برانگیخته است. آمریکا که سال‌هاست به دنبال کنترل بازار انرژی و تضمین دسترسی آسان به منابع نفتی ارزان است، دولت ونزوئلا را مانعی جدی در برابر این اهداف می‌بیند. از همین رو، هر بار که کاراکاس سیاست‌های مستقل‌تری اتخاذ کرده، آمریکا با تحریم، فشار دیپلماتیک و حتی تهدید نظامی واکنش نشان داده است. اکنون نیز افزایش حضور نظامی در کارائیب را باید بخشی از همین راهبرد دانست؛ راهبردی که هدف نهایی آن تغییر رژیم در ونزوئلا و جایگزینی دولتی مطیع و وابسته به واشنگتن است. 

ترامپ با صراحت اعلام کرده که ناوگانی عظیم در منطقه ایجاد کرده و حتی از احتمال آغاز عملیات زمینی سخن گفته است. این سخنان نشان می‌دهد که آمریکا نه تنها به دنبال محاصره دریایی و فشار اقتصادی است، بلکه سناریوی حمله مستقیم نظامی را نیز در دستور کار دارد. چنین تهدیدی ادامه همان سیاستی است که واشنگتن در قبال بسیاری از کشورهای مستقل جهان دنبال کرده است؛ سیاستی که بر پایه زور نظامی و بی‌اعتنایی به قوانین بین‌المللی بنا شده است. 

در این میان، ونزوئلا با وجود فشارهای شدید اقتصادی، تحریم‌های گسترده و تهدیدهای نظامی همچنان بر استقلال سیاسی خود پای می‌فشارد. دولت مادورو بارها اعلام کرده که ادعاهای آمریکا درباره قاچاق مواد مخدر بی‌اساس است و هدف اصلی واشنگتن از این تبلیغات، ایجاد زمینه برای دخالت نظامی است. کاراکاس این تحرکات را بزرگ‌ترین تهدید قاره‌ای در یک قرن اخیر دانسته و هشدار داده که مردم ونزوئلا آماده دفاع از کشورشان هستند. 

ونزوئلا همچنین دراین راستا قانون مبارزه با دزدی دریایی و محاصره را تصویب کرده که تأثیرات مهمی بر شرایط داخلی و خارجی این کشور دارد؛ زیرا از یک سو به دولت مادورو ابزار حقوقی و سیاسی می‌دهد تا اقدامات آمریکا و متحدانش را به‌عنوان نقض آزادی کشتیرانی و تجارت معرفی کند و مشروعیت بیشتری برای مقاومت در برابر تحریم‌ها و محاصره دریایی کسب نماید، و از سوی دیگر انسجام داخلی را تقویت می‌کند؛ چون امکان پیگرد مخالفان یا گروه‌هایی که به همکاری با سیاست‌های واشنگتن متهم می‌شوند فراهم می‌شود. همچنین این قانون پیام روشنی به جامعه جهانی و متحدان ونزوئلا می‌فرستد که کاراکاس قصد دارد با ابزار قانونی از تجارت نفتی خود دفاع کند. 

موضع‌گیری ها و اقدامات ونزوئلا نشان می دهد این کشور قصد ندارد در برابر فشارهای آمریکا عقب‌نشینی کند و با بسیج نیروهای مردمی و ارتش آماده مقابله با هرگونه تجاوز احتمالی است. دولت مادورو بارها تأکید کرده که استقلال سیاسی و حق تعیین سرنوشت مردم ونزوئلا قابل معامله نیست و هیچ قدرت خارجی حق ندارد در امور داخلی این کشور دخالت کند. این موضع‌گیری نشان‌دهنده عزم جدی کاراکاس برای مقابله با سیاست‌های سلطه‌جویانه واشنگتن است. 

هر چند ونزوئلا در شرایط دشواری قرار دارد، اما عزم مردم و دولت این کشور برای دفاع از استقلال‌‍شان می‌تواند مانع تحقق اهداف آمریکا شود. این نبرد نه تنها سرنوشت ونزوئلا، بلکه آینده کل آمریکای لاتین را رقم خواهد زد. مقاومت در برابر سیاست‌های تجاوزکارانه آمریکا وظیفه‌ای تاریخی است که بر دوش ملت‌های منطقه سنگینی می‌کند و نتیجه آن می‌تواند مسیر آینده روابط بین‌الملل را تغییر دهد. 

ad