Палестинаның орта ғасырдан 19 ғасырдағы еврей қозғалысының қалыптасуына дейінгі тарихына қысқаша шолу жасаймыз.

Шамасы, діни себептерге байланысты бірнеше шабуылдар мен жорықтардан кейін крестшілер Палестинаға және Шығысқа табан тіреді және Палестинаның бірнеше  қаласын, соның ішінде Рамланы басып алғаннан кейін, олар да бір ай бойы Байт әл-Мұқаддасты қоршауға алды. Ұзақ уақытқа созылған қақтығыстардан кейін мұсылмандар ақыры 1099 жылы 15 шілдеде берілді. Түрлі еуропалық тайпалар мен ұлттардан шыққан крестшілер Бейт әл-Мұқаддасты басып алғанда діни себептерді мүлде ұмытып, қаланы басып алған кезде халық бұл жүйені жойып, жетпіс мың мұсылманды өлтірді. Орта ғасырларға жататын кітаптар мен құжаттарда бұл қырғынға құрмет көрсетілгені қызық! Бұл кезеңде Байт әл-Мұқаддас христиан қаласына айналды және христиан еместердің онда тұруға құқығы болмады. Мешіттер шіркеуге айналдырылды немесе діни емес орындар ретінде пайдаланылды. Крестшілер Жартас күмбезінің төбесіндегі жарты айды түсіріп, оның орнына крест орнатып, әл-Ақса мешітінің қасиеттілігін бұзып, оны тонап, азан шақыруға кедергі жасағанына ғасырға жуық уақыт болды.

Крестшілер Иерусалимде көптеген қылмыстар жасады. Оқиғаларды өз көзімен көрген Раймонд Агилерс есімді діни қызметкер былай деп жазады: «Жаңашылдықты жан-жақты көруге болады. Мұсылмандардың бір тобының басы кесілді... тағы бір топ жебемен өлтірілді немесе оларды мұнаралардан құлап өлуге мәжбүрледі. Кейбіреулері бірнеше күн азапталып, кейін отқа жағылды. Көшелерде өлгендердің бастары, қолдары мен аяқтары үйіліп жатты». Крест жорықтарының қолбасшысы, кейін Палестина патшасы атанған Готфрид Бульонский Рим Папасына жазған есебінде: «Егер Бейт әл-Мұқадаста қолымызға түскен жаулармен не болғанын білгіңіз келсе, біздің адамдар Сүлеймен ғибадатханасында мұсылман қанының ішінде жүрді және қан аттың тізесіне жеткен»,- деп жазды. Бұл оқиға туралы басқа авторлар да егжей-тегжейлі жазып, әйелдерді қалай ұрып-соғып өлтіргенін, нәрестелерді аяғынан ұстап алып, аналарының кеудесінен күштеп ажыратып, қабырғаға лақтырғанын айтады, немесе бағаналарға соғып, мойындарын сындыратын; Тірі қалған яһудилер синагогаға жиналып, тірідей өртелді. Және қалада қалған жетпіс мың мұсылманды қырды.  

Крест жорықтары шамамен екі ғасырға созылды және христиандар Палестинаны 90 жыл биледі. Осы арада, хижраның 583 / 1187 жылы бір сәтте және Палестинаның солтүстігінде орналасқан бірнеше күндік Хетин шайқасында Салах ад-Дин Аюби мұсылмандардың үлкен күшін жинап, крест жорықтарын жеңді. Және басқа қалаларды азат еткеннен кейін ол Құдсты ұзақ уақыт қоршап, ақырында бірнеше айдан кейін бұл қаланы азат етіп, Күмбез Жартас пен әл-Ақса мешітін кірден тазартты. Бірақ Сұлтан Салахуддин хижраның 589 (1193) жылы қайтыс болып, Омеяд мешітінің жанына жерленгеннен кейін оның балалары арасында дау туады. Осы жағдайды пайдаланған крестшілер Палестинаға шабуыл жасап, оның бір бөлігін басып алып, Құдс қаласын қайта басып алды. Осыдан кейін Мысыр патшасы Салех Айюб он бес жылдан кейін Құдс пен Газаны азат етьі. Дегенмен, крестшілерді Палестина елінен толығымен қуып шығару бірінші крест жорығынан шамамен екі ғасыр өткен соң болды.

Крестшілерді Палестина жерінен қуу кезінде Палестина тұрғындары мен араб халқы исламдық әскерилер мен жасақшыларға ілесіп, крестшілерге қарсы соғысқа қатысты. Және олар қауіпсіз жолдар мен крест жорықтары жиналатын жерлерді табуда мұсылман жол көрсетуші рөлін атқарды. Бұл туралы архиепископ және ортағасырлық тарихшы Уильям Тирский: «Олар дұшпандарымызға, бір сөзбен айтқанда, мұсылмандарға бізді қалай құрту керектігін үйретті, өйткені оларда біздің жағдайымыз туралы жеткілікті ақпарат болды»,- деп жазды.

Жетінші крест жорығынан және соңғы Айюбид патшасы қайтыс болғаннан кейін Мысырда түркі қолбасшыларының исламдық әулеті – мәмлюктер билікке келді. Олар крестшілерді жеңіп, үш ғасырдай әртүрлі қалалардың, соның ішінде Байт әл-Мұқаддастың істерін өз қолдарына алды. Осылайша, Байт әл-Мұқаддас пен Палестинаның жаңарған гүлдену дәуірі басталды. Олар Құдс пен Палестинаға ерекше көңіл бөліп, кейбіреулері салықты азайтып, Құдс мешіттеріне әдемі құрандарды сыйға тартты. Сондай-ақ кедейлерге арнап жаңа мешіттер, мектептер, жер асты өткелдері мен керуен сарайлар салуға да аянбай еңбек етті. Мамлюктер ислам жеріне шабуыл жасап, Бейт әл-Мұқаддасты жаулап алмақ болған моңғол әскерімен соғысып, талқандап, Ақка қаласында крест жорықтарының тірі қалғандарын жойды.

Осы кезеңмен бір мезгілде және хижридің 13-ші ғасырында Осман Ғазидің қазіргі Түркия маңында ұзақ соғыстар және көптеген жаулап алулары арқылы Осман әулеті құрылды. Осман және оның бірнеше мұрагерлері қайтыс болғаннан кейін үкімет сұлтан Мұхаммедке келді. 1453 жылы 875 хижраға сәйкес Мұхаммед сұлтан крестшілердің ең маңызды күш орталығы және Шығыс Римнің астанасы болған Константинополь қаласын жаулап алып, крестшілерді Еуропа қақпасына дейін қуды. Осы жеңісінен кейін оған «Мұхаммед Фатих» деген есім берілді.

Константинопольді жаулап алу Еуропа тарихындағы бетбұрысты кезең болды және мұсылмандық білім мен өркениет крест жорықтарымен Еуропаға енгендіктен, бұл оқиға да орта ғасырдың соңы болды және Қайта өрлеу дәуіріндегі үлкен өзгерістердің қайнар көзі болды, содан кейін, және Константинополь Осман империясының астанасы болды. Османлылар Болгария, Югославия, Румыния және Грецияның кейбір бөліктері сияқты көптеген Шығыс Еуропа елдерін жаулап алды. Ал олардың территориясы араб елдерінде кеңейіп, Ирак, Левант, Хиджаз, Египет, Судан сияқты елдер Осман империясына бағынды. Олар 1516 жылы тамызда Палестинаны жаулап алды. Осман сұлтандары төрт ғасырдан астам уақыт бойы Құдсты қоса  алғанда, бүкіл Палестина жеріне билік жүргізді. Бұл үкімет билігінің енуі және олардың Азия, Африка және Еуропаның кейбір бөліктеріне үстемдігінің кеңеюі Англия, Франция, Патшалық Ресей және Италия сияқты Еуропа елдерін алаңдатып, Османлы державасының үстемдігінен қатты қорықты. Олар сол үкіметтің күш-қуатының кеңеюіне кез келген әдіспен тосқауыл қойып, оны жоюды көздеді. Бұл арада билікке қол жеткізу және Осман үкіметіне шабуыл жасау үшін ең көп әрекет еткен үкімет Англия болды. Екінші жағынан, патша мен Осман үкіметінің императорлық отарларындағы агенттері өздерінің қол астындағыларға және халқына қатал әрі аяусыз болып, жаулап алынған елдердің халқын бүлік шығаруға мәжбүрлейтін фактор болды. Осыған байланысты 19 ғасырдың аяғында Палестинада, әсіресе Иерусалимде көптеген көтерілістер болып, осы уақытқа дейін саясаты Осман империясының Азиядағы аумақтық тұтастығын қолдау мен сақтауға негізделген ағылшын үкіметі, кенеттен саясатын өзгертіп, Осман үкіметінен қашып кетті.

Ағылшын үкіметі Суэц каналына бақылауды сақтап қалу және Үндістандағы өз билігі мен ықпалын жалғастыру, сондай-ақ Осман үкіметін жою үшін  көптеген қастандықтар жасады және арабтармен келісімдер жасау арқылы олардың қолдауына үміттенді. Британ үкіметі арабтарды Осман үкіметіне қарсы көтеріліске итермеледі. Соның ішінде османлылардың Хиджаздағы өкілі әрі өршіл адам болған  Мекке әмірі Хусейнді османдықтардан бөлуге арандатты. Мұндай жағдайда кейбір еврейлер біртұтас еврей ұлты идеясын ұсынып, тәуелсіз ел құруға қадамдар жасады, оны Ұлыбритания үкіметі қолдады. Осылайша еврей халқының қозғалысы Орталық Еуропада 1880 жылы пайда болды.