Idlib-Karabak, gabimi i rëndë i Rusisë?

Kjo qetësi e dukshme në frontin e Nagorni-Karabakut që Armenia ka raportuar dhe që beson se do të zgjasë, pasi "komuniteti ndërkombëtar ia ka kërkuar atë Bakusë", është shumë mashtruese. Në Nagorni-Karabak, boshti SHBA / Izrael / NATO kërkon, ndër të tjera, synime dhe plane anti-Kinë dhe anti-Iran dhe për të rrethuar Rusinë, dhe nuk do të dorëzohej kaq lehtë.

Mbështetur gjerësisht nga Sulltani i Ankarasë dhe miqtë e tij në Tel Aviv, ushtrisë azerbajxhanase iu desh të vinte tufat e saj të dronëve në dollap të martën. Por atlantisti Aliev gjithashtu duhet t'i përgjigjet opinionit azerbajxhanas që ai e bombardoi me gënjeshtra pak para se të ekzekutonte urdhrin e NATO-s dhe të fillonte luftën: Në të vërtetë këta mijëra terroristë që Erdogan i "riatdhesoi" nga Libia dhe Idlibi për t'i instaluar në Kaukazin e Jugut, pranë Iranit, Rusisë dhe Kinës nuk mund të bënin shumë përballë raketave Iskandar të Jerevanit dhe as raketave Tochka, të cilat sulmuan qytetin Gandja, qyteti i dytë më i madh i Azerbajxhanit. Sidoqoftë, Nikol Pashinian, Kryeministri armen, i cili sapo ka paguar për gabimin e tij të madh në normalizimin me Izraelin, flirtimin me NATO-n dhe i cili beson verbërisht në BE dhe në grupin e Minskut, iu desh t'i niste një thirrje Rusisë, duke i kërkuar asaj të përmbushë "angazhimet e saj ushtarake". "Ekziston një bazë ajrore ushtarake ruse e siguruar nga ushtria ruse në territorin e Republikës së Armenisë, dhe përveç kësaj, Armenia, ashtu si Rusia, është anëtare e CSTO, dhe për këtë arsye Rusia ka disa detyrime dhe duhet t'i përmbushë. Kjo marrëveshje përcakton shumë qartë se në cilat raste forcat e armatosura ruse mund të përdoren për sigurinë e Armenisë. Unë jam i bindur se Rusia do të përmbushë detyrimet e saj të traktatit nëse paraqiten raste të tilla", deklaroi të martën Kryeministri armen. Këtë mëngjes u dëgjua edhe përgjigja e Putinit: "Ne kemi nevojë për një armëpushim të shpejtë në Nagorni-Karabak", tha Putin dhe asgjë më shumë. Po lokalitetet e marra nga aksi Baku-Ankara-Tel-Aviv? Rusia nuk flet për këtë. E megjithatë duhet të flasë, sepse Nagorni-Karabak mund të kthehet në një Idlib të ri dhe kjo është ajo për të cilën aspirojnë thurësit e vargjeve të Aliev. Në këtë konflikt shekullor është gjithashtu Rusia e cila është shënjestruar sot, ashtu si Bashkimi Sovjetik kishte qenë në vitet 90. Sidomos nëse kujtojmë se Shtetet e Bashkuara dhe NATO pompuan mijëra terroristë të armatosur të ISIS përmes Turqisë në Azerbajxhan dhe u infiltruan prej andej në të gjitha rajonet e Kaukazit, d.m.th. drejt Uzbekistanit, Turkmenistanit, nga Kirgistani dhe Taxhikistani (afër kufirit kinez), pastaj në veri, në Republikat Federale të Rusisë, të tilla si Republika e Dagestanit, Çeçenisë, Ingushetisë, Republikës së Osetisë së Veriut, Republikës së Kabardinos / Balkaria / dhe Republika e Çerkezëve. Objektivi është i qartë: krijimi i një fokusi të përhershëm të paqëndrueshmërisë në kufijtë jugorë të Rusisë, dhe ndoshta edhe brenda kufijve të saj jugorë, kjo është një perspektivë strategjike shumë e rrezikshme, sepse ky kërcënim nënkupton kryqëzimin e kampit të Atlantikut me përpjekjet separatiste në këto republika, siç ndodhi në fillim të viteve 1990. Kjo për Rusinë, e cila shfaqet në Lindjen e Mesme falë aleancës së saj me boshtin e Rezistencës, peshon shumë, shumë rëndë, aq sa për ta copëtuar atë dhe për t'i nënshtruar republikat e saj në hegjemoninë Amerikano-Evropiane. Mbetet për t'u parë nëse Kremlini do të vazhdojë ose jo "politikën e tij të ngrirjes" për të shmangur konfrontimin: Në Idlib, armëpushimi i marsit me Turqinë i lejoi Sulltanit të bënte një përparim atlantikist në Afrikën e Veriut dhe Uashingtoni sapo ka mbërritur për të korrur shpërblimet duke shtyrë Tunizinë dhe Marokun të nënshkruajnë marrëveshje ushtarake 10-vjeçare dhe ti japin tokat e tyre me qira SHBA-së. Sa i përket Sirisë ku Rezistenca nuk është bindur kurrë për besueshmërinë e premtimeve të Sulltanit, status quo anon nga Asadi. Në një intervistë të fundit, ai denoncoi lojën turke në Karabak, duke sugjeruar që zgjidhja e këtyre përpjekjeve për të rrethuar boshtin lindor, gjithmonë kalon përmes Idlibit në veçanti dhe përmes Sirisë në përgjithësi: në Nagorni- Karabak Rusia do të duhet të thyejë boshtin SHBA / Izrael / NATO ashtu si në Siri ku valset e saj të hezitimit dhe konsideratat e saj pro-Izraelit i kanë bërë më shumë dëm interesave ruse, sesa boshtit të Rezistencës.