Pse Evropa po vazhdon në një cikël gabimesh kundër Iranit?

ParsToday - Pavarësisht marrëveshjes së re midis Iranit dhe Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë Atomike për të rifilluar bashkëpunimin, Trojka Evropiane vazhdon të ushtrojë presion dhe të ndjekë politika armiqësore kundër Republikës Islamike të Iranit.

Në fund të udhëtimit të tij në Vjenë dhe fjalimit të tij në Konferencën e 69-të të Përgjithshme të Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë Atomike, Mohammad Eslami, kreu i Organizatës së Energjisë Atomike të Iranit, duke iu referuar nënshkrimit të marrëveshjes midis Iranit dhe Agjencisë, deklaroi: "Deri më tani, vendet evropiane kishin deklaruar bashkëpunimin e Iranit me ANEA si një nga kushtet e tyre kryesore, por që nga momenti që u nënshkrua marrëveshja midis ministrit të Jashtëm iranian dhe drejtorit të Përgjithshëm të ANEA-s, ne pamë qëndrime të reja dhe më të ashpra nga ana e shteteve evropiane".

Në këtë drejtim, Ministria e Jashtme e Gjermanisë lëshoi ​​një deklaratë të mërkurën duke njoftuar se ministrat e jashtëm të Gjermanisë, Britanisë dhe Francës, së bashku me shefen e politikës së jashtme të Bashkimit Evropian, patën një bisedë telefonike me ministrin e Jashtëm iranian Sejed Abbas Araghchi në lidhje me çështjet që lidhen me marrëveshjen bërthamore dhe Rezolutën 2231.

Sipas kësaj deklarate, palët evropiane deklaruan në telefonatë se Irani ende nuk ka ndërmarrë hapat e nevojshëm për të vazhduar dispozitat e Rezolutës 2231 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së. Ato gjithashtu bënë thirrje për rifillimin e negociatave, mundësinë e inspektimeve të vendeve të ndjeshme dhe statusin e rezervave të uraniumit të pasuruar nivel të lartë. Duke vazhduar qasjen e tyre armiqësore ndaj Iranit, të tre vendet evropiane theksuan urgjencën dhe vendosmërinë për të vazhduar me rivendosjen e sanksioneve në ditët në vijim.

Tani pyetja e rëndësishme është pse evropianët po hyjnë në një cikël gabimesh kundër Iranit dhe cilat janë pasojat e këtyre sjelljeve të gabuara?

Duket se veprimet e Evropës kundër Republikës Islamike të Iranit po kryhen brenda një kuadri të paracaktuar. Me fjalë të tjera, meqenëse Evropa, në përgjithësi, po ushtron presion të gjerë dhe gjithëpërfshirës kundër Republikës Islamike të Iranit, në përputhje me Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe regjimin sionist, edhe marrëveshja e Iranit me ANEA nuk do të çojë në një ulje të presionit.

Për këtë arsye, megjithëse Republika Islamike e Iranit thekson avancimin e diplomacisë dhe madje ka treguar vullnetin e saj të mirë me një marrëveshje të re me ANEA, çështja e evropianëve kundër Iranit është bërë më e mprehtë.

Një çështje tjetër është se evropianët, duke marrë parasysh kufizimet kohore që lidhen me përfundimin e JCPOA-s, kanë theksuar mekanizmin shkaktar dhe rivendosjen e sanksioneve kundër Republikës Islamike të Iranit, dhe po e përdorin këtë pozicion si një mjet për të arritur lëshime më të mëdha në tryezën e negociatave.

Një pikë tjetër është se evropianët po përpiqen të tërheqin vëmendjen e sionistëve dhe administratës Trump. Nga njëra anë, vendet evropiane pretendojnë se mbështesin një shtet të pavarur palestinez, dhe nga ana tjetër, duke rritur presionin mbi Iranin, ata po përpiqen të fitojnë pëlqimin e regjimit sionist dhe lobit izraelit.

Ndërkohë, me ardhjen në pushtet të Donald Trump në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Bashkimi Evropian po përballet me qëndrimet e ashpra të Trump kundër Evropës i cili madje po minimizon rolin e Evropës në çështje të rëndësishme globale.

Prandaj, këto vende po përpiqen të bashkëpunojnë me Shtetet e Bashkuara të Amerikës për çështjen e Iranit, në mënyrë që të zvogëlojnë hendekun midis Evropës dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe të vazhdojnë të luajnë një rol aktiv në politikën globale.

Çështja e rëndësishme, megjithatë, cilat janë pasojat e kësaj politike evropiane kundër Republikës Islamike të Iranit. Pasoja më e rëndësishme është humbja e plotë e besimit midis Evropës dhe Iranit.

Një pasojë tjetër e rëndësishme është se diplomacia do të humbasë vendin e saj në sistemin global dhe vendet do të arrijnë në përfundimin se logjika që qeveris sistemin ndërkombëtar është një logjikë realiste e bazuar në forcë dhe fuqi, dhe për këtë arsye ato do të ndërmarrin hapa drejt forcimit të fuqisë së tyre, veçanërisht në sferën ushtarake.