Баёноти имом Хоманаӣ | шарти муҳимми пирӯзӣ ин аст, ки аз душман натарсем

Порс Тудей - Ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ, раҳбари Инқилоби Исломӣ, шарти муҳимми пирӯзӣ дар муқобили душманро натарсидан аз он донистанд.

Ба гузориш Порс Тудей, ҳазрати оятуллоҳ Хоманаӣ, раҳбари Инқилоби Исломӣ дар 29 баҳмани соли 1402 ҳиҷрии шамсӣ дар дидори мардуми Озарбойҷон Шарқӣ гуфтанд: «Нигоҳ ба душман», яъне бидонем душман ҳаст; аз душман ғофил нашавем; бидонем, душман худъа ва макру ҳила ва абзор кор дорад; душманро заъифу нотавон фарз накунем.

Имом Хоманаӣ таъкид карданд: Аз душман натарсем; шарти муҳимми пирӯзӣ ин аст, ки душманро бишносем, тавоноиҳои ӯро бидонем, аммо натарсем; агар тарсидед, бохтаед. Аз таҳдиди душман набояд тарсид, аз арбадакашии душман набояд тарсид, аз фишори душман набояд тарсид, аз инҳо набояд тарсид. Бояд таваҷҷуҳ кард, ки он чизе ки мӯҷиб мешавад, душман ин тавр асабӣ бошад ва фишор биоварад, чист; он нуқтае қуввати мо аст. Мо агар заъиф будем, агар нуқтаи қувват надоштем, душмани ин ҷур асабӣ намешуд, ин ҷур фишор намеовард, ин ҷур ба худ намеафтод, ин ҷур ҳила ва худъа намекард.

Раҳбари Инқилоби Исломӣ хотирнишон карданд: «Нигоҳ ба душман», яъне ин; ба пешрафтҳои Инқилоби Исломӣ таваҷҷуҳ кунем, бидонем инҳо аст, ки душманро асабонӣ мекунад. Пас набояд аз душман тарсид ва набояд дар муқобили душман мунфаил шуд.

Имрӯз хеле аз қудратҳо аз миллати Эрон метарсанд

Имом Хоманаӣ ҳамчунин дар дидори мардуми Қум дар 19 дайи соли 1402 ҳиҷрии шамсӣ, берун овардани мардум аз саҳна, кашондани мардум ба берун аз майдони ҳамовардӣ ва мусобиқа ва размро сиёсати душманони инқилоб, аз ҷумла Амрико ва режими саҳюнистӣ донистанд ва гуфтанд: Мо агар қарор буд аз фалон қудрат битарсем, ки ҳоло аслан Ҷумҳурии исломие вуҷӯд надошт, Ҷумҳурии исломие набуд. Имрӯз хеле аз қудратҳое, ки доияи тасаллуту худоӣ бар ин минтақа доштанд, аз миллати Эрон метарсанд.

Амрикоиҳо аз пешрафтҳои Эрон асабониянд

Дар ҳамин ҳол, раҳбари Инқилоби Исломӣ дар дидори коргузорони ҳаҷ дар 27 урдибиҳишти соли 1402, душманшиносиро масаълаи муҳим тавсиф карданд ва гуфтанд: Мо алон дар сатҳи ҷаҳонӣ, дар сатҳи байналмилалӣ, дар сатҳи минтақаӣ пешрафтҳои хубе дорем; ҳамин ки амрикоиҳо хеле аз он асабониянд, пешрафтҳои мо аст.