طالبان افغانستان همچنان تهدیدی در مرزهای تاجیکستان
مسئولان مرزبانی تاجیکستان با ابراز نگرانی از وضعیت امنیتی در مرزهای این کشور با افغانستان از وجود آرامش کنترل نیروهای مرزبانی بر مناطق مرزی خبر دادند.
تاکید مقامهای مرزبانی تاجیک بر ضرورت تامین امنیت در ولایت بدخشان بعنوان منطقه هم مرز دوکشور افغانستان و تاجیکستان در شرایطی است که اواخر هفته گذشته گروه طالبان مرکز ولسوالی زیباک در ولایت بدخشان افغانستان در 35 کیلومتری مرز با ناحیه اشکاشیم تاجیکستان را به اشغال خود درآوردند.
وضعیتی که عملا طالبان را به مرزهای تاجیکستان والبته جغرافیای سیاسی کشورهای اسیای مرکزی نزدیک کرد و سبب تحکیم مواضع طالبان افغان در این مناطق شد.
واقعیت آن است که تبعات حضور طالبان افغانستان در مناطق مرزی جمهوریهای اسیای مرکزی بسیار بیشتر از صرف ایجاد ناامنی در سرحدات کشورها و یا نفوذ اعضای گروههای افراطی و تکفیری به جمهوریهای منطقه است.
نگرانی آن است که جمهوریهایی نظیر تاجیکستان بعنوان ضعیف ترین حلقه های امنیتی جمهوریهای اتحاد شوروی سابق دچار بی ثباتی و ناامنی پایداری شوند که اکنون افغانستان با آن دست به گریبان است.
اظهارات «محمدجان خواجه یف»، سخنگوی کمیته مرزبانی امنیت ملی تاجیکستان درباره عملیات کم اثر نیروهای انتظامی افغان علیه طالبان باشد، تائید همین فرض است.
نگرانی عمده آن است که طالبان با حفظ مواضع خود در مناطق همجوار با تاجیکستان و دیگر جمهوریهای اسیای مرکزی به اسانی امنیت منطقه را تهدید کنند، بخصوص که ولایت بدخشان افغانستان وتاجیکستان از راه «شاه سلیم» با« چیترال» پاکستان مرز مشترک دارد و این بر نگرانیها از نفوذ گروههای افراطی از پاکستان به منطقه افزوده است.
وضعیتی که البته ریشه در پیشینه بی ثباتی در افغانستان دارد تا جایی که پیشتر گزارش شده درامتداد مرزهای تاجیکستان-افغانستان بیش از ده هزار شبه نظامی مستقر شده اند.
تحریک و تحرک طالبان در ساخت اردوگاه، مراکز آموزش نظامی، انبارها وکارگاههای تولید اسلحه ومواد منفجره نیز بخشی از نگرانیهای امنیتی مقامات در کشورهای اسیای مرکزی است. بخصوص که فعالیت این گروهها درنواحی مرزی عملا امکان شناسایی و اصالت اعضای این گروهها را به حداقل می رساند. تنوع گروهکهای افراطی، تکفیری و تروریستی نیز بخش دیگری از این نگرانی ها است واگر آزار و اذیت مردم مرزنشین و ساکنان روستاهای این مناطق از سوی طالبان و دیگرگروه های افراطی را در نظر بگیریم، آنوقت میتوان گفت که این رفتارها عملا تسلط وتوانایی دولتهای مرکزی کشورهای منطقه را در تامین امنیت در چهارچوب مرزهای ملی وسرحدات این کشورها به چالش می کشد. تهدیدی که هر لحظه ممکن از طریق شورش ها و درگیریهای مرزی در این مناطق از جمله مرزهای تاجیکستان از قوه به فعل درآید وعملیاتی شود. بخصوص که نه افغانستان و نه پاکستان بی میل نیستند با چشم پوشی از تحرکات طالبان، از یکسو زمینه خروج این نیروها از کشورهای خود را فراهم اوردند واز سوی دیگر بستر حضور انها را در جمهوریهای آسیای مرکزی فراهم کنند و بحران را از داخل مرزهای خود به دیگر کشورها منتقل کنند.
