روهینگیا آبروی مدعیان حقوق بشر را برد
روهینگیا کلمه ای است که این روزها بوی خون و تجاوز و قتل و غارت را به ذهن متبادر می کند .
روهینگیا نام قومی مظلوم است که باورهای دینی اسلامی داشته و در کشور میانمار موقعیت دارند.
هر چند اطلاع دقیقی از تعداد جمعیت واقعی روهینگیاها نیست ولی اعداد از 6 تا 8 میلیون جمعیت را برای این قوم اعلام کرده اند . قومی که در مناطق مشترک مرزی بین میانمار و بنگلادش ساکنند .
میانمار کشوری بود که تا سال 2011 نظامیان بر آن حاکم بودند و در این سال طی فرایندی رژیمی نیمه نظامی بر این کشور حاکم شد.
مجموع جمعیت این کشور 60 میلیون است که بیش از 80 درصد آنها را بودائیان تشکیل می دهند .
نکته قابل تامل این است علیرغم اینکه بودا و پیروان آن در دنیا به قناعت و همزیستی و همدیگر پذیری شهره اند ولی در میانمار دستهایی در کارند که توانسته آتش غضب و خشم بی پایانی را علیه اقلیتی مظلوم و مسلمان شعله ور کند .
آتش غضبی که حتی رئیس جمهور این کشور هم بر آن می دمد و صراحتا اعلام می کند که روهینگائیها شهروندان این کشور نیستند و باید خاک میانمار را ترک کنند .
حاکم بودن چنین نگرشی بر مسئولین میانمار است که حتی در قانون اساسی این کشور نیز جایی برای حقوق شهروندی روهینگیاها در نظر گرفته نشده است .
135 قوم و اقلیت در این کشور طبق قانون اساسی از حق شهروندی برخوردارند ولی روهینگیاهای مسلمان به عنوان ساکنان اصلی این سرزمین با جمعیتی چند میلیونی جایی از حقوق شهروندی برایشان در قانون پیش بینی نشده است .
سیاست امروز میانماریها کوچ اجباری مسلمانان از این کشور است و معتقدند تا زمانی که جمع زیادی از روهینگیاهای مسلمان خاک این کشور را ترک نکنند وضعیت نزاع و چپاول و قتل هست .
تا کنون دهها هزار خانوار روهینگیائی مجبور به ترک خانه و سرزمین خود شده اند و به کشورهایی همچون بنگلادش و تایلند و مالزی مهاجر شده اند .
هر چند از دهه ها پیش نزاعی بین مسلمانان و بودائیها در میانمار بوده است ولی اوج گرفتن مجدد این اختلافات به سال 2012 بر می گردد . در این سال یک روحانی بودائی به دست یک روهینگیائی مسلمان کشته شد همین کشته شدن کافی بود تا بهانه ای دست بودائیان تندرو قرار گیرد .
آنها به هیچ چیز رحم نمی کنند .
گلوله هایی از خشم و غضبند که به جان مسلمانان افتاده اند .
وقتی می شنوید هفت هزار خانه روهینگیایی را آتش زده اند باید بتوانید تصور کنید که زیر پوست این کشور چه چیزی جاری است . وقتی در مصاحبه از آوارگان داستان قتل و زنده زنده سوزاندن جوانان و کودکان را می شنویم یاد همه ی بدیهای قساوت آمیز حاکمان جبار تاریخ می افتیم .
امروز ارقام بیش از 200 هزار قربانی را در برخی اخبار برای جنایت در حق روهینگیائیها شنیده میشود که این خود تکان دهنده است .
یعنی دویست هزار انسان نه با بمب خوشه ای و وسایل کشتار جمعی، بلکه با دشنه ، چاقو ، تجاوز و غرق در رودخانه و سربریدن و شکنجه از پا درآمده اند.
این تعجب برانگیز نیست که همه ی این ذبح و قتل و ویرانی زیر چشمان پلیس میانمار ، مدعیان حقوق بشر و دستگاههای مسئول بین المللی اتفاق می افتد ؟
آمریکا که سر یک پرونده ی شخصی در کشورهای پایبنده به حقوق بشر همچون ایران غوغا به پا می کند و کمیته ی تحقیق تشکیل می دهد و از نماینده ی حقوق بشر خواستار توضیح می شود در این واقعه روزه ی مرگبار سکوت گرفته است .
و البته عربستان مدعی دروغین ام القرای جهان اسلامی .
این رژیم منحوط و عقب افتاده خود عامل جنایاتی به مراتب بدتر از میانماریها در حق مسلمانان یمن است و این خوی جنایت حتی زبان آنها را برای ادای وظیفه ی سیاسی هم بند آورده است .
لذاست که دولتهای مسلمانی همچون ایران و افغانستان و پاکستان و مالزی و ... وظیفه داشته و دارند که در مجامع بین المللی خواستار پایان بخشیدن جنایتی شوند که لکه ی ننگ ثبت شده ی تاریخی خواهد بود
در این کشور زنی به نام سان سوچی زندگی می کند که مدال پر اگر و امای نوبل را هم که جایزه ای است برای فعالین صلح بر گردن آویخته است.
او زنی است که در کشورش به عنوان مدافع حقوق بشر و به عنوان دومین شخص مملکتی از جایگاه بالایی برخوردار است .
مشاور رئیس جمهور و رهبر بزرگترین حزب این کشور آسیای شرقی است .
در دنیا راه می افتد و درس حقوق بشری می دهد.
این خانم مدعی با اینهمه از القاب هیچ حرفی و سخنی در قبال جنایات موجود در کشورش بر زبان نرانده تا نشان دهد که حقوق بشر و جایزه ی نوبل فقط فرمالیته ای بیش نیست .
ملالی یوسف زی دختر پاکستانی دارنده ی جایزه ی صلح نوبل با اشاره به قتل و عامل مسلمانان در میانمار خطاب به خانم سوچی مدعی حقوق بشر گفت ما منتظریم که خانم سوچی این جنایات را محکوم کند.
تا کنون مقامات و شخصیتهای مختلفی در سطح بین المللی اعم از ایران و افغانستان و ترکیه و مصر و روسیه و اندونزی و قزاقستان این جنایات را محکوم کرده اند ولی با اینهمه اقدامات عملی برای ختم این جنایت روی دست گرفته نشده است .
مطمئنا تا چراغ سبزی را رژیم میانمار از جانب رژیمهای مستبدی همچون آمریکا دریافت نکرده باشد کمتر می تواند این گونه آشکارا میدانداری کند و اصطلاحا در روز روشن جنایتی آنهم در این سطح را مرتکب شود.