روز نکبت سرآغاز تاریخ مصیبت؛ یک سو جنایت، یک سو صلابت

پانزدهم ماه می برابر با ۲۶ ثور/ اردیبهشت، روز نکبت، سرآغاز یکی از تلخ‌ترین حکایت‌های تاریخ و پیچیده‌ترین بحران‌های انسانی جهان است که سرزمین مقدس فلسطین را برای دهه‌ها تحت اشغال و ظلم قرار داد، میلیون‌ها بی گناه را به خاک و خون کشید و میلیون‌ها انسان دیگر را از خانه و دیار آواره کرد.

به گزارش رادیو دری؛ پس از پایان جنگ جهانی اول و تجزیه امپراطوری عثمانی،انگلیس به عنوان قیم فلسطین تعیین شد؛ قیمی که بعد از سالها فاجعه آفرینی در سرزمین تحت قیمومیت خود، کنترل اوضاع فلسطین را به سازمان ملل واگذار کرد.

در سال ۱۹۴۷ قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل متحد، معروف به قطعنامه تقسیم، تشکیل دو دولت عربی و یهودی در مرزهای فلسطین را پیش‌بینی کرد؛ نخستین طرح رسمی برای تقسیم فلسطین و تجاوز به حقوق فلسطینی‌ها.  براساس این طرح قرار شد تا ۴۷ درصد فلسطین به اعراب و بقیه به یهودیان اختصاص داده شود؛ یهودیانی که تا پیش از آن، فقط ۳۰ درصد جمعیت و ۶ درصد سرزمین فلسطین را در اختیار داشتند.

 البته، اسرائیل در عمل هرگز به مرزهای تعیین‌شده مصوب سازمان ملل، پایبند نماند و در حالی که قرار بود نزدیک به نیمی از فلسطین تاریخی در اختیار دولت یهودی قرار گیرد، امروزه بیش از ۸۵ درصد فلسطین تحت اشغال این رژیم جنایتکار است.

 بر اساس تقسیم‌بندی سازمان ملل در سال ۱۹۴۷، سرزمین‌های مهم از جمله بنادر و زمین‌های کشاورزی، به کشور یهودی اهدا شد. فلسطینی‌های عرب ساکن در مناطقی که قرار بود به یهودیان داده شود هم دو انتخاب بیشتر نداشتند: در کشور یهودی به عنوان اقلیت زندگی کنند یا آواره شوند.   

با خروج نیروهای بریتانیایی از فلسطین، در نیمه شب چهاردهم ماه می سال ۱۹۴۸، تأسیس دولت اسرائیل اعلام شد و روند اشغال شدت گرفت. 

فلسطینیان به فردای تاسیس رژیم صهیونیستی که سرآغاز آوارگی صدها هزار فلسطینی است،  «روز نکبت» می گویند. در روزهای بعد از روز نکبت در سال ۱۹۴۸، حداقل ۱۵ هزار فلسطینی شهید و ۷۵۰ هزار فلسطینی معادل ۷۰ درصد جمعیت کل فلسطین از کشورشان اخراج یا مجبور به ترک خانه‌های اصلی خود شدند.

 در واقع، پانزدهم می ۱۹۴۸، یادآور آغاز اشغالگری رژیم صهیونیستی  و جنایات‌ جوخه‌های ترور این رژیم در کشتار و قتل عام فلسطینیان و نابودی سرزمین آبا و اجدادی آنها و نیز نقطه شروع جنگ های پیاپی صهیونیست‌ها علیه ملت های مسلمان به ویژه مردم صبور و استوار فلسطین است؛ جنگ‌هایی که در سالهای ۱۹۶۷، ۱۹۵۶ و ۱۹۷۳ هر بار بخش هایی از پیکره سرزمین اسلامی را در سیطره نامشروع این رژیم قرار داد و پس از آن نیز  به بهانه های مختلف علیه ملت فلسطین ادامه یافت.

جنگ ها و جنایاتی که نه تنها هرگز نتوانست در اراده و مقاومت ملت فلسطین علیه ظلم و تجاوز و اشغالگری، رخته ای ایجاد کند، بلکه هر روز بر شکوه و عظمت و بیداری و استواری این مردمان شگفت، افزوده و نام آنها را بر بلندای تاریخ مقاومت و ایستادگی، ثبت کرده است.

اکنون با گذشت حدود ۷۶ سال از آن زمان، مردم فلسطین در سخت ترین شرایط بشری زندگی می کنند. بر اساس آمار، تعداد فلسطینی‌های اخراج شده که در کشورهای مختلف پراکنده زندگی می کنند، به بیش از هفت میلیون نفر می‌رسد.

 این در حالی است که خوی خونریزی و اشغالگری رژیم صهیونیستی، سیری ناپذیر است و  این رژیم جنایتکار از اکتبر سال گذشته، دور تازه ای از وحشی‌گری را در بخشی دیگر از پیکره زخمی فلسطین – در غزه مقاوم- آغاز کرده است.

در بیش از هفت ماه گذشته بیش از ۳۵ هزار مرد و زن و کودک بی دفاع و بی گناه، در معرکه خون‌بار ظلم و بیداد رژیم صهیونیستی، جان خود را از دست داده اند. جنایاتی که با حمایت تام و تمام آمریکا و کشورهای غربی مدعی حقوق بشر انجام می‌پذیرد و در سایه این حمایت‌ها، هر روز خون‌های بیشتری بر زمین می ریزد و مردمان بیشتری آواره می شوند؛ داغ هایی که تا همیشه جگر تاریخ را می سوزاند و ننگی که تا ابد بر پیشانی این مدعیان دروغین حقوق انسان می ماند. ننگی به رنگ روز نکبت.