Pars Today

میکانیزم الکترونیک سازی انتخابات ، الزام به رسمیت شناختن خط دیورند از سوی افغانستان و اهداف امریکا در منطقه خاورمیانه از موضوعات پرداخته شده در نشریات چاپ امروز کابل بود.

میکانیزم الکترونیک سازی انتخابات عنوان سرمقاله ی روزنامه ی افغانستان است که در آن چنین آمده است :

در افغانستان بحث الکترونیکی سازی برخی ادارات مورد توجه قرار گرفته و بر اهمیت آن از سوی مقامات دولتی تأکید می شود. یکی از مواردی که اهمیت بحث الکترونیکی شدن را افزایش می دهد، استفاده از ابزارهای الکترونیکی در انتخابات آینده است. این مهم بدون ارتباط با جنجال ها و رسوایی های انتخابات ریاست جمهوری سال 1393 نیست. تمام میکانیزم های اصلاحی که در قوانین انتخاباتی، ساختار کمیسیون ها و کارکردهای آنها صورت می گیرد، به هدف کمک به شفافیت انتخابات و جلوگیری از جعل و تقلب در این پروسه ملی است

نویسنده می افزاید :

انتخابات الکترونیکی درعین حالی که از مزایای چون صرفه جویی در وقت، کاهش هزینه های انسانی، آسان کردن شمارش آراء و معلوم کردن روند انتخابات در زمان رأی گیری و اعلام به موقع نتایج انتخابات، برخوردار می باشد، دارای معایب و کاستی هایی نیز می باشد. مهمترین و اساسی ترین مسأله در کمپیوتری کردن انتخابات، عدم اعتماد مردم به آن است. این عدم اعتماد از یک طرف به نا آگاهی مردم از روند الکترونیکی سازی انتخابات مربوط می شود، از سوی دیگر به تجهیزات و امکانات نرم افزاری و سخت افزاری ارتباط می گیرد که در این روند به کار گرفته می شود

 افغانستان باید به رسمیت خط دیورند اعتراف کند عنوان سرمقاله ی روزنامه ی ماندگار است که در آن چنین آمده است :

به‌تازه‌گی پاکستانی‌ها تصمیم گرفته‌اند که مرزِ خود با افغانستان را سیم‌کشی کنند و آن را مسدود بسازند. اما دولت افغانستان از آدرسِ وزارت اقوام و قبایل به‌شدت با این مسأله مخالفت کرده است. نهادهای دیگرِ سیاسیِ دولت نیز به‌نحوی در این‌باره واکنش نشان داده‌اند.
دولت افغانستان به شکل رسمی، مرز دیورند را نمی‌پذیرد و آن را یک امرِ تحمیلی قلمداد می‌کند؛ درحالی‌که همۀ نهادهای بین‌المللی، خط دیورند را به عنوان مرزِ بین‌المللیِ افغانستان و پاکستان به رسمیت شناخته‌اند.
موضع‌گیری‌های این‌چنینیِ دولت افغانستان از گذشته‌ها به این‌ طرف، همواره بهانه‌ای برای مداخلات و دست‌درازی‌های پاکستان بوده و اخیراً این مسأله، سببِ تقویتِ تروریسم نیز شده است.

ماندگار می افزاید :

 مسلماً به رسمیت نشناختنِ مرز میانِ دو کشور و ادعا بر اراضی همسایه، خود مداخله در امور آن کشور است؛ چیزی که همواره پاکستان را نسبت به افغانستان، بخیل و حساس کرده است. اگرچه مداخلاتِ پاکستان در امور ما، به‌تدریج اصلِ اشغال‌گرانه و استیلامحور در عمقِ استراتژیکش یافته و دیگر این کشور نگرانیِ چندانی از ناحیۀ دیورند ندارد؛ اما بازهم نپذیرفتنِ خط دیورند از جانب افغانستان یا اعتراف به آن، تیغِ مداخلاتِ پاکستان را تیزتر کرده و می‌کنـد.
دولت وحدتِ ملی باید با اتکا به مستنداتِ تاریخی، واقعیت‌های نظام بین‌الملل و نیز تجاربِ تلخِ داعیۀ پشتونستان‌خواهی، دیورند را به عنوان مرز رسمی بین دو کشور به رسمیت بشناسد و بر صحتِ آن، اعتراف کند و به پاکستان این حق را بدهد که در خط مرزی‌اش حصار یا سیمِ خاردار بکشد و همچنین با کمال میل، از برنامه‌های امنیتیِ حکومت پاکستان بر مناطق قبایلی‌اش استقبال کند. این رویکرد، می‌تواند بهانه‌های مداخله در امور کشورمان را از پاکستان بگیرد و عدمِ صداقتِ این کشور در رابطه با افغانستان را به نمایش بگذارد.
و به سر اغ روزنامه ی انصار می رویم که در سرمقاله ای تحت عنوان واشنگتن به دنبال چیست؟ چنین نوشته است :

به دنبال تغییرات میدانی سوریه و نقش موثر پشتیبانی هوایی روسیه در عقب راندن شبه نظامیان تروریست، از وسعت عمل امریکا و متحدانش در این بحران کاسته شد. در همین راستا ترکیه برای حفظ قدرت نفوذ خود در تحولات منطقه به مسکو متمایل شد و از این طریق توانست در اولین نشست مذاکرات میان مخالفان میانه رو سوری و نمایندگان دولت دمشق حضور یابد.در همین حال امریکا پس از سپری کردن دوران انتخابات ریاست جمهوری و روی کار آمدن ترامپ مجددا بر مسائل سوریه متمرکز شد.

در پایان انصار می افزاید :

در طرح دولت ترامپ برای حل مناقشه سوریه و خارج کردن داعش از رقه، گروه‌هـای مدافع خلق نقش مهمی یافتند اما این موضوع به مزاق آنکارا خوش نیامد. اختلاف میان ترکیه و امریکا بر سر نقش آفرینی نیروهای کرد در عملیات مهم رقه گمانه‌هـایی در خصوص افزایش همکاری‌هـای آنکارا و مسکو در سوریه ایجاد کرد. اما به نظر میرسید واشنگتن پس از قدرت نمایی روسیه در مقابله با تروریست و آزادسازی حلب و پالمیرا دیگر مایل نیست میدان را به راحتی رها کند و تنها شاهد تحرکات مسکو باشد.