بررسی مطبوعات کابل 25 عقرب: دهان پرخون آزادی بیان

"دهان پرخون آزادی بیان" ، " ترس روسیه در افغانستان از چیست" و " از خود گذری برای صلح باید دوجانبه باشد"،مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروزچاپ کابل است.

دهان پرخون آزادی بیان عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است :

هفته‌ گذشته جامعه رسانه‌ای افغانستان دو عضو خود را در نتیجه‌ی دو رویداد مشابه انفجار ماین از دست داد. یما سیاوش، خبرنگار و گرداننده پیشین تلویزیون طلوع‌نیوز و الیاس داعی، خبرنگار رادیو آزادی در هلمند قربانی حملات هدف‌مند شدند. الیاس داعی ششمین خبرنگاری است که در جریان سال جاری میلادی در کشور کشته می‌شود. این وضعیت نشان می‌دهد که افغانستان هنوز خطرناک‌ترین جای برای خبرنگاران و رسانه‌ها در افغانستان است و نگرانی‌های زیادی در زمینه‌ی تأمین امنیت جان خبرنگاران وجود دارد

اطلاعات روز می افزاید :

دهان آزادی بیان در افغانستان پرخون است. براساس آمارهای رسمی در حدود دو دهه گذشته ۱۳۳ خبرنگار در کشور جان‌شان را از دست داده و ده‌ها خبرنگار دیگر زخمی و صدها خبرنگار مورد خشونت قرار گرفته‌اند. هدف قرارگرفتن دو فعال رسانه‌ای در یک هفته‌ هشداری است برای بدترشدن این وضعیت. به‌نظر می‌رسد به‌طور سیستماتیک خبرنگاران و رسانه‌ها در معرض تهدید بزرگ‌تری برای خفه‌شدن آزادی بیان در کشور قرار می‌گیرد. نگرانی اصلی این است که اگر رسانه‌ها زیر فشار تروریزم، حالت انفعالی به خودشان بگیرند، گروه‌های خشونت‌طلب و افراط‌گرا موفق شده‌اند بزرگ‌ترین سد را از راه خود بردارند. بنابراین، حکومت افغانستان، جامعه‌ جهانی و نهادهای حامی رسانه‌ها نباید بگذارند صدای آزادی بیان در افغانستان خفه شود.

و ترس روسیه در افغانستان از چیست عنوان سرمقاله ی روزنامه ی راه مدنیت است که د رآن چنین آمده است :

روسیه تامین تسلیحات به طالبان را رد کرده، ولی داشتن روابط و همکاری را با طالبان می‌پذیرد. روزنامه «مسکو تایمز» در مقاله‌یی با عنوان «قمار روسیه در افغانستان» از قلم ارتمی کالینووسکی می‌نویسد که دو عامل عمده در نزدیک‌شدن طالبان و روسیه نقش دارد.

نخست پیدایش و گسترش دولت اسلامی (داعش) در افغانستان موجب نگرانی روسیه و آسیای مرکزی است؛ زیرا این گروه به‌طور فعال در کشورهای پساشوروی عضوگیری دارد و مایل است در داخل روسیه حمله کند؛ برخلاف طالبان که جاه‌طلبی فراتر از افغانستان و پاکستان نشان نداده است. دوم، مسکو مدت‌هاست که به توانایی واشنگتن و متحدانش در از بین بردن طالبان به‌عنوان نیروی جنگی و پایه‌گذاری دولتی پایدار در کابل، اعتماد خود را از دست داده است.به باور نویسنده، تصمیم مسکو برای همکاری با طالبان نوعی بیمه برای آینده است. از این نظر که مقامات روسی فکر می‌کنند طالبان دیر یا زود بخشی از ائتلاف حاکم یا اربابان مستقیم کابل خواهد شد. اگر قرار است آینده چنین باشد، پس کرملین باید از اکنون با طالبان روابط خوبی ایجاد کند.

راه مدنیت می افزاید :

نگرانی روسیه از اوضاع افغانستان چنان جدی است که این کشور سال گذشته، برای اولین بار سیستم موشکی زمین به هوا S-300  را در پایگاه نظامی خود در تاجیکستان؛ نزدیکی مرز با افغانستان مستقر کرد. روسیه اعلام کرده که این پایگاه سنگری در برابر تهدید گروه‌های تندرو اسلام‌گرا و قاچاق مواد مخدر است. همچنان گزینۀ استقرار سرباز در افغانستان روی میز پوتین نیز قرار گرفته است.روسیه به‌جز حفظ امنیت قلمرو خود در افغانستان منفعت دیگری ندارد. آن سوی دریای آمو برای روسیه مثل همیشه خط سرخ است. از این جهت روسیه و همچنان چین نگرانند که در پی تقابل با امریکا روی موضوعات مختلف، از سوی داعش، جنبش اسلامی ترکستان و جنبش اسلامی اوزبیکستان (که خطر جدی برای کشورهای شمال و چین محسوب می‌شود) با تحریک امریکا، مورد آزار و اذیت قرار گیرند.

 و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی هشت صبح که در سرمقاله ای تحت عنوان از خود گذری برای صلح باید دوجانبه باشد چنین نوشته است :

پیچید‌گی‌های گفت‌وگوهای صلح در افغانستان از همان اول روشن بود. مسلم بود که صلح زمانی محقق می‌شود که طرف‌های گفت‌وگو‌کننده با سعه صدر و از خود گذری در این روند حضور یابند. چیزی که مسلم است، این است که طالبان تا اکنون هیچ‌گونه انعطافی در روند گفت‌وگوهای صلح از خود نشان نداده‌اند. آن‌ها نه خشونت‌ها را کاهش داده و نه پیشنهادهای هیات مذاکره‌کننده را پذیرفته‌اند. اگر گفت‌وگوها با چنین روحیه‌ای از جانب طالبان دنبال شود، روشن است هیچ نتیجه مطلوبی در پی نداشته باشد.

در پایان هشت صبح می افزاید :

حالا که قرار است دور جدیدی از این گفت‌وگوها با تغییراتی در رویکرد دولت جدید امریکا در پیوند با روند صلح آغاز شود، ایجاب می‌کند که طالبان انعطاف بیش‌تری نشان دهند تا با از خود گذری، هم موفقیت این روند را تضمین کنند و هم در پیشگاه مردم افغانستان حسن نیت‌شان را نشان دهند. از مواضع اخیر دولت‌مردان افغانستان معلوم می‌شود که روند امتیاز دادن‌های بی‌حساب‌و‌کتاب در مسیر گفت‌وگوهای صلح، به پایان رسیده است.اگر قرار است صلحی به میان بیاید، باید همه‌ی طرف‌ها برای رسیدن به آن حاضر به از خود گذری باشند؛ چرا که بدون انعطاف‌پذیری و درنظرداشت خواست دو طرف، هیچ صلحی تا حال به میان نیامده است