Pars Today

"بن بست دور دوم مذاکرات صلح" ، "خطر چند صدایی در دور دوم مذاکرات بین الافغانی" و "تعهد به طالبان نزد هیات حکومت، نسبت به مردم اولویت دارد"، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

روزنامه ی هشت صبح در سرمقاله ای تحت عنوان بن بست دور دوم مذاکرات صلح چنین نوشته است:

دور دوم مذاکرات صلح بین دولت و طالبان پیش از شروع آن با بن‌بست روبه‌رو است. هیأت دولت می‌گوید که آتش‌بس، اولین موضوع پیشنهادی این هیأت برای بحث در دور دوم مذاکرات است. طالبان اما می‌گویند که آتش‌بس، آخرین موضوعی است که این گروه برای بحث روی میز گفت‌وگو با جانب دولت قرار خواهد داد. با توجه به این دو موضع و نگاه متفاوت نسبت به مسأله آتش‌بس، پیش‌بینی می‌شود که دور دوم مذاکرات پیش از شروع آن دچار بن‌بست شده است.

این تفاوت موضع بین دولت و طالبان در قبال مسأله آتش‌بس ناشی از نوع نگاه دو طرف نسبت به این مسأله است. برقراری آتش‌بس برای دولت، هدف است؛ اما برای طالبان هدف نیست. برداشت دولت این است که با آتش‌بس می‌تواند از فشار جنگ بکاهد و پایداری موضع خود در مذاکرات صلح با طالبان را تضمین کند. براساس چنین برداشتی، دولت در سایه آتش‌بس می‌خواهد فشارهای سیاسی بر طالبان را هم از درون و هم از بیرون افزایش دهد تا این گروه به توافق سیاسی مطلوب دولت تن دهد. توافق سیاسی مطلوب دولت چیزی نیست جز حفظ نظام کنونی و دست‌آوردهای آن و یا تعدیل نظام سیاسی کنونی به شکلی که ماهیت جمهوری و دست‌آوردهای آن آسیب نبیند.

هشت صبح می افزاید:

دور دوم مذاکرات تنها زمانی از این بن‌بست عبور خواهد کرد که هم دولت و هم طالبان بتوانند روی چینش و تقدم و تأخر موضوعات مورد بحث غور دوباره کنند. در غیر این صورت، بحث‌های دو طرف در همان روز نخست دور دوم مذاکرات، جدال بی‌نتیجه بیش نخواهد بود. متأسفانه چهار اصلی که برای ادامه مسیر مذاکرات پیش‌بینی شده است، نیز کمکی برای رفع این مشکل نخواهد کرد؛ مگر آن‌که یکی از طرف‌ها از موضع کنونی خود کوتاه بیاید.

و خطر چند صدایی در دور دوم مذاکرات بین الافغانی عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است:

سیاست اشتباه و برخورد قوم‌محور با پدیده‌ی طالبانیزم در رأس هرم قدرت به منصه‌ی اجرا گذاشته شد. در زمانی که طالبان از دید جهان یک گروه تروریستی بود، در افغانستان یا برادران ناراضی بودند یا مخالفان سیاسی. در آن زمان سیاست راهبردی فشار حداقلی بر طالبان بود و حتا گاهی به نیروهای هوایی خارجی اجازه حمله بر پایگاه‌های نظامی تروریست‌ها داده نمی‌شد.  درحالی‌که در شورای عالی مصالحه حرف اصلی از صلح است. یک بخش می‌گوید، راه حل تنها از دوحه و قطر نمی‌گذرد و بخش دیگر به این نظر است که محل مذاکرات اهمیتی ندارد در کجا باشد. منظور ما این نیست که نباید بر علیه طالبان از فشار نظامی استفاده کرد، می‌دانیم که طالبان هنوز سیاست امیتاز در میز گفت‌وگو را از طریق میدان جنگ دنبال می‌کنند، اما اگر ترجیح جنگ است یا صلح در جمهوری اسلامی افغانستان باید یک‌صدایی وجود داشته باشد. نبود انسجام سیاسی و یک‌صدایی به سقوط جمهوری اسلامی به کام امارت اسلامی یا دست‌کم نافذشدن طالبان بر جمهوریت در مذاکرات و توافق صلح منجر می‌شود. بنابراین، افغانستان باید مسأله‌ی خلق انسجام سیاسی در آستانه‌ی دور دوم مذاکرات صلح افغانستان را جدی بگیرد.

اطلاعات روز می افزاید:

به‌رغم همه‌ی نگرانی دور اول مذاکرات بین‌الافغانی در قطر خوب پیش رفت. هیأتی که از افغانستان در این نشست نمایندگی می‌کرد، یکدست و باروحیه ظاهر شد. اتفاقی که برای طالبان غیرمنتظره بود. دلیل موفقیت نسبی در مذاکرات هشتادروزه یک‌صدایی نسبی در داخل کشور و در سطح نیروهای سیاسی بود. انتظار این است که باید به‌جای این‌که بخشی از حکومت بر طبل جنگ بکوبد و بخش دیگر بر ساز صلح توان همه‌ برای نقشه راه، هم‌صدایی و چاره‌اندیشی در مرحله بعدی مذاکرات با طالبان متمرکز شود. دور بعدی مذاکرات بین‌الافغانی به‌لحاظ سیاسی و تاکتیکی پیچیدگی‌های زیادی دارد و الزام هم‌صدایی در افغانستان انکارناپذیر است.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی صبح کابل که در سرمقاله ای تحت عنوان تعهد به طالبان نزد هیات حکومت، نسبت به مردم اولویت دارد چنین نوشته است:

نشستی که مربوط به شورای عالی مصالحه بود، نتوانست افق روشنی را در مورد صلح افغانستان برای مردم نشان بدهد. دلیل آن، عدم تعهد اعضای این شورا و چند پارچگی ناشی از فاصله هیئت مذاکره‎‌کننده با کمیته رهبری است.
محمد محقق، در سخنرانی خود اذعان داشت که طالبان خواستار صلح نیستند و بیشتر روی ادامه جنگ کار می‌کنند؛ در حالی که معصوم استانکزی، رییس هیئت مذاکره‌کننده‌ی حکومت، تعهد خودش را به طالبان و هیئت آنان بیان داشت و گفت بنا بر فیصله‌ای که با هیئت این گروه در دوحه داشته است، از بیان جزییات گفت‌وگوها، خودداری می‌کند

در پایان صبح کابل می افزاید:

با این‌که یکی از افراد سخنران، عبدالرب‌رسول سیاف، ادعا داشت که هیئت مذاکره‌کننده حکومت، نماینده تمام مردم افغانستان است، سخنان آقای استانکزی، نشان می‌دهد که تعهد به طالبان در اولویت گفت‌وگو کنندگان صلح افغانستان قرار دارد.
این هیئت که فقط با پسوند «حکومت»، توانسته مشروعیتی بین مردم به دست بیاورد، هنوز گزارشی در مورد توافق‌ خود با طالبان بر سر شیوه‌‌ی مذاکره، ارایه نداده است؛ این‌که در ادامه‌ی بحث و آغاز گفت‌وگوهای اصلی، چه توافق‌‌هایی صورت گرفته است، بماند سر جایش.
از طرف دیگر، مارشال عبدالرشید دوستم، گفته است که برای رسیدن به صلح پایدار، باید به مشارکت سیاسی در حکومت توجه شود و توافق صلح نباید سبب آغاز یک جنگ داخلی در کشور باشد.