Pars Today

"ماجرای بهسود، به نگرانی های افکار عمومی پاسخ دهید" ، "نشست فیصله کن استانبول" و "سرنشینان کشتی واحد"، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

ماجرای بهسود، به نگرانی های افکار عمومی پاسخ دهید عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است:

نیروهای ارتش از چند روز به این‌سو در ولسوالی بهسود ولایت میدان وردک به‌سر می‌برند. این نیروها برای گرفتاری عبدالغنی علی‌پور، یک فرمانده محلی که متهم به سقوط یک چرخبال ارتش است، به بهسود رفته‌اند. وزارت دفاع گفته است که علی‌پور از ساحه متواری است، اما هنوز تلاش برای گرفتاری او ادامه دارد. از چگونگی عملیات نیروهای ارتش در ولسوالی بهسود، اطلاعات زیادی وجود ندارد. به همین دلیل افکار عمومی در افغانستان تقریبا در خلای معلوماتی قرار دارند. این خلای معلوماتی در وضعیتی که نیروهای ارتش برای «انتقام» به آن‌جا رفته‌اند، به نگرانی‌ها و شایعه‌های زیادی دامن زده است. به‌رغم تأکید وزارت دفاع و حکومت، اما بسیاری نگران برخورد حرفه‌‌ای نیروهای امنیتی با ساکنان محل منازعه است. گزارش‌های از برخورد نسبتا غیرحرفه‌‌ای نیروهای ارتش تا کنون گزارش شده است. در موردی شکایت ساکنان محل از برخورد خشونت‌آمیز نیروهای ارتش هنگام بازرسی و تلاشی خانه‌ها رسانه‌‌ای شد.

اطلاعات روز می افزاید:

روایت از چگونگی عملکرد نیروهای امنیتی در بهسود سیاه و سفید است. یک طرف نگران رفتار غیرحرفه‌‌ای نیروهای امنیتی در جریان عملیات در بهسود است. شکایت‌هایی زیادی هم از رفتار فراقانونی وجود دارد. روایت سفید هم این است که عملیات نیروهای امنیتی در بهسود حرفه‌‌ای و معطوف به تأمین امنیت پایدار و مبتنی بر خواست مردم است. تصویر روشن از وضعیت ماجرا و چگونگی عملیات و رفتار نیروهای امنیتی با ساکنان محل در بهسود وجود ندارد. در چنین فضایی تفکیک شایعه از واقعیت برای افکار عمومی دشوار است. بنابراین وقت آن رسیده است که حقیقت ماجرا روشن شود. حکومت باید زمینه‌ی دسترسی رسانه‌ها را فراهم کند. نهادهای حقوق‌ بشری از جمله کمیسیون مستقل حقوق‌ بشر افغانستان، یوناما و جامعه ‌مدنی باید برای روشن‌شدن ادعای شهروندان دست به کار و به نگرانی افکار عمومی پاسخ دهند. این فضا بیشتر از هر گروهی چهره‌ی نیروهای امنیتی را مخدوش و شیشه‌ی اعتماد شهروندان را ترک‌دار می‌کند.

و نشست فیصله کن استانبول عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

طبق آن‌چه مقامات در شورای عالی مصالحه ملی اعلام کرده‌اند، نشست استانبول یک نشست «فیصله‌کن» است. در این نشست درباره قانون اساسی، نظام سیاسی، شیوه انتقال قدرت، آتش‌بس و بعضی از مسایل مرتبط دیگر تصمیم‌گیری می‌شود. طبق این اعلام، نشست استانبول یک نشست ساده مشورتی – رای‌زنی و یا مقدمه‌ای برای یک نشست بزرگ‌تر دیگر نیست. این نشست اما اگر نتواند به نتیجه قطعی برسد، دست‌کم انتظار می‌رود که هسته تصمیمات نهایی را برای یک نشست دیگر که هم‌سطح آن باشد، بگذارد. بنابراین، نشست استانبول از هر حیث نسبت به نشست‌های قبلی که در پیوند به صلح افغانستان برگزار شده بود، متفاوت و حایز اهمیت است.

هشت صبح می افزاید:

گروه طالبان نیز باید برای استفاده بهتر از این فرصت تاریخی آماده شود. اگر این گروه به فکر فتح از راه جنگ باشد، کاملاً در اشتباه است. نشست استانبول مثل نشست‌های بین‌الافغانی دوحه نیست که آن را به بازی گرفت و با انجام بازی در حواشی، وقت‌کشی کرد. اگر این نشست به هر دلیلی با شکست مواجه شود، یکی از بزرگ‌ترین فرصت‌های تاریخی برای برقراری صلح در افغانستان از دست خواهد رفت. گروه طالبان باید اهمیت نشست استانبول را درک کند و متناسب با شأن و جایگاه این نشست برای شرکت در آن آماده شود.

و به سراغ روزنامه ی راه مدنیت می رویم که در سرمقاله ای تحت عنوان سرنشینان کشتی واحد چنین نوشته است:

مردم افغانستان در شرایط کنونی و اصلا در هر شرایطی سرنشینان کشتی واحدی هستند. امروزه ما، از هر قوم و مذهب و نژاد و سازمان سیاسی که هستیم، در دو جناح قرار داریم. جناحی که طرف‌دار وضعیتِ بیست سال پسین و اصلاح و بهبود این وضعیت است و جناحی که خودش را مخالف و دشمن این وضعیت می‌داند.در یک جناح دولت و نظام نیم‌بند و شرایط قابل تحمل دیده می‌شود و در جناح دیگر مخالفان مسلح مخالف این نظام و مخالف این وضعیت. در یک جناح، انتخابات و رأی مردم (هرچند به نام) و آزادی رسانه‌ها و تحصیل زنان و تحمل نظریات مخالف و موسیقی است و در جناح دیگر قرائت واحد از مذهب و تحمل نکردن صداهای مخالف و بسته بودن رسانه‌ها و نبودن اعتراض.

درپایان راه مدنیت می افزاید:

مردم افغانستان، مردمی هستند که گذشته را به سرعت فراموش می‌کنند. هنوز رهبران و بزرگان و مردم ما خطر و هشدار را حس نکرده‌اند. هنوز یک نوع خواب خرگوشی و چشم‌پوشی عجیب، حاکم است. اگر تمام جناح‌ها، در صف واحد و منسجم و متحد عمل نکنند، همه باهم غرق خواهند شد. هرچند امروز هم افغانستان نا امن است و جنگ و انتحار و انفجار وجود دارد، اما اگر چاره‌‌یی سنجیده نشود، فردا اوضاع خیلی وخیم‌تر از امروز خواهد شد و جنگ و چپاول و ویرانی، خانه به خانه، کوچه به کوچه، قریه به قریه، قوم به قوم و طایفه به طایفه شعله‌ور خواهد شد و کشتار و انتقام بی‌پایانی به راه خواهد افتاد.