Pars Today

"جنگ‌همه را بی خانمان می کند" ، "پشت به صلح" و " آیا خروج نظامی، خروج سیاسی هم هست"، مهمترین عناوین سرمقاله های امروز چاپ کابل است.

جنگ‌همه را بی خانمان می کند عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است:

گزارش تازه‌ی سازمان بین‌المللی مهاجرت از میزان آوارگی داخلی در افغانستان نگران‌کننده است. این سازمان در گزارشی که دو روز قبل منتشر کرده، گفته است که مهاجرت داخلی در افغانستان در سال گذشته افزایش یافته و این روند همچنان در حال صعود است. برپایه‌ی این گزارش اکنون میزان آوارگان داخلی در افغانستان به پنج میلیون نفر می‌رسد. دلیل اصلی آوارگی در افغانستان جنگ و خشونت گفته شده است. یعنی ۷۸ درصد از پنج میلیون در پی جنگ آواره شده‌اند. درصد بسیاری کمی به‌‌سبب حوادث طبیعی ناگزیر به مهاجرت داخلی شده‌اند.

اطلاعات روز می افزاید:

انتظار از حکومت افغانستان برای رسیدگی به وضعیت بی‌جاشدگان داخلی زیاد منطقی به‌نظر نمی‌رسد. حکومت خودش درگیر صدها مشکل است که بزرگ‌ترین آن مدیریت جنگ است. فساد، ضعف مدیریتی در نهادهای مسئول و اقتصاد ضعیف حکومت نمونه‌هایی از ده‌ها مشکلی است که هر کدام به تنهایی می‌تواند یک حکومت را فلج کند. به‌ویژه در سال جاری که به‌‌دلیل احتمال خشک‌سالی گسترده امکان مهاجرت داخلی و گسترش فقر در تمام افغانستان بسیار زیاد است. در چنین شرایط مسئولیت اخلاقی نهادهای بین‌المللی بشردوستانه و کشورهای کمک‌کننده زیاد است و همکاری آن‌ها برای پیش‌گیری از یک فاجعه انسانی در افغانستان ضروری است. الزام تلاش‌های بین‌المللی از یک طرف برای فشار سیاسی برای قطع جنگ و از طرف دیگر، کمک‌های بشردوستانه بیشتر برای آوارگان جنگ، حکم آب حیات را دارد.

و‌ پشت به صلح عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

با ارزیابی دقیق سطح حملات، تلفات دو طرف و وسعت جغرافیای جنگ، این نتیجه به دست می‌آید که دولت و طالبان هر دو به سیاست «ماشه» روی آروده‌اند. تصمیم دو طرف آن است که قضیه را این‌بار به صورت کامل از راه جنگ یک طرفه کنند. از همین رو، حملات دو طرف بر پایگاه‌ها و تأسیسات یک‌دیگر افزایش چشم‌گیر یافته است.

هدف گروه طالبان از درگیری با نیروهای دولتی در جریان مذاکرات صلح عمدتاً امتیازگیری سیاسی در این مذاکرات تفسیر شده بود. این هدف اما فعلاً سقوط دولت در شماری از ولایت‌ها و ولسوالی‌های مهم کشور است. تلاش گروه طالبان در فصل تازه جنگ آن است که بتواند جغرافیای مشخصی را برای اعمال «حکومت» به دست بیاورد. از این‌رو، سلطه یا استقرار طولانی‌مدت بر مناطقی راکه احتمالاً از کنترل دولت خارج خواهد کرد، بخش مهمی از اهداف این گروه در فصل جدید جنگ است

هشت صبح می افزاید:

آینده افغانستان فعلاً تاریک به نظر می‌رسد. امکان بازگشت دولت و طالبان به مذاکره اصولی نیز ظاهراً موجود نیست. حتا اگر مذاکره‌ای هم بین دو طرف انجام شود، به دلیل فاصله زیاد بین مواضع دولت و طالبان، به توافق مطلوب صلح منجر نخواهد شد. در چنین شرایطی، نیاز است که همکاران بین‌المللی افغانستان و سازمان ملل متحد روی برنامه‌های عملی فکر کنند که باعث انصراف دو طرف از تشدید جنگ شود. در غیر این صورت، جنگ بین دولت و طالبان با شدت بیش‌تر دنبال و افغانستان در آینده نزدیک به کانون بی‌ثباتی در منطقه تبدیل خواهد شد.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی راه مدنیت که در سرمقاله ای تحت عنوان آیا خروج نظامی، خروج سیاسی هم هست چنین نوشته است :

از ابراز نظر مقام‌های رهبری امریکا استنباط می‌شود که این کشور، نسبت به حل سیاسی منازعه افغانستان در کوتاه‌مدت دچار تردید شده است. سختی مذاکره با طالبان از یک‌سو و پراکندگی سیاسی داخلی از جانب دیگر، سبب تضعیف تلاش امریکا از ایفای نقش موثرتر در زمینۀ حل سیاسی قضیۀ افغانستان گردیده است.

در پایان راه مدنیت می افزاید:

 بایدن رییس‌جمهور امریکا با صراحت اعلان کرد که «افغان‌ها هیچ‌گاه متحد، یک‌پارچه و یک ملت واحد نبوده‌اند و ما نمی‌توانیم آن‌ها را متحد بسازیم.» این سخن به‌معنای آن است که امریکا نه‌تنها در ساحۀ نظامی افغانستان؛ بل در ساحۀ سیاسی نیز خود را ناکام و دوام حضور نظامی و سیاسی‌اش در این کشور را مستلزم هزینه‌های سنگین اما بی‌نتیجه می‌داند. اگرچه امریکا با وعده و وعیدهایی به نیروهای امنیتی در زمینۀ حمایت مالی، پرداخت معاش و تامین تجهیزات مورد نیاز داده است، اما به‌نظر می‌رسد این وعده‌ها یک آرام‌بخش مقطعی است تا از سقوط کامل مورال نیروها و دولت‌مردان افغان پیش‌گیری کند.