مطبوعات کابل 23 سرطان: قفل مذاکرات را باز کنید

حمله به قلب جغرافیای حکومت، چرا بازپس گیری مالستان تعیین کننده است، قفل مذاکرات را باز کنید، پیروزی در جنگ است نه گفتگو، از مهمترین عناوین سرمقاله های امروز چاپ کابل است.

حمله به قلب جغرافیای حکومت، چرا بازپس گیری مالستان  تعیین کننده است عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است:

اگر نقشه افغانستان را ببینیم هزاره‌جات، بزرگ‌ترین قلمرو و جغرافیایی است که در دست حکومت باقی مانده است. بقیه‌ی کشور یا تحت تصرف گروه طالبان است یا جنگ بر سر آن جریان دارد. به جز این قلمرو، تسلط حکومت بر بقیه کشور، یکپارچه نیست و مثل نقاطی پراکنده در دست حکومت می‌ماند. اما پرسش این است که چرا هزاره‌جات برای حکومت می‌تواند مهم باشد؟ جغرافیای هزاره‌جات عملا آبروی حکومت بر ادعای اراضی است.

اطلاعات روز می افزاید:

هزاره‌جات بزرگ‌ترین سرمایه و دست‌مایه‌ی جغرافیایی حکومت به‌صورت یکپارچه از نظر وسعت است که می‌تواند در مذاکرات سیاسی دولت با طالبان نقش مهمی داشته باشد. مالستان، جاغوری و ناور از این جهت مهم‌اند که به نوعی دهلیز هزاره‌جات محسوب می‌شوند. و خطر سقوط و تسلط طالبان بر آن‌ها یعنی خطر از دست‌رفتن یک جغرافیای یکپارچه و منسجم که در صورت سقوط آن ما با دولتی بی‌جغرافیا مواجه خواهیم بود. بی‌جغرافیا بودن دولت این خطر را دارد که در مذاکرات سیاسی به‌دلیل نداشتن جغرافیای منسجم و یکپارچه، عملا نتیجه مذاکرات به نفع طالبان تغییر کند.

و قفل مذاکرات را باز کنید عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

دولت افغانستان در ۲۵ سرطان یک هیأت بلندپایه را به قطر می‌فرستد. هدف سفر این هیأت، دیدار و گفت‌وگو با رهبری و اعضای دفتر گروه طالبان در این کشور است. ریاست هیأت دولت در این سفر را عبدالله عبدالله برعهده دارد. نماینده‌گان حکومت و سران احزاب و اقوام، عضو این هیأت هستند.هم‌زمان از دوحه خبر می‌رسد که گفت‌وگوهای چند هفته اخیر بین نماینده‌گان دولت و طالبان، پیش‌رفت‌هایی داشته است. از جمله دو طرف موضوعات مورد علاقه خود برای بحث در دور تازه مذاکرات را تبادله کرده‌اند. نماینده‌گان طالبان پیشنهاد کرده‌اند که مذاکرات بین دو طرف از بحث روی تعدیل قانون اساسی و تشکیل یک کمیسیون مشترک در این باره آغاز شود. تعیین نقشه راه صلح و تشکیل دولت گذار، از موضوعات پیشنهادی نماینده‌گان دولت برای بحث با نماینده‌گان طالبان در دور تازه مذاکرات بوده است.

هشت صبح می افزاید:

قضیه افغانستان راه‌حل نظامی ندارد. تمام کشورهای همسایه، قدرت‌های منطقه‌ای و بازی‌گران بزرگ جهانی در این باره اتفاق نظر دارند. از این‌رو، دولت و طالبان نباید تلاش کنند که ابزار نظامی را برای حل قضیه افغانستان اختیار کنند. نتیجه این انتخاب تاکنون چیزی جز ویرانی و تباهی نبوده است. دولت و طالبان دو واقعیت جامعه افغانستان هستند. امکان بقای یکی و حذف دیگری موجود نیست. لذا در گشودن قفل مذاکرات برای صلح و پایان جنگ نباید تأخیر کرد. مقامات عالی دولت و طالبان این بار باید مذاکرات صلح را به مسیر اصولی آن هدایت کنند. مردم در انتظار صلح هستند و نباید مردم را با لجاجت و خودخواهی ناامید کرد.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی راه مدنیت که در سرمقاله ای تحت عنوان پیروزی در جنگ است نه گفتگو چنین نوشته است:

طبق گزارش‌ها، گفت‌وگوهای خوابیده‌ی صلح که جایش را به جنگ تمام‌عیار طی ماه‌های گذاشته داده بود، قرار است در روزهای آینده، از سر گرفته شود. منابعی به رسانه‌ها گفته اند که در روزهای آینده، عبدالله عبدالله، در رأس هیئتی به قطر خواهد رفت.

طالبان، با توقف گفت‌وگوها صلح، تمام تلاش شان را به خرج دادند تا مناطق بیش‌تری را تحت کنترل بگیرند. هرچند، این گروه پیش‌رفت چشم‌گیری در مناطق روستایی شمال و ولایت‌های مرکزی داشت؛ اما پس از تلاش‌های زیاد، نتوانست وارد مراکز شهرها شود. طالبان، فشارهای نظامی زیادی بر ولایت‌های بغلان، فاریاب، تخار و بادغیس وارد کردند؛ اما با دادن تلفات سنگین، مجبور به عقب‌نشینی شدند. حالا که تیر نظامی این گروه تقریبا به سنگ خورده است، چراغ سبز گفت‌وگو نشان داده اند و قرار است از جایگاه دست‌آورد نظامی‌ای که به دست آورده اند، وارد گفت‌وگوها شوند.

در پایان نویسنده می افزاید:

دولت، نیاز به بازگرداندن حیثت از‌دست‌رفته‌ی نظامی دارد؛ حیثیتی که در سطح ملی و بین‌المللی، به قدر کافی آسیب دیده است. با این حیثیت آسیب‌دیده‌، تن‌دادن به گفت‌وگو، تن‌دادن از جایگاه ضعف و اجبار است. اگر اراده‌ای برای حفظ دست‌آوردهای افغانستان نزد کنش‌گران دولتی وجود دارد، باید اول حیثیت آسیب‌دیده‌ را جبران و وارد گفت‌وگو شوند. این، طالبان است که باید از سر جبر تن به گفت‌وگو بدهد نه دولت! چون، اگر فشار نظامی بر این گروه افزایش یابد، جایی برای حفاظت از آن ندارد. دولت، شهرها را دارد که در صورت فشار نظامی از سوی طالبان، از آن دفاع کند. تغییر میدان جنگ، تنها راهی است که باید دولت در پیش بگیرد. بدون تغییر میدان جنگ، حاضرشدن در میز گفت‌وگو، بردن بیش‌تر آبروی ریخته‌ی نظامی و استراتژی افغانستان در میز مذاکره است.