بررسی مطبوعات 20 اسد :چشمداشت مردم از نشست قطر

چشمداشت مردم از نشست قطر،سناریوی بی ثمر صلح و جنگی،به حال رقت بار آوارگان توجه شود عناوین مهم سرمقاله های امروز چاپ کابل است .

چشمداشت مردم از نشست قطر عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است :

قطر برای سه روز میزبان نشست مقامات دولت افغانستان و گروه طالبان و همین‌طور همکاران منطقه‌ای و جهانی صلح این کشور است. این میزبانی که روز سه‌شنبه آغاز شده بود تا روز پنج‌شنبه هفته جاری ادامه خواهد داشت. طبق آن‌چه وزارت خارجه امریکا اعلام کرد، تسریع گفت‌وگوهای صلح، توقف خشونت‌ها و توافق روی آتش‌بس از محورهای اصلی این نشست است. در نشست قطر این پیام که دولت استوار بر زور مورد پذیرش جامعه جهانی نیست، نیز به طرف‌های جنگ مخابره می‌شود. همکاران صلح افغانستان توقع دارند که دست‌کم تمهیدات یک پاسخ مشترک بین‌المللی به وضعیت وخیم و آشفته افغانستان را فراهم کنند.نماینده‌گان دولت افغانستان نیز برای یافتن پاسخ مناسب به دغدغه‌های خود در نشست قطر شرکت کرده‌اند. آن‌ها به دنبال این هستند که مواضع قطعی همکاران صلح افغانستان نسبت به وضعیت جاری در این کشور و احتمال افزایش خشونت‌ها را از نزدیک بفهمند. فیصله مشترک این کشورها برای دولت افغانستان مهم و روی تصامیم و اقدامات آینده آن اثرگذار است.

هشت صبح می افزاید :

جنگ در افغانستان تنها با توصیه و هشدار متوقف نمی‌شود. دولت و طالبان بارها این هشدارها و توصیه‌ها را شنیده؛ اما به آن عمل نکرده‌اند. کشورهای همکار صلح افغانستان باید روی تدابیر و اقداماتی کار کنند که باعث تغییر در وضعیت شود. این تدابیر و اقدامات می‌تواند از تهیه نقشه راه صلح تا تطبیق آن و وضع تعزیرات بر طرف‌های جنگ و حتا پیاده کردن نیروهای صلح‌بانی را شامل می‌شود. ابتکار عمل این اقدامات باید به دست سازمان ملل متحد باشد و کشورهای همکار صلح باید از آن پشتی‌بانی کنند. در غیر این صورت، دولت و طالبان فعلاً آماده شنیدن توصیه و هشدار نیستند. هر دو طرف با انتخاب جنگ، فعلاً افغانستان را به سرزمین ارواح تبدیل کرده‌اند و تصمیم دارند قضیه را تنها از راه جنگ یک‌طرفه کنند. این انتخاب برای مردم افغانستان بسیار سنگین تمام شده و تاکنون هزاران قربانی روی دست این مردم گذاشته است.

و سناریوی بی ثمر صلح و جنگی که به نفع طالبان رقم خورده است عنوان سرمقاله ی روزنامه ی صبح کابل  است که در آن چنین آمده است :

از گفت‌وگوهای صلح افغانستان در دوحه، تقریبا یک سال می‌گذرد؛ اما دو طرف گفت‌وگوکننده و میانجی‌های بین‌المللی شان دچار دور باطل اند و نتوانستند نتیجه‌ی ملموسی را از این گفت‌وگوها به دست بیاورند. گفت‌‌وگوهای صلح افغانستان، به اساس توافق‌نامه‌ی دوحه میان طالبان و امریکا آغاز شد؛ ولی هیچ یک از طرف‌های توافق‌نامه، نظر به ماده‌های مندرج در توافق‌نامه گام مؤثر برنداشتند. امریکا اما نظر به شرایط توافق‌نامه با اندکی تأخیر در یازده‌ی سبتمبر سال جاری میلادی، افغانستان را ترک می‌کند؛ اما گروه طالبان بر هیچ یک از ماده‌های توافق‌‌شده‌ی این توافق‌نامه پابند نماند و به جای آتش‌بس شدت جنگ را در افغانستان شعله‌ور کرد.آن‌ چه در توافق‌نامه قابل نگرانی است، دو طرفه‌بودن توافق‌نامه میان امریکا و طالبان است؛ یعنی امریکا حامی دولت ما، افغانستان را به عنوان یکی از اضلاع مثلث در توافق‌نامه نپذیرفته و این توافق‌نامه در غیاب دولت افغانستان با طالبان به امضا رسیده است. تنها با ذکر گفت‌وگوهای میان‌افغانی دولت افغانستان را شریک صلح تحمیلی که از سوی امریکا و طالبان در توافق‌نامه کرده است. 

صبح کابل می افزاید :

مصروف شدن دولت در گفت‌وگوها و پیش‌روی طالبان، این احتمال را وسط کشیده که دولت با کوبیدن بر طبل صلح، به دنبال سرپوش گذاشتن بر ناتوانی‌های نظامی و نبود اراده‌ی جنگی علیه طالبان است.طالبان، تا کنون به نام صلح، توانسته اند بیش از نیم ولسوالی‌ها را به شمول مرکز هفت ولایت، سقوط دهند.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی آرمان ملی که درسر مقاله ای تحت عنوان به حال رقت بار آوارگان توجه شود چنین نوشته است :

تعداد زیادی از خانواده ها که از جنگ فرار کرده اند  خود شان را به شهر کابل رسانیده اند و در پارک ها و برخی در جاهای نامناسب بود و باش دارند. این خانواده ها توان این را ندارند که خانه‌ای را به کرایه بگیرند و مجبور اند در فضای باز آن هم به روی خاک و ریگ‌زار بخوابند و چشم به راه باشند تا کسی بیاید و با لقمه نانی شکم آنها را سیر کند. هر انسان با دردی که وضعیت این خانواده ها را مشاهده می‌کند، اشک از چشمان اش جاری می‌شود. کودکان معصوم نمی‌دانند که چرا به این وضعیت سردچار شده اند. برخی از این خانواده ها به اثر جنگ و درگیری، خانه و کاشانه شان را از دست داده اند و برخی تحمل ظلم و وحشی‌گری طالبان را ندارند و نمی‌توانند در میان گرگ های درنده زنده‌گی کنند. خانواده های دختر‌دار بیشتر از دیگران نگران اند. آن ها می‌ترسند که با عزت خانواده شان از سوی ملیشه های پاکستانی که به قصد گرفتن غنیمت آمده اند، بازی شود.

در پایان آرمان ملی می افزاید :

باید وزارت مهاجرین و دیگر نهاد های مسوول به داد این خانواده های بی جا شده و مصیبت زده برسند. در قدم نخست این خانواده ها باید به ساختمان هایی که چندان از آنها استفاده نمی شود، منتقل شوند. گرچه حکومت اعلام کرد که برای رفع مشکل های خانواده های بیجا شده با سازمان های ملی و بین‌المللی  تماس گرفته است، اما این روند باید تسریع شود و هرچه زودتر به داد شان برسند و از زیر آفتاب سوزان نجات داده شوند.از سوی دیگر طالبان باید بدانند که با  آتش زدن خانه های مردم و ویران کردن زیر بناهای کشور مردم علاقه‌مند آنها و امارت اسلامی شان نمی‌شوند وآنها نتیجه این ظلم و ستم شان را در همین دنیا خواهند دید