انتصاب پروئیت، تهدیدی جدی برای محیط زیست

ویژه برنامه ای در خصوص انتصاب اسکات پروئیت، به عنوان رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست امریکا

سنای امریکا عصر جمعه گذشته (17 فوریه 2017) انتصاب اسکات پروئیت(Scott Pruitt) یکی از گزینه های جنجال برانگیز دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا را به عنوان رئیس سازمان حفاظت از محیط زیست امریکا؛ تایید کرد. انتصاب پروئیت 48 ساله که از مخالفان اصلی طرح ها و اقدامات مربوط به مقابله با تغییرات آب و هوایی و از طرفداران صنعت سوخت فسیلی است، مخالفت شدید فعالان زیست محیطی را در پی داشته است چون از نظر معترضان، او به هیچ وجه شایسته دفاع از محیط زیست نیست و بیم آن می رود که انتصاب او به این سمت به شدت بر گسترش آلودگی هوای جهان تأثیر بگذارد. به گزارشی که در این زمینه تهیه شده توجه فرمائید.

یکی از معضل‌های مهم زیست محیطی که در دهه های اخیر موجب نگرانی بسیاری از محافل علمی دنیا شده است؛  موضوع گرمایش جهانی و تغییر اقلیم است که پیامدهای بسیار مهمی را به همراه داشته است. بر اساس تحقیقات و بررسی های انجام شده در صد سال گذشته، میانگین دمای هوا در نزدیکی سطح زمین در حدود 0.18 تا 0.74 درجه سانتی گراد افزایش یافته است و در صورت تداوم چنین وضعیتی تا 2100 میلادی میانگین دمای هوای سطح زمین بین 1/1 تا 4/6 درجه سانتی‌گراد افزایش خواهد یافت. مجمع اقتصاد جهانی در گزارشی که ژانویه 2016 ارائه کرد، تاکید نمود که شکست تلاش برای کاهش تغییرات آب و هوا می تواند خطر بزرگ تری را نسبت به سلاح های کشتار جمعی و بحران آب در پی داشته باشد و نمی توان با اغماض از کنار آن گذشت زیرا پیش ‌بینی می‌شود که اگر تغییرات آب و هوایی بر اساس روند کنونی ادامه داشته باشد تا سال 2080، ممکن است نیمی از گونه‌های گیاهی و بیش از یک سوم گونه‌های جانوری ساکن در سطح زمین ناپدید شده و ردپایی از آنها بر جای نماند و این واقعیت نگران کننده‌ای است که آینده بشریت را تهدید می‌کند.

این خطر به حدی است که دانشمندان بر این باورند که حتی اگر ما از همین امروز تولید گازهای حاصل از سوخت های فسیلی را متوقف کنیم، افزایش دما طی بیست سال آینده به یک درجه سانتی گراد خواهد رسید. هر چند این مقدار افزایش دما چندان زیاد به نظر نمی رسد، اما در بلندمدت می‌تواند موجب تغییرات شدید در وضعیت پدیده های جوی و میزان بارندگی ها شود و تأثیرات ویرانگری بر جای بگذارد. این افزایش دما سبب خواهد شد که در نواحی قطبی تغییرات عمده ای روی دهد و پس از ذوب شدن یخ‌های قطبی و افزایش سطح آب اقیانوس ها، مناطق ساحلی و زمین های کشاورزی زیادی در آب فرو خواهند رفت. همچنین پیش بینی می‌شود بسیاری از مناطق هندوستان و بنگلادش و برخی از شهرهای کشورهای اروپایی که در نواحی ساحلی  قرار دارند، به خطر بیافتند. شبکه تلویزیونى "یورونیوز" در یکی از گزارش‌های خود در مورد زیان‌ افزایش دمای ناشی از گازهای گلخانه‌ای اشاره کرد و هشدار داد که اگر روند کنونى ادامه یابد تا سال 2080؛ بیش از دو  میلیارد نفر در جهان با کم آبى مواجه مى شوند و سطح دریاها 60 سانتیمتر بالا مى آید.

یکی از عوامل عمده تغییرات آب و هوایی و گرم شدن زمین، افزایش گازهای ناشی از استفاده از سوخت های فسیلی است. براساس تحقیقات انجام شده در هر سال ضایعات ناشی از سوخت‌های فسیلی 25 میلیارد تن دی‌اکسید کربن به جو زمین اضافه می‌کند. این مقدار برابر است با 70 میلیون تن در هر روز و یا 800 تن در هر ثانیه. در ارزیابی‌های سال 2007 میلادی هیئت کارشناسان تغییرات جوی سازمان ملل، آمریکا در صدر تولید کنندگان گازهای ناشی از سوخت های فسیلی در جهان قرار داشت. اما در گزارشی که چندی پیش  منتشر شد؛ این کشور جای خود را به چین داد که اکنون به دلیل رشد و توسعه سریع اقتصاد خود یک چهارم از حجم تولیدی گازهای زیان آور جهان را به خود اختصاص داده است. البته در این جابجایی جایگاه؛ نکته مهمی قابل توجه است. طبق گزارش هیئت کارشناسان سازمان ملل، در چین حجم بالایی فولاد تولید می‌شود اما این فولاد در نهایت برای مصرف به آمریکا صادر می‌شود. در نتیجه این مسئله سبب می‌شود سهم چین از این تولیدات، تنها آلودگی هوا باشد در حالی که تقاضا برای این کالا در آمریکا است. البته سنجش انتشار گازهای گلخانه‌ای بر مبنای اینکه این محصول در کجا مصرف می‌شود به جای اینکه در کجا تولید می‌شود نیز همچنان چین را در صدر جدول قرار می‌دهد اما فاصله آن با آمریکا به حداقل می‌رسد. براین اساس چین 21.9 درصد و آمریکا 18.1 درصد از کل میزان انتشار گازهای مضر جهان را به خود اختصاص داده اند.

در پی هشدارهای کارشناسان محیط زیست در دسامبر 1997پیمانی به نام کیوتو تدوین شد و 160 کشور با تصویب این پیمان خود را به متوقف کردن روند گرم شدن زمین متعهد کردند. بر اساس این معاهده ، 36 کشور صنعتی جهان موظف شدند که تا سال 2012 میزان تولید گازهای گلخانه ای خود را به طور میانگین به 5 درصد پایین تر از میزان تولید شده در سال 1990 برسانند اما این هدف محقق نشد زیرا ایالات متحده تنها کشور صنعتی جهان بود که تا سالها پیمان کیوتو را نپذیرفت. دولتمردان آمریکا معتقد بودند که کاهش انتشار گازهای گلخانه ای در قالب پیمان کیوتو منجر به کاهش رشد اقتصادی این کشور و در نتیجه منجر به از دست دادن جایگاه خود در رقابت با سایر کشورها خواهد شد. در این راستا در آن زمان جرج بوش رئیس جمهوری اسبق آمریکا برای توجیه نپیوستن آمریکا به این پیمان استدلال می کرد که تبعیت از پیمان کیوتو منجر به خسارت 400 میلیارد دلاری به اقتصاد این کشور و از طرفی بیکاری حدود 5 میلیون نفر خواهد شد.

با اینکه فشار افکار عمومی در جهان بر واشنگتن برای پذیرش توافق‌‌های بین المللی آب و هوایی سبب شد تا دولت اوباما، رئیس جمهوری پیشین آمریکا موافقت خود را برای کاهش گازهای گلخانه ای آمریکا و پذیرش کنوانسیون های مربوطه اعلام کند؛ اما از آنجا که کمپانی های نفتی و خودروساز در آمریکا از نفوذ فراوانی برخوردار هستند با حمایت از انتخاب "دونالد ترامپ" به عنوان رئیس جمهوری آمریکا توانستند خط بطلانی بر همه توافق های پیشین در زمینه محیط زیست بکشند. انتخابی که برای مدافعان محیط زیست به مانند یک خواب وحشتناک بود چرا که ترامپ بارها و بار ها در سخنرانی های انتخاباتی خود موضوع گرمایش روزافزون کره زمین را انکار کرد و بشر را در این روند مقصر ندانست تا جایی که در برنامه های خود از احیای صنعت زغال سنگ نیز سخن گفت. او حتی درباره توافق تاریخی پاریس و مواد به تصویب رسیده در کنفرانس تغییر اقلیم و آب و هوای پاریس نیز گفته بود که تصمیم های باراک اوباما،  - رئیس جمهوری پیشین را ادامه نخواهد داد.

انتخاب "اسکات پروئیت" به عنوان رییس سازمان حفاظت از محیط زیست امریکا نیز در واقع در ادامه چنین تفکری و برای تحقق اهداف "ترامپ" در زمینه محیط زیست است. پروئیت 48 ساله که از اعضای حزب جمهوری خواه و از مخالفان اصلی طرح ها و اقدامات رئیس جمهوری پیشین امریکا در مقابله با تغییرات آب و هوایی است، از طرفداران صنعت سوخت فسیلی به شمار می رود و فعالان محیط زیست وی را دست نشانده شرکت های نفتی می دانند و بیم آن را دارند که "پروئیت" برای منفعت آنان، قوانینی که این سازمان در گذشته برای حفاظت از محیط زیست تصویب کرده را لغو کند. در این راستا صدها نفر از کارمندان سازمان محیط زیست آمریکا نیز در نامه ای سرگشاده با انتصاب او مخالفت کرده و بعضی او را یک "فرد افراطی بی صلاحیت" توصیف کرده اند.

بدین ترتیب در حالی که جهان هر روز با تولید بیشتر دی اکسید کربن آلوده تر می شود و  در حالی که سیاستمداران و دانشمندان جهان تلاش می کنند تا بهترین راه های ممکن برای اجرای توافق پاریس در جهت مقابله هر چه بهتر با آلودگی جهان را مورد بررسی قرار دهند؛ به نظر می رسد که ترامپ با انتصاب پروئیت و سیاست های خود می تواند به شدت بر گسترش آلودگی هوای جهان تأثیر گذار باشد. اما واقعیت این است که ترامپ ممکن است که علم را باور نکند،‌ ولی نمی‌تواند آن را تغییر دهد. به نظر بهتر است که جهان امیدوار باشد که وی چشمان خود را به واقعیت بگشاید.