آیا شما کدپستی هرتزوگ را می‌دانید؟

پارس‌تودی- ترامپ بیش از آن که اهل نوشتن باشد، حرف می‌زند. اما وقتی او ناچار شود برای آزادی کسی نامه بنویسد، یعنی هوا واقعا پس است.

یادداشت دریافتی_

زندگی این روزهای «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر سرزمین‌های اشغالی، شبیه فصل تازه سریالی است که می‌توان آن را «فرار از پاسخگویی» نامید. در این مطلبی که از پارس‌تودی می‌خوانید، نگاهی شده است به چالش‌ها و گرفتاری‌های اخیر نتانیاهو. در حالی که این مرد یهودی نه از فشار افکار عمومی رها می‌شود، نه از سایه سنگین پرونده‌های فساد و نه حتی از انتقادات متحدان سابقش؛ اما همچنان با اعتمادبه‌نفسی کم‌نظیر تهدیدات خود علیه ایران و حماس را ادامه می‌دهد! این حجم از رجزخوانی‌ها قرار است بر چه چیزی سرپوش بگذارد؟ آیا نتانیاهو از فرارسیدن لحظه حساب‌وکتاب می‌ترسد؟

ترافیک سنگین پرونده‌ها

پرونده‌های فساد مثل سایه‌ای که صبح تا شب پشت سر آدم راه می‌رود، سال‌هاست نتانیاهو را تعقیب می‌کنند. پرونده‌های معروف «۱۰۰۰»، «۴۰۰۰» و مجموعه‌ای از اتهامات مربوط به رشوه، کلاهبرداری و خیانت در امانت، حالا وارد مراحل حساس شده‌اند. حضور نتانیاهو در جلسات دادگاه سه‌روزه و روبه‌رو شدن با شاهدان کلیدی نشان می‌دهد دوران «فرار با تاخیرهای دقیقه نودی» کم‌کم دارد به پایان می‌رسد.

کار به جایی رسیده که برای عادی نشان دادن دریافت هدایا، پای دادستان کل و رئیس موساد را هم وسط کشیده و گفته آن‌ها هم از این قِبَل «هدیه» دریافت کرده‌اند. حرکتی که بیشتر شبیه توجیهات کودکان در مقصر جلوه دادن دوستانشان برای گریختن از خشم والدین است. اما هرچه هست شباهتی به یک دفاع حقوقی جدی ندارد!

اصرار ترامپ، غمزه هرتزوگ

ماجرا زمانی بامزه‌تر شد که «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور بذله‌گوی آمریکا، شخصا همچون یک وکیل تسخیری وارد میدان شد و برای نجات دوست قدیمی‌اش از مخمصه یک نامه رسمی نوشت. ترامپ که طبق معمول همه‌چیز را «سیاسی» و «ظالمانه» توصیف کرده، از «اسحاق هرتزوگ» رئیس‌جمهور رژیم صهیونیستی خواسته نتانیاهو را «کاملا عفو» کند. البته پاسخش را هم دریافت کرد: «احترام متقابل برقرار، ولی اول خودِ متهم یا خانواده‌اش باید درخواست عفو بدهند».

بی‌شک ترامپ انتظار چنین پاسخی را از سوی هرتزوگ نداشته است و احتمالا تا پاسی از شب در کاخ سفید قدم می‌زده و به این فکر می‌کرده که آیا مجازات تعرفه را می‌تواند بر رژیم اسرائیل هم تحمیل کند؟ جالب اینکه همین نامه در رسانه‌های اسرائیلی به‌عنوان سندی از اضطراب نتانیاهو تحلیل شده است. چون معمولا فقط کسی دنبال عفو می‌افتد که احتمال محکومیتش واقعی و ترسناک شده باشد.

جوکر خاورمیانه

همزمان با این فشارها، نتانیاهو همچنان با اصرار فراوان ادعا می‌کند که جنگ علیه غزه باید ادامه پیدا کند، حماس باید خلع سلاح شود و اینکه تهدید ایران هنوز پابرجاست. مشابه همان چیزهایی که روزگاری «آدولف هیلتر» دیکتاتور آلمان علیه اقوام نتانیاهو می‌گفت. به‌رغم تفاوت‌های ظاهری اما گویا روحیات و رفتارهای دیکتاتورها در همه جای دنیا شباهت‌های عجیبی دارد.

نتانیاهو البته هیچ اشاره‌ای نمی‌کند به اینکه جنگ دو ساله علیه غزه به هیچ‌کدام از اهداف اعلامی نرسید و در نهایت مجبور شدند به توافق تبادل اسرا تن بدهند. حتی تشکیل کمیته حقیقت‌یاب درباره حوادث ۷ اکتبر را هم به شکل کم‌رمق و تحت کنترل خودش پیش می‌برد؛ حرکتی که از نگاه مخالفان، فقط تلاشی برای فرار از مسئولیت است.

آرامش قبل طوفان

تازه‌ترین شو سیاسی تل‌آویو زمانی رقم خورد که شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه پیشنهادی آمریکا درباره غزه را تصویب کرد. رژیم مثل همیشه وانمود کرد که این یک پیروزی تاریخی است و حتی برای خوش‌آمد ترامپ، از «هیئت صلح» و «طرح ۲۰ ماده‌ای» او با اشتیاق سخن گفت. اما درون سرزمین‌های اشغالی، اصلا هوا مساعد نیست! اختلافات در کابینه بر سر «راهکار دو دولت» به اوج رسیده، تا جایی که متحدان افراطی نتانیاهو تهدید کرده‌اند اگر با کوچک‌ترین اشاره‌ای به دولت فلسطینی همراه شود، بساط دولت را جمع خواهند کرد.

«آویگدور لیبرمن» رئیس حزب ملی‌گرای افراطی اسرائیل خانه ما با صراحت گفت: این تصمیم «بازگشت به دوران قیمومیت» است و نشان می‌دهد کنترل امور از دست رفته. وقتی صدای اعتراض از دل جریان راست افراطی بلند شود، یعنی اوضاع آن‌قدر به‌هم‌ریخته است که حتی دوستان دیروز هم به صف منتقدان پیوسته‌اند. 

در همین حال، روند فزاینده خشونت شهرک‌نشینان در کرانه باختری چنان رسوا شده که خود نتانیاهو مجبور شده نقش پلیس خوب را بازی کند و بگوید «ما حامی و تابع قانون هستیم». البته کسی توضیح نمی‌دهد چرا سال‌هاست همین قانون برای بخش قابل توجهی از شهرک‌نشینان صرفا یک توصیه اخلاقی بوده؟ آمارهای رسمی دستگاه‌های داخلی رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد که پیگیری قضایی این جنایات عملاً به صفر میل می‌کند؛ موضوعی که فقط یک نتیجه دارد: بحران مشروعیتِ رو به فروپاشی.

مجموعه این رخدادها نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی با بحرانی عمیق، چندلایه و ساختاری روبه‌روست. در این میان، نتانیاهو همچنان اصرار دارد نقش قهرمان داستان را بازی کند؛ قهرمانی که هر روز به دادگاه می‌رود، با متحدانش دعوا می‌کند، از افراطی‌ها می‌ترسد و همزمان وانمود می‌کند همه چیز در کنترل اوست. تنها چیزی که در کنترل او نیست، واقعیت میدان است… و البته زمان!

MGH