Muzikanti japonez: Irani është shtëpia ime e dytë

Pars Today - Kazune Iwasaki, një muzikant dhe mësues muzike japonez, vite të tëra të jetës së tij i ka kushtuar nw mwsimin e muzikës tradicionale iraniane dhe mësimdhënies së saj në Japoni.

Kazune Iwasaki, një santoorist japonez, është një nga figurat e shquara në prezantimin e muzikës iraniane në shoqërinë japoneze. Sipas Pars Today, Iwasaki, i cili fillimisht u prezantua me santoorin përmes njërit prej mësuesve të tij iranianë, u magjeps aq shumë nga instrumenti saqë vendosi të udhëtonte në Iran për ta mësuar atë më shumw. Iwasaki jetoi dhe studioi në Iran për shumë vite dhe ka mësuar shumë mirë persishten. Ai tani drejton një shkollë muzike në Japoni të quajtur Pardis dhe ia prezanton santoorin audiencës lindore dhe perëndimore duke dhënë koncerte dhe duke bashkëpunuar në projekte ndërkombëtare.

Në një intervistë ekskluzive me këtë muzikant japonez, Epoch Times ka diskutuar aspekte të jetës së tij.

Si u njohët për herë të parë me santurin dhe çfarë ju magjepsi tek ky instrument?

Unë studioja në programin universitar të etnomuzikologjisë në Universitetin e Muzikës në Osaka. Një nga profesoret tona ishte një grua iraniane që luante santur dhe na mësonte. Qëllimi i këtij kursi ishte t'u prezantonte studentëve muzikën jo-perëndimore. Duke zgjedhur këtë kurs, u njoha me santurin për herë të parë dhe u magjepsa menjëherë prej tij. Mund të duket e çuditshme, por interesi im për santurin është pa arsye. Ndonjëherë e duam shumë diçka, pa qenë në gjendje të gjejmë një arsye të qartë për të. Për mua, santuri ishte si një rrufe që më goditi papritur zemrën. Atmosfera që krijoi ky instrument më magjepsi plotësisht.

Cilët faktorë ju bënë të vendosnit të udhëtonit në Iran për të mësuar santurin?

Pas diplomimit në Universitetin e Osakës, duhej të punoja për një kompani që punonte në fushën e sistemeve të zërit për sallat e koncerteve. Dy javë para se të filloja punën, pata një udhëtim dhjetëditor në Iran, i cili ishte prezantimi im i parë me vendin. Ky udhëtim ndryshoi plotësisht perspektivën time. Kultura, stili i jetesës së njerëzve dhe dëgjimi i muzikës tradicionale iraniane në hapësira publike si hotele dhe restorante ishin një përvojë e re dhe me ndikim për mua. Nga ana tjetër, teza ime ishte rreth muzikës tradicionale iraniane dhe veprave të mjeshtrit Javad Marouf, dhe mendova se do të ishte turp të shkruaja për të pa e parë Iranin. Ky udhëtim ishte një shkëndijë përcaktuese për mua. Gjatë këtij udhëtimi, vizitova qytetet e Shirazit, Yazdit, Isfahanit dhe Qomit.

Si ishte jeta dhe studimi në Iran për ju? Çfarë sfidash dhe kujtimesh keni nga ajo kohë?

Udhëtova në Iran në një moshë të re, gjë që pati një ndikim të madh në përvojën time të jetesës atje, dhe për këtë arsye e konsideroj Iranin shtëpinë time të dytë. Megjithatë, fillimi i jetës në Iran nuk ishte i lehtë për mua. Mendova se mund të hyja lehtësisht në Universitetin e Teheranit dhe të studioja muzikë, por gjithçka ishte më e ndërlikuar nga sa imagjinoja. Një nga profesorët më tha se do të përballesha me vështirësi pa ditur persisht. Në fillim, mendova se mund të mësoja diçka duke imituar ose thjesht duke dëgjuar, por shpejt e kuptova se duhej të mësoja persisht që nga fillimi. Në atë kohë, unë dija vetëm alfabetin dhe disa fjali të thjeshta. Megjithatë, qëndrimi miqësor i njerëzve dhe ndihma që nuk më kursyen, më motivuan më shumë.