Pse nuk shihet dhimbja e palestinezëve?

Pars Today - Nuk ka asnjë natë të qetë në Gaza; as para armëpushimit dhe as pas Deklaratës së Paqes në Sharm el-Sheikh.

"Middle East Eye", së fundmi, në një artikull të shkruar nga Lubna Masarwa shkroi: “Ndërkohë që udhëheqësit botërorë në resortin bregdetar egjiptian, Sharm el-Sheikh, buzëqeshnin dhe shtrëngonin duart me presidentin amerikan Donald Trump, duke folur për fundin e luftimeve në Gaza, ushtria izraelite vazhdonte të bombardonte Gazën pa u ndalur; sikur të mos ndalonte as për të marrë frymë”.

Sipas Pars Today, më tej në artikull thuhet: “Vetëm një ditë pas armëpushimit, regjimi sionist vrau më shumë se 104 civilë palestinezë; përfshirë 46 fëmijë dhe 18 anëtarë të një familjeje. Shumë prej viktimave nuk iu përmendën as emrat; ata u martirizuan në heshtje dhe në mënyrë anonime, ashtu si shumë të tjerë në Gaza.

Për botën, palestinezët nuk janë më njerëz; ata janë bërë krijesa pa ndjenja, pa të kaluar, pa histori dhe pa të ardhme. Ndërkohë që mediat izraelite tregojnë me detaje për jetën e të burgosurve të tyre nga ushqimet e tyre të preferuara deri në momentin kur kthehen në familjet e tyre, askush nuk derdh lot për fëmijët martirë të Gazës.

Ditën e armëpushimit, televizioni izraelit transmetoi një skenë: gruaja e një pengu izraelit zgjoi djalin e saj pesëvjeçar për t'i thënë se babai i tij ishte kthyer. Prezantuesit e televizionit kishin lot në sy. Por po atë ditë, ushtria izraelite në Bregun Perëndimor bastisi shtëpitë e të burgosurve palestinezë që ishin gati të liroheshin. Familjet u kërcënuan se nuk kishin të drejtë të festonin, edhe nëse të dashurit e tyre liroheshin.

“Ushtarët bastisën shtëpinë tonë, na kërcënuan dhe as nuk lejuan askënd të uronte babanë tim”, tha Razan, vajza e një të burgosuri palestinez. Në të njëjtin bastisje, një i ri u plagos dhe disa të tjerë u rrahën.

Në Gaza, Haitham Salem, një i burgosur palestinez i liruar, mësoi pas lirimit të tij se gruaja dhe tre fëmijët e tij ishin martirizuar në sulmet izraelite. Në spital, ai thirri: “A janë gjallë fëmijët e mi? Jo... ata janë të vdekur. Ditëlindja e vajzës sime është pas katër ditësh”. Ai ngriti byzylykun që kishte bërë për vajzën e tij në burg dhe tha: “E bëra këtë për të, me duart e mia”.

Vajza e tij ishte në të njëjtën moshë me djalin e të burgosurit izraelit, ditëlindjen e të cilit ai e kishte festuar disa ditë më parë. Por për Salemin, nuk u derdhën lot dhe askush nuk mbeti për të mirëpritur lirimin e tij.

Ndërsa Izraeli vazhdon të flasë për "të drejtën e vet për të mbrojtur veten", askush nuk po mbron popullin e Gazës apo të Bregut Perëndimor. Madje, edhe jeta e më shumë se 68,000 palestinezëve, përfshirë 20,000 fëmijë, nuk është e mjaftueshme që bota të reagojë.

Brenda një nate, bombat izraelite mund të vrasin qindra njerëz. Para se të sulmojë, Izraeli njofton vetëm Amerikën dhe të nesërmen, një "armëpushim" shpallet përsëri, madje përpara se të varrosen trupat e fëmijëve.

Qeveritë që nënshkruan Deklaratën e Sharm el-Sheikh-ut i këshillojnë palestinezët se e vetmja mënyrë për të arritur pavarësinë është përmes negociatave, jo rezistencës. Por Izraeli ka treguar se nuk do t'i përmbahet asnjë marrëveshjeje.

Një model i ri i "pasluftës" po merr formë; një model i projektuar nga Izraeli dhe i miratuar nga liderët arabë dhe myslimanë, duke buzëqeshur dhe duke shtrënguar duart me Trumpin. Në këtë model, "e drejta për t’u mbrojtur" është zëvendësuar nga "e drejta për t’u përgjigjur", që në praktikë do të thotë leje e përhershme për të vrarë palestinezët sa herë që dëshiron Izraeli.”