Pse Palestina është bërë një tabu në futboll?

ParsToday - FIFA dhe klubet mund të vendosin penalizime ndaj tifozëve që deklarojnë solidaritetin e tyre me Palestinën, por janë tifozët ata që vazhdojnë të rezistojnë dhe ta mbajnë gjallë ndërgjegjen e futbollit.

"Sa më shumë që zyrtarët e futbollit përpiqen ta injorojnë Palestinën, aq më shumë prania e saj bëhet e spikatur nëpër stadiume", - shkroi gazetarja dhe ekspertja e ligjit sportiv Leila Hamed në një artikull në faqen e internetit "Newarab". Sipas ParsToday, futbolli e quan veten "loja e bukur", një lojë që pretendon të jetë universale, gjithëpërfshirëse dhe progresive. Me talent dhe përpjekje, fëmijët nga lagjet e varfra të Brazilit ose periferitë e Parisit mund të transformojnë jo vetëm jetën e tyre, por edhe jetën e familjeve dhe komuniteteve të tyre.

Futbolli, më shumë se çdo sport tjetër, krenohet që është loja e popullit, një lojë që tejkalon kufijtë e klasave dhe paraqet një pamje të shoqërisë në tërësi. Ndonjëherë është një pasqyrë, ndonjëherë është një motor ndryshimi. Fusha e futbollit ndonjëherë bëhet një arenë politike. Por kur bëhet fjalë për një çështje të quajtur Palestina, ky realitet bëhet edhe më i dukshëm. Klubet që flasin për drejtësi dhe barazi nxitojnë të heshtin zërat e atyre që mbështesin njerëzit nën gjenocid.

Heshtja e klubeve të mëdha

Në muajt e fundit, klubet e mëdha ose kanë bllokuar simbolet e mbështetjes për Palestinën, ose kanë heshtur përballë protestave të tifozëve për krimet izraelite në Palestinë dhe në rajon.

Disa javë më parë, ndërsa sulmet e regjimit sionist në Rripin e Gazës u intensifikua, Tottenham Hotspur mbylli në heshtje llogaritë e dhjetëra tifozëve të tij, jo për gjuhë urrejtjeje apo fyerje, por për kritikimin e mbështetjes së hapur ndaj ushtrisë izraelite nga lojtari izraelit i Tottenhamit, Manor Solomon. Këta ishin tifozë besnikë që kishin qenë me klubin për vite me radhë, por u përjashtuan kur mbështetën të shtypurit palestinezë.

Tottenham më vonë i tha medias se bllokimi ishte në reagim të postimeve që lidheshin me "konfliktin në Azinë Perëndimore". Edhe pse klubi më vonë kërkoi falje, falja ishte më shumë si një paralajmërim: mbështetja e Palestinës ka pasoja!

Ndërsa llogaria e tifozëve të Tottenhamit po mbyllej, Solomon vazhdoi të ndante mesazhe mbështetjeje për ushtrinë izraelite - e njëjta ushtri që kryen krime lufte, shkatërron spitalet dhe shkakton zi buke çdo ditë - por klubi nuk ndërmori asnjë veprim, nuk kreu asnjë hetim dhe nuk ndërmori asnjë veprim.

Anëtarët e ekipit të medias dixhitale të Tottenhamit e kanë mbështetur më parë Benjamin Netanyahun dhe ushtrinë izraelite në llogaritë e tyre personale, kështu që kur ekipi i mesazheve të klubit mban anën e pushtuesit izraelit, nuk është çudi që disa zëra amplifikohen dhe të tjerë heshtën.

Tottenham nuk është i vetmi klub i Londrës veriore që bllokon mbështetjen publike për Palestinën. Arsenali, një klub me një histori mbështetjeje progresive dhe të fortë për pakicat, shkarkoi menaxherin e tij 61-vjeçar të fanellave, Mark Bonick, pasi ai i quajti veprimet e regjimit sionist në Rripin e Gazës "spastrim etnik". Mark po padit Arsenalin për shkarkim të padrejtë pas 20 vitesh në këtë detyrë.

Në të kundërt, lojtari i Arsenalit, Aleksander Zinchenko, postoi një mesazh në mbështetje të Izraelit në kulmin e bombardimeve në Rripin e Gazës. Më vonë ai e fshiu postimin dhe e bëri llogarinë e tij private, por klubi nuk reagoi. Megjithatë, kur cicërimat e vjetra nga një prej themeluesve të grupit të tifozëve myslimanë të Arsenalit që kritikonin Izraelin u shpërndanë gjerësisht, filluan hetimet ndaj tij.

Kritikimi i sionizmit = pushim nga puna

Në Britani, shprehja e solidaritetit me palestinezët është e rrezikshme; por mbështetja e një regjimi që bombardon ata nuk është. Mund të interpretohet si një kërcënim kriminal dhe madje të kushtojë punën, siç i ndodhi legjendës kombëtare Gary Lineker.

Më herët këtë muaj, u raportua se BBC kishte anuluar intervistën e fundit të Lineker me Mohamed Salah në “Match of the Day”, nga frika se intervista mund të bënte një referencë për Rripin e Gazës. Pak më vonë, Lineker u largua nga BBC për “shkelje të politikave të mediave sociale” dhe kritika ndaj sionizmit.

Programi i Lineker ishte një strehë për shumë njerëz që i njihnin vuajtjet e palestinezëve. Me mbylljen e tij, lindi pyetja: nëse edhe dikush me kredencialet e Lineker mund të lihet mënjanë për shkak se flet hapur, çfarë shprese ka një tifoz mesatar me shami koke palestineze?

Sipas Federatës Palestineze të Futbollit, më shumë se 375 futbollistë palestinezë janë vrarë në Rripin e Gazës që nga tetori i vitit 2023. Numri i përgjithshëm i sportistëve të vrarë ka tejkaluar 700. Të gjitha stadiumet janë bombarduar. Ekipet e të rinjve dhe ato kombëtare, së bashku me ëndrrat e tyre, janë varrosur nën rrënoja.

Midis të plagosurve është një tifoz i ri futbolli dhe një tifoz i Liverpulit, i cili humbi të dyja këmbët pas një sulmi ajror izraelit në lagjen e tij. Ai dikur ëndërronte të ndiqte gjurmët e Mohamed Salah, por tani përballet me një të ardhme të formësuar nga një amputim. FIFA nuk i ka bërë asnjë homazh, nuk ka nisur asnjë fushatë, as një minutë heshtje. Asnjë shirit krahu, asnjë gjest përkujtimi. Vetëm një heshtje e ftohtë dhe e vazhdueshme.

Tifozët tani po pyesin: A është heshtja e FIFA-s e qëllimshme? Në prag të Kupës së Botës për Klube 2025, lojtari egjiptian Hussein Al-Shahat u shfaq me një shirit në krah me mbishkrimin "Palestina e Lirë", por imazhet u fshinë shpejt.

Kjo nuk ishte rastësi. Shqetësimet u shtuan kur një grua që pretendonte të ishte menaxherja e mediave sociale të FIFA-s promovoi Izraelin në llogarinë e saj personale, në kulmin e krimeve të luftës së Izraelit në Rripin e Gazës. FIFA nuk ka dhënë asnjë shpjegim. Duket se heqja e shiritit të krahut të Al-Shahat nuk është çështje neglizhence, por politike.

Fushatë e rreme

Është interesante se ky person është një nga themeluesit e lëvizjes “Her Game Too”; një fushatë që pretendon të jetë universale në futboll, por kur tifozët i bënë një pyetje, fushata i bllokoi në Twitter në vend që t’u përgjigjej. Duket se heshtja nuk është e rrënjosur vetëm në klube dhe federata, por edhe në vetë fushatat që kërkojnë drejtësi.

Por ne tifozët nuk heshtim. Nga flamujt palestinezë në Kupën e Botës për Klube te stadiumet spanjolle si Rayo Vallecano dhe Sevilla, njerëzit e zakonshëm po tregojnë se si duket solidariteti i vërtetë. Sa më shumë autoritetet e futbollit përpiqen të fshijnë Palestinën, aq më shumë prania e saj bëhet e dukshme.

Këtë javë, forcat izraelite vranë gruan e ish-portierit të ekipit kombëtar palestinez, Abdullah Shaqfa, në një sulm në Al-Mawasi, një zonë ku ishin strehuar refugjatët. Atje nuk kishte objektiva ushtarake, vetëm tenda për të pastrehët. Vrasja e saj nuk ishte aksidentale; ishte pjesë e një fushate sistematike për të shfarosur palestinezët dhe, si shumë të tjera, vdekja e saj do të injorohet nga futbolli botëror.

Nëse kjo tragjedi do t’i kishte ndodhur familjes së një lojtari nga një vend tjetër, e gjithë bota sportive do të ishte tronditur. Programet do të ishin ndërprerë, komentatorët do të kishin bërë homazhe dhe klubet do të kishin lëshuar deklarata. Një sport që pretendon se mbron drejtësinë nuk mund të heshtë përballë një tragjedie të tillë. Këto nuk janë tragjedi individuale; ato janë shkatërrimi i të ardhmes, shembja e shoqërive dhe zhdukja e një kombi. Derisa futbolli të gjejë guximin për të mbrojtur jetë si të tijat, të gjitha parimet e tij do të jenë të kota.