Njohja e Palestinës nga Macron: Realizëm apo gjest simbolik?

Pars Today – Vendimi i Francës për të njohur Palestinën ka ngritur pyetje serioze në lidhje me realizmin ose simbolikën e këtij veprimi, ndërsa situata në Gaza përshkallëzohet.

Deri më tani, 147 nga 193 shtete anëtare të OKB-së e kanë njohur Palestinën si shtet, dhe qeveria franceze kohët e fundit ka njoftuar zyrtarisht se do ta njohë shtetin e Palestinës në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së në shtator.

Sipas Pars Today, duke cituar Agjencinë e Lajmeve Mehr, presidenti Francez Emmanuel Macron pretendoi në një deklaratë se ky vendim u mor bazuar në nevojën “për t'u dhënë fund vuajtjeve njerëzore” dhe “për të ringjallur zgjidhjen me dy shtete”, dhe jo bazuar në mbështetjen për ndonjë grup të veçantë brenda Palestinës.

Një vendim transformues apo një gjest simbolik nga Franca? Ja dy skenarë:

Skenari i pare: Një vendim i vërtetë i bazuar në një ndryshim strategjik

Duke pranuar rrezikun diplomatik dhe duke iu kundërvënë kundërshtimit të hapur të Amerikës dhe regjimit sionist, Franca dëshiron të marrë iniciativën për të ringjallur procesin e paqes. Nëse vende të tjera evropiane si Spanja, Irlanda, Belgjika dhe madje edhe Gjermania ndjekin këtë rrugë, vendimi i Parisit mund të hapë rrugën për një konsensus të ri evropian mbi zgjidhjen me dy shtete.

Skenari 2: Një shfaqje politike për konsum mediatik

Nga ana tjetër, ekziston një skepticizëm i përhapur se ky veprim është thjesht një shfaqje diplomatike dhe një manovër morale në prag të takimeve të rëndësishme ndërkombëtare.

Kritikët thonë se Franca e njeh shtetin e Palestinës, ndërsa nuk tregon asnjë vullnet për të ndërhyrë vërtet në krizë, qoftë duke ushtruar presion ekonomik mbi regjimin sionist, duke ofruar burime për rindërtimin e Gazës apo duke ofruar mbështetje ligjore për strukturën qeverisëse palestineze.

Në këtë skenar, veprimi i Parisit është një përpjekje për të rivendosur besueshmërinë e humbur të Evropës në botën islame dhe për t'iu përgjigjur kritikave në rritje të brendshme për mosveprimin e saj ndaj krizës humanitare në Gaza, pa çuar në një ndryshim praktik në ekuilibrin e pushtetit apo situatën e pushtimit. Edhe nëse kjo njohje do të ndodhte në nivelin e OKB-së, derisa të ketë një ndryshim në situatën e rrethimit, sovranitetin territorial dhe kufijtë, ky veprim do të ishte më shumë një deklaratë simbolike pa asnjë mbështetje praktike sesa proces i njohjes së një shteti.

Sipas këtij skenari, Franca ka deklaruar vazhdimisht mbështetjen e saj verbale për Palestinën, por, në praktikë, është tërhequr nga zbatimi i angazhimeve ose qëndrimeve të saj zyrtare. Një shembull i qartë i kësaj daton që nga viti 2014, kur Asambleja Kombëtare Franceze miratoi një rezolutë jo-detyruese për të njohur shtetin e Palestinës, por qeveria e kohës u përmbajt nga ndërmarrja e veprimeve praktike, duke shpjeguar se "koha nuk kishte ardhur ende".

Gjithashtu në vitin 2016, Parisi organizoi dy konferenca paqeje për Palestinën, të cilat synonin të ringjallnin procesin e dy shteteve, por pa praninë e partive kryesore, regjimit sionist dhe palestinezëve, dhe pa garanci të qarta zbatimi; ku edhe kjo iniciativë dështoi. Ky precedent i ka bërë shumë njerëz ta shohin vendimin e fundit të Francës për Palestinën jo si një ndarje të vërtetë nga politika e kaluar, por më tepër si një përsëritje të një modeli simbolik dhe joefektiv.