A mund ta kishte sulmuar regjimi sionist Katarin pa bashkëpunimin amerikan?

ParsToday-Pretendimi i Shtëpisë së Bardhë se Benjamin Netanyahu urdhëroi sulmin ndaj Katarit pa koordinim me Uashingtonin jo vetëm që është përballur me dyshime serioze, duke pasur parasysh lidhjet e thella ushtarake dhe të inteligjencës midis Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit, por ka ngritur edhe pyetje themelore në lidhje me shkallën e pavarësisë së Izraelit në kryerjen e operacioneve të tilla të ndjeshme në territorin e aleatëve kryesorë amerikanë.

Pretendimi i qeverisë amerikane se kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu vendosi në mënyrë të pavarur të sulmojë Katarin ka ngritur disa pyetje në lidhje me natyrën e marrëdhënieve ushtarake dhe të inteligjencës midis Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit. Ky pretendim, veçanërisht duke pasur parasysh historinë e bashkëpunimit të ngushtë midis Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit, kërkon shqyrtim të kujdesshëm. A është Izraeli vërtet i aftë të kryejë një operacion kaq të ndjeshëm në një vend si Katari, i cili është një aleat i ngushtë i SHBA-së në rajon, pa u koordinuar ose informuar Shtetet e Bashkuara? Sipas Pars Today, marrëdhëniet ushtarake dhe të inteligjencës SHBA-Izrael janë një nga bashkëpunimet dypalëshe më të thella dhe më komplekse në botë. Izraeli është njohur për dekada si një nga aleatët më të ngushtë të Shteteve të Bashkuara në Azinë Perëndimore, një marrëdhënie që është shoqëruar me mbështetje të gjerë financiare, ushtarake dhe inteligjence. Shtetet e Bashkuara i japin Izraelit miliarda dollarë ndihmë ushtarake çdo vit dhe e kanë pajisur regjimin sionist me armët më të përparuara, duke përfshirë avionë luftarakë F-35 dhe sisteme mbrojtëse nga raketat.

Përveç kësaj, bashkëpunimi i inteligjencës midis organizatave të tilla si Mossadi dhe CIA, si dhe shkëmbimi i informacionit përmes njësive të inteligjencës ushtarake (si Aman në Izrael), ka arritur nivele të papara. Ky bashkëpunim përfshin ndarjen e të dhënave satelitore, inteligjencën e drejtpërdrejtë dhe operacionet kibernetike, të cilat janë thelbësore për kryerjen e sulmeve të sofistikuara si sulmi në Doha. Sulmi izraelit ndaj Katarit, i cili, sipas burimeve, kishte për qëllim shënjestrimin e udhëheqësve të Hamasit në Doha, ishte një operacion me kompleksitet të konsiderueshëm logjistik dhe politik. Katari, i cili strehon bazën ushtarake Al-Udeid, është një nga bazat më të mëdha ushtarake amerikane në rajon dhe luan një rol kyç në operacionet ushtarake amerikane në Azinë Perëndimore. Kryerja e një sulmi të tillë në territorin e një aleati të ngushtë të SHBA-së pa koordinim me Uashingtonin mbart rreziqe të mëdha politike dhe ushtarake, duke përfshirë mundësinë e një përgjigjeje ushtarake nga Katari ose një përshkallëzim të tensioneve rajonale. Ministri i Jashtëm i Katarit, Sheikh Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, deklaroi se SHBA-të e informuan Dohën vetëm 10 minuta pas sulmit. Ai gjithashtu mohoi pretendimin e Shtëpisë së Bardhë se Doha ishte informuar përpara sulmit sionist. Nga një perspektivë operacionale, kryerja e një sulmi të kësaj shkalle kërkon mbështetje inteligjence dhe logjistike, zakonisht të ofruara nëpërmjet koordinimit me Shtetet e Bashkuara. Sipas burimeve, Izraeli ka përdorur të dhëna satelitore, dronë dhe operacione kibernetike për sulme të ngjashme, shumica e të cilave u bënë të mundura me bashkëpunimin e Shteteve të Bashkuara. Lidhur me sulmin ndaj Katarit, gazeta Ma'ariv zbuloi se operacioni ishte planifikuar javë më parë nga Shin Bet, gjë që tregon një nivel të lartë përgatitjeje dhe koordinimi. Duket e pabesueshme që një planifikim kaq i gjerë, veçanërisht në territorin e një aleati kyç amerikan, mund të ishte kryer pa informuar Shtetet e Bashkuara.

Nga ana tjetër, deklaratat e Presidentit të SHBA-së, Donald Trump, i cili e quajti sulmin izraelit ndaj Dohas një vendim personal të Netanyahut dhe shprehu keqardhje për të, janë pjesë e strategjisë politike të Uashingtonit për të ulur presionin ndërkombëtar. Këto deklarata u bënë ndërsa disa burime, përfshirë CNN, raportuan se operacionet ushtarake të Izraelit në rajon u kryen me mbështetje të heshtur nga SHBA-të. Kjo mbështetje e heshtur përfshin dhënien e informacionit, mospengimin e operacionit, apo edhe koordinimin indirekt. Precedenti historik tregon gjithashtu se Izraeli nuk ka kryer një operacion të kësaj madhësie pa koordinim me SHBA-të. Përveç kësaj, reagimet ndërkombëtare ndaj sulmit kundër Katarit, përfshirë dënimin e fortë nga OKB-ja dhe vendet e tjera, kanë rritur presionin politik mbi SHBA-të.

Ky presion mund të shpjegojë përpjekjen e Shtëpisë së Bardhë për të mohuar përfshirjen e drejtpërdrejtë në sulmin e Izraelit ndaj Katarit. Megjithatë, koordinimi i thellë ushtarak dhe i inteligjencës midis Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit, së bashku me praninë ushtarake të SHBA-së në Katar, e bëjnë pretendimin se Izraeli veproi i vetëm të duket jorealist. Edhe nëse nuk do të kishte njoftim zyrtar, nuk ka gjasa që agjencitë e inteligjencës amerikane të mos ishin në dijeni se një operacion i tillë po planifikohej. Sidoqoftë, duke pasur parasysh bashkëpunimin e gjerë ushtarak dhe të inteligjencës midis Shteteve të Bashkuara dhe Izraelit, si dhe pozicionin strategjik të Katarit si aleat i SHBA-së, Izraeli nuk e sulmoi Dohën pa dijeninë ose koordinimin e SHBA-së. Provat, duke përfshirë kompleksitetin e operacionit, historinë e bashkëpunimit dypalësh dhe kontradiktat në deklaratat zyrtare, sugjerojnë se Shtetet e Bashkuara ishin në dijeni të sulmit dhe se pretendimi i Shtëpisë së Bardhë se vendimi i Netanyahut ishte i pavarur ishte një përpjekje për të menaxhuar pasojat politike të këtij akti agresiv.