Kur qytetari bëhet armik; çfarë dimë për policizimin e ushtrisë amerikane?

ParsToday- Ushtria amerikane është transformuar nga një forcë luftarake në një instrument të kontrollit të brendshëm, një proces që e zbeh vijën ndarëse midis sigurisë dhe shtypjes duke bashkuar rolet e policisë dhe ushtrisë.

Në një kujtim të thellë dhe historik nga Hossam Al-Hamalawi, faqja e internetit New Arab shkruan se "transformimi gradual i ushtrisë amerikane nga një forcë thjesht ushtarake në një forcë policore dhe kontrollues shoqëror ka qenë një nga zhvillimet më të rëndësishme dhe të rralla në strukturën e pushtetit të SHBA-së, ndërsa vëmendja e publikut në dekadat e fundit është përqendruar më shumë në "militarizimin e policisë".

Autori thekson se "policizimi i ushtrisë amerikane", ose më saktë, transformimi i ushtrisë në një krah të drejtpërdrejtë të kontrollit të brendshëm, ka qenë një proces, kursi i padukshëm i të cilit e ka penguar atë të tërheqë vëmendjen.

Al-Hamalawi shkruan se përdorimi i forcave ushtarake nga qeveria amerikane për kontroll të brendshëm nuk është një fenomen i ri; vendosja e Gardës Kombëtare dhe Marinës për të shtypur protestat dhe për të mbështetur Departamentin e Imigracionit gjatë presidencës së Donald Trump është një kujtesë se kjo ngjarje është e rrënjosur në dekada ndryshimesh në rolin e ushtrisë; një ndryshim që filloi në fund të Luftës së Dytë Botërore dhe ka vazhduar me natyrën ndryshuese të luftërave dhe kërcënimeve.

Gjatë Luftës së Ftohtë, me tërheqjen e kolonialistëve evropianë dhe shfaqjen e lëvizjeve çlirimtare kombëtare në Jugun global, Shtetet e Bashkuara u përballën me një krizë të re. Nga njëra anë, nuk mund të ndërhynte drejtpërdrejt dhe përgjithmonë ushtarakisht në ish-kolonitë; nga ana tjetër, kishte frikë nga përhapja e ideologjive të majta dhe anti-perëndimore. Ishte në këtë kontekst që lindi doktrina e "kundër-kryengritjes"; një doktrinë që synonte jo vetëm të shtypte rebelimet në koloni, por edhe të kontrollonte paraprakisht popullsinë dhe të menaxhonte shoqëritë urbane.

Duke u mbështetur në hulumtimet e historianëve si Stuart Schrader, Al-Hamlawi shpjegon se brenda strukturës së pushtetit amerikan, kishte dy qasje për t'u përballur me rebelimin dhe "kërcënimet e brendshme": njëra mbështetej në luftën guerile dhe ndërhyrjen ushtarake, dhe tjetra në kontrollin urban, zhvillimin e policisë dhe programeve sociale për të shtypur pakënaqësitë. Me kalimin e kohës, kjo e fundit mbizotëroi mbi të parën, dhe ushtria amerikane gradualisht u ripërcaktua si një forcë urbane kundër-kryengritjes që mbante "rendin" në vend që të luftonte.

Ky zhvillim nuk u kufizua vetëm në Shtetet e Bashkuara; përvoja koloniale franceze në Algjeri dhe britanike në Malaja çoi në rezultate të ngjashme. Fitorja ndaj kryengritjes ishte e mundur jo me forcë ushtarake, por përmes rrjeteve të mbikëqyrjes, policizimit dhe menaxhimit të popullsisë. Sipas fjalëve të teoricienit francez David Galola, kundër-kryengritja e vërtetë është një lloj "pune policore"; kjo frazë u bë motoja e doktrinave të sigurisë pas Luftës së Dytë Botërore.

Në këtë mënyrë, vija ndarëse midis ushtrisë dhe policisë u zhduk gjithnjë e më shumë. Ushtritë që dikur ishin projektuar për luftime të jashtme tani morën përsipër misione policore: nga mbledhja e inteligjencës dhe identifikimi i armiqve të brendshëm deri te kontrollimi i demonstratave, mbrojtja e kufijve dhe madje edhe monitorimi i emigrantëve. Nga ana tjetër, policia, duke përvetësuar teknologjinë dhe taktikat ushtarake, u bë një forcë më luftarake dhe më e dhunshme.

Al-Hamlawi e quan këtë fenomen "dialektika e shtypjes". Ai e quan atë një marrëdhënie dypalëshe midis militarizimit të policisë dhe policizimit të ushtrisë që përshpejtohet në kohë krize dhe frike sociale (nga komunizmi te terrorizmi dhe imigracioni). Kur shteti prezanton një kërcënim të paqartë dhe të pafund si "armik", shoqëria pranon logjikën e luftës dhe kufizimin e lirive. Në një situatë të tillë, koncepte të tilla si "dëmi kolateral" ose "sakrifica kombëtare" justifikojnë vrasjen e civilëve, shtypjen e protestave dhe forcimin e ekonomisë së luftës.

Në analizën përfundimtare, Al-Hamalawi paralajmëron se Shtetet e Bashkuara, si një fuqi imperialiste, jo vetëm që e zbatojnë këtë model të shtypjes dhe kontrollit brenda vendit, por edhe e eksportojnë atë në të gjithë botën përmes bashkëpunimit ushtarak dhe programeve të trajnimit. Nga Bagdadi pas vitit 2003 në rrugët e Los Angeles, nga Afganistani në Florida, ushtria amerikane shfaqet si një polic global, misioni i të cilit nuk është më thjesht mbrojtja ose lufta, por "administrimi i popullsisë".

Ky proces, sipas autorit, çon në vdekjen graduale të demokracisë dhe sigurisë civile. Sepse kur ushtria bëhet polici dhe policia bëhet ushtri, kufiri midis "qytetarit" dhe "armikut" zhduket, dhe është pikërisht në këtë pikë që një shoqëri e lirë bëhet një kamp i përhershëm për "ruajtjen e rendit".