Яхшилик иймонга элтади

Бир мажусий Аллоҳ розилиги учун эзгу иш қилган эди, Аллоҳ унга охиратга имон билан кетиш саодатини насиб этди. Аллоҳ барчамизнинг оқибатимизни хайрли қилсин.

Улуғ машойихлардан Жунайд Бағдодий қиш кунларининг бирида жоме масжиди олдида бир мажусийнинг қушларга ем бераётганини кўриб: “Сен яхши иш қиляпман деб бекорга овора бўляпсан. Аввало Аллоҳ таолога имон келтириш керак, имон келтирмагунингча бу яхшилигинг қабул бўлмайди”, деди.

Бунга жавобан мажусий: “Биламан қабул бўлмаслигини. Аммо Аллоҳ таоло бу ишимни кўрмайди, билмайдими?” деди.

– Албатта, У зот ҳамма нарсани кўриб-билиб туради.

– Ундай бўлса, шунинг ўзи менга етади, – деди ва ишида давом этди.

Кейинги воқеаларни Жунайд Бағдодий бундай ҳикоя қилади: «Орадан вақт ўтди. Каъбаи муаззамани соғиндим. Ҳаж мавсумида Масжидул Ҳаромга келиб тавоф этаётгандим, бир кишининг кўзларидан ёшлари сел бўлиб оқиб, Аллоҳга ёлвориб дуо қилаётганини кўрдим. Диққат билан разм солсам, бу ўша – қишда қушларга ем берган мажусий эди. Тавофдан кейин ёнига бориб, қўлларидан тутдим. Мени таниди: “Мана, Аллоҳ кўрди ва билди”, дея юзимга ҳайрат билан боқди ҳамда: “Аллоҳу аҳад, расули Аҳмад”, деб ўша ернинг ўзида жон таслим қилди.

Шу онда қулоғимга бир хитоб инди: “Эй Жунайд! Сен байтимни орзу қилиб келгандинг, унга етишдинг. У бандам эса Мени истаб келди ва Менга етишди».