محمد آصف فکرت از دیار غربت به دیار باقی شتافت
-
محمد آصف فکرت از دیار غربت به دیار باقی شتافت
محمد آصف فکرت، شاعر، نسخه‌پژوه و فهرست‌نگارِ افغانستانی که همه عمر خود را در دلبستگی و خدمت به زبان فارسی گذرانید شب گذشته چشم از جهان فرو بست.
به گزارش رادیو دری، محمد آصف فکرت هروی نویسنده، شاعر، مترجم و پژوهشگرِ نامدار افغانستانی در مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی در سن 76 سالگی در کانادا درگذشت.
کاظم موسوی بجنوردی رئیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی به همین مناسبت با صدور پیامی در گذشت این ادیب و دانشمند برجسته افغانستانی را تسلیت گفت.
در پیام تسلیت کاظم موسوی بجنوردی آمده است: فکرت، زاده هرات بود و آن گنجینه پرشکوه تاریخ و فرهنگ و هنر، گوهرهای شاهوار در جان گرامی او ودیعت نهاده بود. محمّد آصف فکرت، سال‌ها در سرزمین مادری خود به کار روزنامه‌نگاری و پژوهش پرداخت و از آن زمان که میهمانِ ایرانیان شد، در جایگاه فهرست‌نگار در بخش نسخ خطّی کتابخانۀ آستان قدس رضوی به فعّالیّت پرداخت و پس از تأسیس مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، از نخستین‌کسانی بود که در سال ١٣۶۵ به این نهاد علمی و پژوهشی پیوست و تا سال ١٣٧٧ که ناچار رخت مهاجرت بر تن کرد، به تألیف و ویرایش مقالات به‌ویژه مداخل حوزه افغانستان همّت گماشت.
محمدآصف فکرت، از چهره های برجسته زبان و ادبیات فارسی بود که به زبان‌های پشتو، عربی و انگلیسی هم تسلط داشت.
از او بیش از ۲۰ کتاب و صدها مقاله منتشر شده است؛ که از آن جمله می‌توان به کتاب‌های «کرسی‌نشینان کابل» (احوال دولتمردان افغانستان در روزگاران امیر امان‌الله خان)، ترجمه کتاب «افغانان» نوشته منت ستوارت، «لغات زبان گفتاری هرات»، «لندی» (ترانه‌های مردمی پشتو)، «فارسی هروی، زبان گفتاری هرات» و «عین الوقایع» (تاریخ افغانستان در سال‌های ۱۲۰۷ تا ۱۳۲۴) اشاره کرد.
فکرت در سال ۱۳۲۵ در شهر هرات متولد شد. لیسانس زبان و ادبیات فارسی را از دانشگاه کابل و فوق لیسانس روزنامه‌نگاری را از دانشگاهی در هندوستان گرفت. او سپس، سال‌ها در روزنامه‌های گوناگون افغانستان قلم زد و کتاب‌هایی را هم منتشر کرد.
با هجوم ارتش شوروی به افغانستان، آصف فکرت در سال ۱۳۶۱ به ایران مهاجرت کرد و در شهر مشهد ساکن شد و فعالیت‌های خود را به عنوان پژوهشگر و فهرست‌نگار در کتابخانه آثار خطی آستان قدس رضوی آغاز کرد. همچنین از سال ۱۳۶۵ در دائره‌المعارف بزرگ اسلامی فعالیت پژوهشی خود را آغاز کرد و بیش از صد مقاله علمی نوشت. او سرانجام در سال ۱۳۷۷ به کانادا مهاجرت کرد و تا زمان مرگ در آنجا ادامه حیات داد.
