چه کسانی نباید ویتامین D مصرف کنند
ویتامین D یکی از ویتامین های ضروری بدن است که کمبود ان مشکلات زیادی به بار می آورد.
ویتامین D یکی از ویتامین‌های محلول در چربی است که به آن "ویتامین آفتاب" هم گفته می شود زیرا در اثر تابش نور خورشید ویتامین D در پوست ساخته می‌شود.
ویتامین D در جذب کلسیم موثر بوده و سبب رشد و استحکام دندان و استخوان می‌شود بنابراین کمبود آن به طور غیرمستقیم موجب کمبود کلسیم نیز می‌شود.
ویتامین D برای داشتن استخوان‌های قوی و دندان‌های سالم حیاتی است و امروزه نقش آن در پیشگیری از برخی از بیماری‌های غیرواگیر از جمله دیابت، بیماری‌های قلبی و عروقی، برخی سرطان‌ها و بیماری ام اس ثابت شده است.
همچنین کمبود ویتامین D موجب کاهش سطح ایمنی و بروز انواع آلرژی از جمله آسم به خصوص در کودکان می‌شود. روغن کبد ماهی، ماهی‌های چرب مثل سالمون، زرده تخم مرغ، جگر، کره شیرو لبنیات از جمله منابع غذایی دارای ویتامین D هستند.
با توجه به نوع پوشش افراد و همچنین گرد و غبار دریافت ویتامین D از نور آفتاب کم می‌شود.سالمندان و کودکان شیرخوار و افراد با پوست تیره افرادی هستند که در معرض خطر کمبود این ویتامین هستند.
کمبود این ویتامین در نوزادان و کودکان موجب ایجاد بیماری "راشیتیسم" می‌شود که این بیماری باعث اختلال در ساخت استخوان‌های بزرگ شده و استخوان‌ها را دچار خمیدگی می‌کند.
همچنین کمبود ویتامین D در بزرگسالانی که استخوان آنها شکل گرفته است، موجب نرمی استخوان یا استئومالاسی می‌شود. دیگربیماری ناشی از کمبود ویتامین D پوکی استخوان یا استئوپروز است که در این حالت غلظت یا تراکم استخوان کم می‌شود. این بیماری در اثر کمبود همزمان ویتامین D و کلسیم ایجاد می‌شود.
دانش‌آموزان مقطع متوسطه باید ماهانه یک عدد قرص ژله‌ای حاوی 50 هزار واحد ویتامین D را به مدت نه ماه در سال تحصیلی مصرف کنند.
در افرادی که مبتلا به بیماری‌های کلیوی و بیماری‌های کمیابی مثل سارکوییدوزیس (یک بیماری مزمن که اصولا ریوی است)، هیپرپاراتیروئیدیسم (افزایش هورمون غدد پاراتیروئید)، هیستوپلاسموزیس(نوع خاصی بیماری ریوی) هستند ویتامین D نباید مصرف شود.