چهل اختران دشت برچی

آغاز هفته‌ای که برای خیلی از دانش آموزان مدرسه سیدالشهدای کابل نه آخرین روز کلاس بلکه آخرین روز زندگیشان بود.عصر شنبه 18 ثور مصادف با 25 ماه مبارک رمضان صدای چندین انفجار مهیب در غرب کابل منطقه شیعه نشین دشت برچی شنیده شد، کابل را غبار غم فرا گرفت

در حالی که ملت مسلمان و مجاهد افغانستان اعم از شیعه و سنی همواره در کنار یکدیگر مسالمت آمیز زندگی کرده اند و تاریخ گواه است که تفرقه مذهبی در بین ملت مسلمان افغانستان هرگز جایی نداشته و این دو همواره برادران جدا نشدنی بودند. اما با این وجود، چند سالی است که در افغانستان «رسم تفرقه افکنی و برادر کشی» چهره خود را پدیدار کرده است و طی سال‌های اخیر ده‌ها و صدها مسلمان مظلوم افغانستان که عمدتاً شیعه مذهب بوده اند به شهادت رسیده‌اند. هر بار نیز گروهی موهوم تحت عنوان «داعش» مسئولیت این جنایت را به‌عهده گرفته است، گروهی که نه در بین مردم نفوذ دارد و نه هم جغرافیای مشخصی در این کشور دارد.

گویا مصایب مردم افغانستان و بویژه شیعیان مظلوم این سرزمین را پایانی نیست، عصر شنبه 18 اردیبهشت مصادف با 25 ماه مبارک رمضان صدای چندین انفجار مهیب در غرب کابل منطقه شیعه نشین دشت برچی شنیده شد، کابل را غبار غم فرا گرفت خبرها کم کم آمد که خیابان ها پر شده از اجساد بی جان دخترک هایی که بین 9 تا 14 سال سن داشتند.

با به صدا آمدن زنگ آخر مدرسه سید الشهدا در دشت برچی در ساعت ۴:۲۰ عصر، دختران کیف و کتاب های شان را جمع کردند و دسته دسته با آن هیاهوی کودکانه خنده کنان در حال خروج از مدرسه بودند که هدف انفجار خودروی بمب گذاری شده قرار گرفتند. صدای فغان و گریه کودکان افغان کل خیابان را فرا گرفت؛ دسته یی از کودکان به سمت مدرسه برگشتند که در همین حین دو انفجار دیگر صورت گرفت؛ دیگر خبری از چهره های خندان دخترک های افغان نبود. خنده های کودکانه به زجه های زخمیان و ناله ها و شیون پدر و مادران تبدیل شد، غم و وحشت همه جا را فرا گرفت.

یکی از راویانی که در صحنه بود می گوید: پس از انفجار دیدم که در مقابل مدرسه سید الشهدا شمار بسیاری از دخترک های دانش آموز مثل گل پر پر شده اند، آنچه که سخت تکانم داد این بود که دخترکی را دیدم که زخمی شده و به خون غلتیده و کیف مدرسه اش در آتش می سوزد از من کمک خواست، من به این خیال بودم که از من خواهد خواست تا هرچه سریعتر او را به بیمارستان ببرم اما دخترک دانش آموز با صدای ناله گفت خواهر کوچکم را نمی توانم پیدا کنم.

اما به راستی این سوال پیش می آید که چرا و به کدامین جرم کودکان افغان پر پر و کشته می شوند؟ بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ

قتلِ نفسِ انسانِ بی‌گناه یکی از گناهان نابخشودنی است. وقتی انسان بی‌گناهی به ناحق کشته می‌شود حق حیات و زندگی از او گرفته می‌شود و او از بزرگترین حقی که دارد محروم می‌گردد.

خداوند بزرگ درباره کشته انسان های بی گناه در روز قیامت در آیه 9 سوره تکویر می پرسد:  به چه جرم و گناه کشته شدند؟

قرآن کریم به حفظ و حرمت جان انسان‌های بی‌گناه اهمیت فراوان داده است، این اهمیت و ارزش، به اندازه‌ای است که قتل یک انسان بی‌گناه را معادل قتل همه مردم دانسته و از این رهگذر، بشدت از ارتکاب گناه کبیره قتل عمد انسان بی‌گناه منع فرموده است: «هر کس انسان بی گناهی را بکشد، چنان است که گویی همه انسانها را کشته است.

جاوید، یکی از راویان این حادثه غم انگیز اینگونه توصیف می کند؛ «زمان انفجار در دانشگاه بودم. وقتی وارد دفتر شدم، دیدم دو همکارم گریه می کنند و متوجه خبر شدم، به سرعت به محل حادثه که یکی از اقوام نزدیکم در آن درس می خواند رفتم، صحنه‌هایی دیدم که دل سنگ را هم خون می کند، هر گوشه ای جنازه ای افتاده بود و یکی بالای سر او می گریست.

پیرمردی را دیدم که اشک از لابلای ریش های سفیدش فرومی چکید و می گفت دستخط دخترم را شناختم اما نمی توانم خودش را پیدا کنم. آنجا محشر غوغا بود، عین محشر، تا چشم کار می‌کرد، چشمه خون بود و دخترانی که در خون خود می غلطیدند.

بیشتر دانش‌آموزانی که در انفجار دشت برچی جان باختند، از خانواده‌های فقیری بودند که در این منطقه به عنوان یکی از محروم‌ترین بخش‌های کابل زندگی می‌کردند که با بافتن قالی امرار معاش می کردند و به امید فردای بهتری به مدرسه می رفتند.

بسیاری از چهره‌های سیاسی و شخصیت‌ها و نهادها در افغانستان نیز این حمله تروریستی علیه شیعیان در کابل را محکوم کردند.

این نخستین باری نیست که مردم افغانستان بویژه اقلیتهای هزاره و شیعه در کابل آماج حملات خونین قرار می گیرند، پیش از این نیز بارها مساجد، مدارس و دانشگاه ها در این کشور هدف حمله قرار گرفته است.

اما هر بار مقامات افغان و جامعه جهانی بویژه کشورهای غربی که به دلیل حضور نظامی در این کشور زمینه را برای فعالیت های تروریستی فراهم کرده اند تنها به محکومیت این فجایع بسنده می کنند و نظارگر مصایب ملت مظلوم افغانستان هستند.

دیگر این محکومیت ها کلیشه ای شده اند اما هیچ یک از نهادهای بین المللی و نظام سلطه حاضر به پاسخگویی نیست که عاملان این جنایات هولناک و فاجعه بار چه کسانی هستند و چرا مردم افغانستان همه روزه قربانی فجیع ترین جنایت های ضد بشری می شوند.

حقیت این است که تحجر و استکبار دو روی یک سکه هستند هر دوی انها همیشه از جهالت استفاده کردند و همواره با علم ستیزه کرده اند.