ثبت جهانی و مشترک یلدا به نام ایران و افغانستان به گرامی داشت بیشتر آن کمک می کند
شاعر و نویسنده برجسته افغانستانی گفت: ثبت جهانی و مشترک یلدا به نام ایران و افغانستان به گرامی داشت بیشتر آن در قلمرو زبان فارسی کمک می کند.
محمد کاظم کاظمی در گفت و گو با بخش خبر رادیو دری با اشاره به ثبت مشترک یلدا به نام ایران و افغانستان در یونسکو یا سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد اظهار داشت: گرامی داشت و پاسداشت یلدا به عنوان یک رسم دیرینه سبب رسمیت آن شده و این رسمیت به پاسداشت بیشتر آن در قلمرو زبان فارسی کمک می کند.
وی افزود: یونسکو اعتبار ویژه ای دارد و اینکه مناسبت ها، وقایع، مکان ها، آثار و آداب و رسومی از کشورهای مختلف را ثبت جهانی می کند به این معنی است که آن ها در تمام دنیا به رسمیت شناخته می شوند و اینکه پدیده ای برای تمام دنیا به رسمیت شناخته شود از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
به گفته این کارشناس ادبی افغان نکته قابل اهمیت در این زمینه به رسمیت شناخته شدن مشترک پدیده یلدا بین افغانستان و ایران است و چنانکه در مورد قلمرو نوروز گفته می شود هر جا رسم نوروز برپا شود جزء قلمرو فرهنگی ما است می توان گفت یلدا هم چنین ماهیتی دارد یعنی رسمی است که در تمام قلمرو فارسی و جایی که در گذشته از نظر تمدنی ایران نامیده می شده، پاس داشته می شده و از جمله رسوم ملی این مناطق به شمار می رود. در افغانستان به شب یلدا بیشتر شب چله گفته می شد، در ایران هم در گذشته به عنوان شب چله شناخته می شد و عنوان یلدا در سال های اخیر بیشتر به کار می رود.
کاظمی عنوان کرد: نکته بسیار جالب این است که ثبت بین المللی یلدا به مردمی که آن را گرامی می دارند یک اعتماد به نفس می دهد، بسیاری از مردم تصور می کنند که آداب و رسوم مطرح بیشتر مربوط به کشورهای دیگر است و باید به همان آداب و رسومی توجه شود که در سراسر دنیا مورد توجه است اکنون که یلدا ثبت جهانی شده مردم می بینند رسمی را که آن ها پاس می داشته اند بین المللی شده است.
این کارشناس فرهنگی بیان داشت: این مساله روی گرامی داشت بیشتر این رسم در کشورهای ایران و افغانستان هم تاثیر می گذارد، یعنی از یکسو گرامی داشت یلدا سبب رسمیت آن می شود و از سوی دیگر رسمیت یلدا بر گرامی داشت بیشتر آن اثر می گذارد.
وی اضافه کرد: این مساله به ویژه در افغانستان که در سال های اخیر در معرض رسوم غربی و خارجی بوده و توسط رسومی که در افغانستان چندان هویت و اصالت ندارد تهدید می شده، قابل اهمیت است. ضمن اینکه بسیاری اوقات مردم از رسوم خود بی خبر بوده اند و یا رسومی کلا فراموش شده که این توجه به نوعی می تواند به بازیابی این آداب و رسوم و فرهنگ هم کمک کند.
