Pars Today

بازی های جام جهانی قطربا قهرمانی آرژانتین به پایان رسید. این بازی ها قهرمان دیگری هم داشت و آن ملت فلسطین بود و در درحالی که فلسطین تیمی در این مسابقات نداشت، اما بیش از هر کشور دیگری در مسابقات جام جهانی تشویق شد و حتی تعداد هوادارانش از همه تیم‌های فوتبال معروف جهانی بیشتربود.

نام فلسطین بیش از هر رویداد دیگری در این مسابقات تکرارشد. گاردین در مطلبی تصریح کرد با وجود اینکه فلسطین به جام جهانی صعود نکرده اما فلسطین با قدرت در نخستین جام جهانی برگزار شده در خاورمیانه حضور دارد.

ازبازوبند گرفته تا پرچم‌ها و پوسترها از سوی تماشگران در ورزشگاه‌ها به ابزار همبستگی با فلسطین در جام جهانی تبدیل شد. حتی برخی از تماشاچیان هنگام بازی‌ها رقص دبکه را اجرا کردند که یک رقص محلی سنتی فلسطینی است و اغلب در مواقع جشن و عروسی در فلسطین اجرا می‌شود، تا بدین وسیله همبستگی خود را با فلسطینی‌ها نشان دهند.

عده‌ای از هواداران تونس، عربستان سعودی و الجزایر، پرچم فلسطین را - بویژه در طول مسابقات - به همراه خود داشته‌اند. تماشاگران تونس در بازی تیمشان مقابل استرالیا در جام جهانی قطر در دقیقه ۴۸ پرچم بزرگ فلسطین را برافراشتند. برافراشتن پرچم فلسطین در دقیقه ۴۸ بازی در راستای یادآوری اشغال سرزمین فلسطین توسط صهیونیستها در سال ۱۹۴۸ میلادی بود.بر روی این پرچم جمله «آزادی برای فلسطین» نیز نوشته شده بود. تماشاگران تونسی پرچم های کوچک فلسطین و همچنین شال هایی با رنگ کوفیه فلسطینی در دست داشتند.

شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی در گزارشی تصریح کرد که برای تونسی‌ها، فلسطین از هر چیزی در جام جهانی اهمیت بیشتری دارد. این شبکه با بیان این که تیم ملی فوتبال تونس به مصاف استرالیا می‌رود اما با این وجود، طرفداران این تیم به مسئله دیگری مشغول هستند نوشت: در جریان این بازی‌ها  تونسی ها پیام حمایت از ملت فلسطین می‌دهند و پلاکاردهایی با مضمون آزادی برای فلسطین به ورزشگاه می‌آورند، تا جایی که برخی از آن‌ها این مسابقات را فرصتی مناسب برای بیان حوادث و رخدادهای فلسطین برای جهانیان می‌دانند.

درجریان بازی آمریکا و ولز، تماشاگران لبنانی پرچم فلسطین را روی سکوهای اختصاص یافته به هواداران آمریکا به اهتزاز درآوردند که با تحسین کاربران همراه شد. شماری از تماشاگران هم چفیه‌های فلسطینی را بر سر و گردن داشتند و در حمایت از فلسطین شعار می‌دادند.

حمایت از فلسطین به صورت آنلاین نیز مشهود بود و گردشگران جام جهانی برای انتشار تصاویر خود در فضای مجازی از هشتگ #RaisePalestineFlag (پرچم فلسطین را بالا ببرید) برای به اشتراک گذاشتن عکس‌ها و ویدیوها استفاده می‌کردندد. طرفداران تیم‌های کشورهای عربی برای همبستگی با مردم فلسطین توئیت‌های خود را با هشتگ «فلسطین در جام جهانی» و «نه به عادی سازی با اسرائیل» و «فلسطین موضوع آزادمردان است» منتشر کردند.

برخلاف تصور تل آویو بازی های جام جهانی دوحه فلسطین را از حاشیه به متن در آورد و آن در سیبل توجه جامعه‌ جهانی قرار داد. یکی از کار ویژه‌ها و اهداف رسانه‌های صهیونیستی از حضور در جام جهانی قطر، سنجش میزان عادی سازی روابط با ملت‌های عرب بود که واکنش‌های منفی گسترده در دوحه حکایت از آن دارد که این هدف با شکست کامل مواجه شده است. خبرنگار « کانال 12 صهیونیستی» در قطر ضمن تائید این موضوع و با اشاره به وجود امضای چهار توافقنامه عادی ‌سازی روابط، گفت: «اکثریت مردم عرب، حضور ما  را در این‌جا دوست ندارند."

به نوشته یدیعوت آحارونوت ، درواقع اسرائیلی‌ها عاشق داستانی شدند که پس از توافقنامه‌های عادی‌سازی برای خود تعریف کردند، داستانی که به موجب آن کشورهای عربی فلسطینی‌ها را نادیده گرفته و در مسیر صلح گرم با اسرائیلی‌ها قرار می‌گیرند، اما تصاویری که از قطر دریافت شد، واقعیت دیگری را نشان داد، روایت فلسطین زنده و حاضر بوده و صدها میلیون نفر از جمله در خارج از خاورمیانه به آن باور دارند و فلسطینی‌ها منابع بزرگی را برای انتشار این روایت در میان غیر اعراب و غیر مسلمان‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند.تصاویر، عکس‌ها و ویدیوهایی که از قطر به دستمان رسید، اسرائیل را دولتی ستمکار و خشن نشان می‌دهد که از سال ۱۹۴۸ مرتکب کشتار جمعی و پاکسازی نژادی سیستماتیکی علیه فلسطینی‌ها می‌شود، این در حالی است که ما در سال ۲۰۲۲ هستیم. اسرائیلی‌ها باید از قبل می‌دانستند این سادگی محض است باور کنند توافقی که روی کاغذ امضا شده به سادگی رای صدها میلیون عرب را درباره اسرائیل تغییر می‌دهد، مردم این کشورها در جام جهانی قطر نشان دادند چیزی به نام اسرائیل وجود ندارد و همه چیز فلسطین است و این دقیقا اصل روایت آنها است، فلسطین کرانه باختری و نوار غزه نیست بلکه فلسطین تاریخی است یعنی تل‌آویو، حیفا و ایلات".

به لحاظ واکنش های  افکارعمومی جهان عرب به توافقنامه ابراهیم و دور جدید عادی سازی روابط با اسرائیل، دو مقطع پیش و پس از بازی های جام جهانی دوحه را باید در نظر گرفت. تا پیش از آغاز این بازی ها، هر چند گروه های مختلف فلسطینی و همچنین احزاب و گروه های مقاومت به صراحت با این توافقات مخالفت کرده و به عواقب و پیامدهای آن هشداردادند اما در مجموع نوعی سکوت سرد بر جهان عرب حاکم بود اما در جریان بازی های جام جهانی دوحه مشخص شد که این سکوت سرد، آرامش قبل از توفان بوده است و منتظر فرصتی برای تخلیه بود که این فرصت در دوحه فراهم شد و به نظر می‌رسد این آخرین آن نخواهد بود و امکان دارد به مثابه بازی دومینو تکرار شود و در هر نشست منطقه ای و بین المللی و یا در دیگر فضاهای رسمی و غیررسمی و یا عمومی و مجازی استمرار یابد کمااینکه بلافاصله بعد از اعلام سفر رئیس رژیم صهیونیستی به بحرین، مناطق مختلف این کشور علیرغم حاکم بودن جو سرکوب و خفقان صحنه برپایی اعتراضات علیه این سفر شده است

بازی های جام جهانی دوحه آن چیزی نبود که رژیم صهیونیستی انتظار آن را می کشید. بعد از آن که بازگشت مجدد نتانیاهو به قدرت و نتایج انتخابات پارلمانی این رژیم با سکوت سرد جامعه جهانی مواجه شد، بازی های جام جهانی دوحه دومین شوک بزرگ را به این رژیم وارد کرد و طبعا با رشد و گسترش‌ گرایشات رادیکالی و فاشیستی در جامعه صهیونیستی که در انتخابات اخیر متجلی شد این انزوا بیشتر خواهد شد. در مقابل موضوع فلسطین که رژیم صهیونیستی کوشیده بود آن را از یک موضوع بین المللی و منطقه ای به یک موضوع دوجانبه تقلیل و درحاشیه قرار دهد در سیبل توجه جامعه جهانی قرار گرفت. در این بازی ها مشخص شد که برای ملل عرب و مسلمان مساله فلسطین همچنان اهمیت و جایگاه محوری دارد و تلاش های این رژیم برای عادی نشان دادن روابط خود تنها در سطح دولت ها باقی خواهد ماند و چه بسا امکان دارد برای رهبران دولت های نوسازشکارعرب همان سرنوشتی رقم  بخورد که بعد از امضای پیمان کمپ دیوید برای انور سادات رئیس جمهور وقت مصر رقم خورد.