افزایش نیروی نظامی محور اصلی سیاستهای امریکا و ناتو در افغانستان

عبدالرئوف ابراهیمی رئیس مجلس ملی افغانستان اعلام کرد، بزودی هیاتی عالی رتبه از مقامات نظامی و سیاسی آمریکای،اتحادیه اروپا و سازمان پیمان اتلانتیک شمالی ناتو با سفر به کابل تصمیم‌های جدی درباره اوضاع امنیتی افغانستان اتخاذ خواهند کرد.

خبر سفر این هیات بلند پایه به افغانستان پس از ان منتشر شد که جان نیکلسون فرمانده نیروهای نظامی ناتو مستقر در افغانستان خواهان اعزام پنج هزار نیروی نظامی جدید به این کشور شد. وی مدعی است برای شکستن بن‌بست جنگ در افغانستان به این تعداد از نیروهای نظامی نیاز دارد. نکته قابل توجه اینکه نیکلسون اعزام نکردن هزاران نیروی نظامی به افغانستان را نوعی تلقی افکار عمومی از بی تفاوتی امریکا و ناتو در برابر تحولات افغانستان اعلام کرد. این در حالی است که وی از حامیان سرسخت افزایش نیروی نظامی در افغانستان است و تلاشش باعث شد تا هیاتی عالی رتبه برای ارزیابی وضعیت امنیتی افغانستان و در واقع تایید دیدگاههای نیکلسون به این کشور سفر کند که بدون تردید محور اصلی تصمیم گیری ان مبتنی بر افزایش نیروی نظامی در افغانستان خواهد بود. زیرا در دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ هنوز قطعیت سیاستهای وی در مورد افغانستان مشخص نیست و به همین دلیل نظامیان از جمله جان نیکلسون می کوشند با تاثیر گذاری بر سیاستها و برنامه های وزارت دفاع امریکا و سازمان ناتو خواسته های خود را پیش ببرند. به همین دلیل ارتش امریکا نیز خزنده و ارام ارام کار افزایش نیروهای خود را در افغانستان  اغاز کرده است. در این میان سوال اصلی این است که ایا با افزایش نیروی نظامی امنیت به افغانستان باز خواهد گشت؟ ایا مشکل و ضعف فعلی امنیتی افغانستان کمبود نیرو است؟ با توجه به اینکه تا قبل از سال 2014 امریکا و ناتو بالغ بر یکصد و سی هزار نیروی نظامی در افغانستان مستقر کرده بودند اما امنیت به این کشور بازنگشت، می توان گفت مشکل افغانستان کمبود نیرو نیست بلکه علت نبود امنیت در افغانستان به سیاستهای امریکا و تاثیر منفی حضور نیروهای امریکایی و ناتو بر تحولات امنیتی افغانستان باز میگردد. سیاست امریکا نه تنها مقابله با تروریسم و افراط گرایی در افغانستان و سایر مناطق نیست بلکه همواره با اتخاذ سیاست مدیریت بحران کوشیده است از گروههای تروریستی و افراط گرا با نامها و قالبهای مختلف در جهت اهداف شوم خود استفاده کند. به همین دلیل امریکا و ناتو هیچگاه  در شانزده سال حضور نظامی در افغانستان  به سمت مقابله با تولید و قاچاق مواد مخدر به عنوان منابع تامین مالی این گروهها حرکت نکردند. مساله مهم بعدی این است که نیروهای خارجی خود به عنوان عوامل ناامنی در افغانستان تبدیل شده اند که حامد کرزای رئیس جمهوری قبلی افغانستان بارها با انتقاد از عملکرد نیروهای امریکایی و ناتو  نقش انها را در روند صلح افغانستان مخرب اعلام کرد. نه تنها این نیروها به طور مستقیم در کشتار غیر نظامیان در افغانستان نقش دارند بلکه گروههای خشونت گرا وافراطی شرط کنار گذاشتن سلاح و پیوستن به روند صلح افغانستان را خروج نیروهای امریکایی و ناتو از افغانستان اعلام کرده اند که با توجه به سیاست جدید امریکا و ناتو برای افزایش نیروی نظامی عملا زمینه برقراری صلح در افغانستان  از بین رفته است. از انجا که گروههای افراطی و تروریستی فعال در افغانستان به نوعی هماهنگ با سازمانهای اطلاعاتی و جاسوسی محافل غربی عمل می کنند بنابراین می توان گفت برای ادامه بحران در افغانستان میان انها همناهنگی لازم وجود دارد. به عبارت امریکا که ادعای کم کردن نیروهای نظامی خود را در افغانستان داشت با ظهور گروه تروریستی داعش در افغانستان صرف نظر از عوامل و هویت اصلی انها، بهانه مناسبی به دست اورد تا مجددا نیروهای نظامی خود را در افغانستان افزایش دهد. بنابراین ادامه تشدید خشونت در افغانستان لازم است تا امریکا و ناتو  حضور نظامی خود را به بهانه مقابله با ان  توجیه کنند و افغانستان  را به پایگاهی برای ترانزیت تروریسم به کشورهای اسیای مرکزی و قفقاز تبدیل کنند.