شبه جزیره میانکاله و خلیج گرگان(ایران)
این تالاب در انتهای جنوب شرق دریای مازندران و شمال شرق شهرستان بهشهر واقع شده است.
موقعیت:
خلیج گرگان، خلیج کم عمق و بزرگی است که در منتهی الیه جنوب شرقی کرانه دریای خزر واقع شده به طور کلی این خلیج از دریای خزر جدا شده و شبه جزیره میانکاله را با طول نزدیک به 60 کیلومتر و مساحت100000 هکتار تشکیل می دهد. ( E 17َ و ْ 53 ، N 50َ و ْ36َ).
محیط بیولوژیکی:
جانوران:
پناهگاه حیات وحش میانکاله یکی از بهترین اندوخته گاه های پرندگان آبزی در ناحیه پالئارکتیک غربی است. این ذخیره گاه سراسر سال برای پرندگان مهم بوده واز کانون های مهم زاد آوری اگرت ها، حواصیل، پرستو وگلاریول ها در تابستان به شمار می روند و یکی از مکان های مهم برای زاد آوری، مهاجرت و زمستان گذرانی پرندگان مهاجر می باشد.
پرندگان کمیاب و در خطر انقراض میانکاله عبارتاند از: قوی فریادکش، پلیکان پاخاکستری، فلامینگو، اردک سرسفید، عروسغاز، غاز پازرد، طاووسک، چنگر و مرگوس سفید.
این جانوران در فهرست ممنوعیت تجارت جهانی پرندگان در معرض خطر (CITES) قرار گرفتهاند.
خلیج گرگان، میانکاله وآب های داخلی حاشیه آن در دریای خزر زیستگاه برخی از مهمترین ماهیان تجاری مثل ماهیان خاویاری وکپور ماهیان حمایت می کنند .
پستاندارانی مثل : فک دریای خزر ، گربه وحشی، گراز و شغال را می توان در منطقه مشاهده نمود.
گیاهان:
گیاهان لویی، جگن، علف هفت بند، دم اسب، نی، علف شور، تمشک، سازیل، ازگیل، داغداغان، سیاهتلو، سپیدار و انار وحشی سواحل در این تالاب وجود دارند. همچنین شامل درخچه های انار و گیاهان علفی می باشد.
میانکاله یکی از زیستگاههای مهم و با ارزش پرندگان مهاجر آبزی و تعدادی پرندگان بومی است. این پناهگاه بازمانده تیپ اراضی مشجر ساحلی در ساحل دریای خزر است و به علت دارا بودن موقعیت ویژه و منحصر به فرد اکولوژیکی و وجود خلیج گرگان، یکی از ذخایر با ارزش کره زمین لقب گرفته است و سازمان جهانی یونسکو برای این منطقه شناسنامه ویژه تهیه و مشخصات آن را به صورت کامل تشریح کرده و محلی به شمار آورده که باید برای انجام کارهای علمی و پژوهشی به دقت مورد حفاظت قرار گیرد .
اجتماعات گیاهی و جانوری این منطقه ارزش زیستگاهی، حفاظتی و تحقیقاتی دارد، ولی به دلیل نبود برنامه ریزی مناسب در منطقه و قرار گرفتن آن در خط هجوم نوسانات آب دریای خزر، عملا ارزش های زیستگاهی رو به کاهش گذاشته است که با برنامه ریزی اصولی توسط کارشناسان و برنامه ریزان و همچنین توسعه همکاری بین بخشهای دولتی و جامعه محلی در جهت حفاظت از تنوع زیستی می توان مشکلات موجود را تا اندازه ای برطرف کرد.