تاکید بر فشارهای نظامی بر طالبان و قطع حمایت از آنان برای واداشتن این گروه به صلح
تا زمانی که فشارهای شدید نظامی بر طالبان وارد نشود و حامیان خارجی آن حمایت خود را قطع نکنند این گروه حاضر به پیوستن به برنامه صلح نمی شود
کارشناس سیاسی و روزنامه نگار افغان تاکید کرد: تا زمانی که فشارهای شدید نظامی بر طالبان وارد نشود و حامیان خارجی آن حمایت خود را قطع نکنند این گروه حاضر به پیوستن به برنامه صلح نمی شود.
اسدالله ولوالجی در گفت و گو با خبرنگار رادیو دری با اشاره به پیشنهاد صلح حکومت وحدت ملی افغانستان به طالبان اظهار داشت: معمولاً هر جنگی به صلح ختم می شود و در اسلام هم به آن توصیه شده است، هرکسی که ندای صلح را بلند کند تصمیم نیکی گرفته و باید به آن پاسخ مثبت داده شود.
وی افزود: صلح و همگرایی اقدامی نیک است و از این طریق هر کشوری می تواند به پیشرفت و سعادت دست پیدا کند. همگرایی در یک کشور هم به این معنا است که تمام اقوام به نوعی در قدرت سهیم باشند و قدرت حاکم نباید در جهت کنار زدن اقوام دیگر تلاش کند.
این کارشناس سیاسی با اشاره به اظهارات رئیس جمهور و رئیس شورای عالی صلح افغانستان در مورد جدی تر شدن تلاش های صلح در سال پیش رو هم گفت: به هر صورت صلح خودبخود ایجاد نمی شود زمانی که یک طرف تضعیف شود به صلح تمایل پیدا می کند بنابریان یکی از راه های دستیابی به صلح فشار آوردن به طرف مقابل از طریق نظامی و قطع حمایت های مالی از آن است.
به گفته این روزنامه نگار افغان طالبان در افغانستان دست به اقدام نظامی علیه دولت و مردم می زنند و مردم از ناحیه اقدامات آن ها آسیب جدی می بینند از اینرو دولت هم باید علیه این گروه اقدام قوی نظامی داشته باشد ضمن اینکه دروازه های صلح را باز نگهدارد تا اگر تمایلی به صلح پیدا کردند در این زمینه مذاکره صورت بگیرد.
ولوالجی اظهار کرد: زمانی که طالبان خود را در موضع قدرت ببینند و از طریق جنگ به اهدافشان برسند به صلح فکر نمی کنند. قدرت هایی که از طالبان و سایر گروه های تروریستی حمایت می کنند و جنگ های نیابتی خود را از طریق آنان پیش می برند باید حمایت خود را قطع و این موضوع را به آنان اعلام کنند زیرا وقتی این گروه ها حامیان خود را از دست بدهند به صلح تمایل پیدا خواهند کرد.
وی اضافه کرد: در صورتی که حمایت ها از گروه های مسلح مخالف دولت افغانستان قطع شود آن ها راه دیگری به جر فکر کردن به صلح و پیوستن به روند های سیاسی ندارند و بهترین مدل حکومت داری هم همین است که طرف های مختلف از طریق مبارزات سیاسی تلاش کنند به قدرت دست پیدا کنند.
