تحلیل؛ نگاهی ماهوی به میزبانی‌هایی که تحت نام صلح افغانستان انجام گرفت
میزبانی از مذاکرات صلح در افغانستان تفاوتهای ماهوی بسیاری با هم دارد که نگاه به این تفاوتها ارزش میزبانی را نشان می دهد .
به گزارش رادیو دری و به قلم سردبیر آمده است که؛ این روزها هر جا محفلی در باب افغانستان به راه می افتد کلید واژه ی صلح و مذاکره دست به دست می شود . طالبان به عنوان مخالفان مسلح که عامل تهاجم آمریکا هم به افغانستان بود این روزها با تحرکات میدانی در میزهای مذاکرات صلح هم حاضر می شود . میزهایی که از مسکو شروع شد و به قطر و عربستان رسید و حتی تهران هم در این زنجیر مذاکرات میزبان هیئت طالبان بود .
آنچه که این نشستها و میزبانی ها را متفاوت می کند ماهیت کشور میزبان و اهداف آن است . مسکو به عنوان رقیب سنتی آمریکا میزبانی از طالبان داشت و هدفش توجیه این گروه با دو منظور بود ابتدا اینکه با تفاهم و صلح راه بهانه های بیشتر و طولانی تر را بر روی آمریکا برای حضور در منطقه ببندد و از این رهگذر منطقه را ایمن از مکر و دسیسه های کاخ سفید کند .
نگاه دوم مسکو به جریان طالبان و صلح مساله ی تکفیریهای داعش است که از سوریه آنهم با کمک و همیاری روسیه شکست خوردند . این شکست ممکن است آنها را برای نجات از سرگردانی به افغانستان سرریز کند . افغانستانی که فعلا زیر نفوذ و اشغال پنهانی استخبارات و نظامیان آمریکاست . آمریکایی که پدرخوانده ی داعش است و بدش نمی آید که از کیسه ی ملت افغانستان به داعشیها خاک ارزانی کند . اگر این احتمال محقق شود حیات خلوت روسیه یعنی آسیای میانه و نهایتا روسیه ناامن می شود .
سر دیگر گفتگو با طالبان بر سر صلح در مثلث غربی – عربی رقم می‌خورد . در این مثلث رژیمهای ایالات متحده و عربستان و بعضا قطر و اسلام آباد نشسته اند . کسانی که از حامیان سنتی طالبان هستند و اتفاقا در دورانی که این گروه حاکم بر کابل شده بود این مثلث آنها را به رسمیت شناخته بودند و آشکار و پنهان حمایت می کردند .
حالا هم همین حامیان سنتی از در خیرخواهی خود باردیگر طالبان را دور میز مذاکره جمع کردند آنهم با بی اعتنایی به دولت کابل . در این دورهمی دوستان سنتی سخن از صلح و مشارکت طالبان در پروسه ی دولت سازی . اینکه هر یک چه گفتند و چه خواستند یک سر قضیه اما اینکه چرا هیچ وزنی به دولت افغانستان ندادند سر دیگر قضیه است و همین بی اعتنایی و بی اعتباری دولت افغانستان در مذاکرات است که این میزبانی ها را با چالش مواجه می کند .
طرف دیگر میزبانی تهران از هیئت طالبان است . تهرانی که نوع میزبانی اش ماهیتا با دیگر کشورها فرق دارد .
اول اینکه همسایه است و از باب خیرخواهی همسایگی و صرفا برای پایان بخشیدن به بحران امنیتی افغانستان دست به کار شده است . دومین تفاوت میزبانی تهران از طالبان با دیگر طرفها ، احترام به دولت افغانستان و اعلام قبلی موضوع به دولتمردان کابل است که این خود نمایانگر نیات تهران مبنی بر پیشبرد صلح بین الافغانی است و لا غیر .
سوم نوع نگاه تهران به گروه طالبان است که اینها ماهیتا تفاوت دیدگاه دارند و مذاکره و ارتباط بیانگر تایید آن ها از جانب تهران نیست و این نشان می دهد که تهران علیرغم تفاوت نگاه به طالبان ولی برای پیشبرد صلح در منطقه و افغانستان نقش آفرینی می کند . همین سه وجه است که تهران را میزبانی متمایز نسبت به سایر میزبانان می کند.
