بررسی مطبوعات چاپ کابل 24سرطان 1399

"فرصت ها را از دست ندهید" ، "تشدید جنگ و خشونت راه حل نیست" و "گم شدن دروازه و کلید صلح" عناوین سرمقالات امروز چاپ کابل است.

روزنامه ی انیس در سرمقاله ای تحت عنوان فرصت ها را از دست ندهید چنین نوشته است: حالا که شماری از حلقات به ویژه طالبان حکومت را به کم کاری نسبت به روند صلح متهم می سازند، بایست دولت افغانستان آن عده از افرادی که در فهرست طالبان وجود دارند و مرتکب جرایمی مانند قاچاق مواد مخدر، آدم ربایی، ترور، تجاوز جنسی و موارد مشابه شده اند را مستند سازی کند و آنرا همگانی سازد تا کشورهای تسهیل کننده صلح با وارد گردن فشاری بر طالبان، این گروه را وادار سازند که در فهرست ارائه شده شان تجدید نظر کنند تا تلاش های نزدیک به دوسال تسهیل کنندگان صلح افغانستان به هدر نرود، بلکه گفتگوهای بین الافغانی آغاز و منجر به آتش بس دایمی در کشور گردد.
انیس می افزاید:
درخواست مردم افغانستان از جناح های درگیر جنگ به ویژه طالبان این است که در شرایطی که حکومت افغانستان متعهد به روند صلح است، باید از خود انعطاف پذیری نشان دهند و خشونت ها را کاهش دهند و بیشتر از این سبب ویرانی و بربادی ملت زجر کشیده افغانستان و جنگ های نیابتی قدرت های منطقه در این کشور نگردند.

و تشدید جنگ و خشونت راه حل نیست عنوان سر مقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:
حکومت همواره طالبان را به آتش‌بس دعوت کرده است، اما اختلاف نظر حکومت و طالبان بر سر رهایی زندانیان طالبان باعث شده است تا این گروه موج تازه‌ای از حملاتش را آغاز کند. از دیروز تا امروز در ولایت‌های کندز، بدخشان و پروان بیش از ۲۰ تن از نیروهای امنیتی افغانستان در نتیجه حملات طالبان کشته شده‌اند. هم‌چنان تفنگ‌داران شناخته نشده در ولایت غزنی دو بزرگ قومی را ترور کرده‌اند.

موج خشونت و حملات مرگ‌بار از جانب نیروهای مخالف حکومت هرگز پایان نیافته است. در تازه‌ترین مورد در اثر حمله به ریاست امنیت ملی ولایت سمنگان، ۱۰ نیروی امنیت ملی کشته شده‌اند و ۴۳ تن به شمول سه زن، سه کودک و شماری دیگر از غیر نظامیان زخمی شده‌اند.

هشت صبح می افزاید:

حکومت افغانستان پیشنهاد داده بود که گروه طالبان باید افراد دیگری را به جای ۵۹۲ نفر معرفی کند تا آن‌ها آزاد شوند، حکومت، علت این درخواستش را پرونده‌های جرمی این زندانیان عنوان کرده بود. طالبان اما اصرار دارند، تا زمانی که افراد مورد نظرشان رها نشوند، حاضر نیستند دور میز مذاکرات صلح حاضر شوند.

حتی معلوماتی نیز وجود دارد که طالبان طرح سقوط ولایت‌های فراه، کندز و غزنی را روی دست داشته‌اند تا در میز مذاکرات به زعم خودشان به امتیازات بیش‌تری برسند.

تاریخ معاصر افغانستان سرشار از جنگ‌هایی است که در هر دو طرف مردم کشته شده‌اند، ادامه جنگ و خشونت‌ها چیزی جز تداوم این مرگ‌ومیر نیست.

جنگ هم از جانب حکومت و هم از جانب طالبان قربانی می‌گیرد و روش عقلانی این است که طالبان مقداری انعطاف نشان بدهند و با حضور در میز مذاکرات مانع تداوم این جنگ و کشتار شوند. اگر تصور کنیم، صلحی بین حکومت و طالبان به میان بیاید پاسخ طالبان برای ادامه این خشونت‌ها که منجر به مرگ‌ومیر سربازان حکومت، جنگ‌جویان طالب و غیرنظامیان می‌شود، چیست؟

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی صبح کابل که در مطلبی تحت عنوان گم شدن دروازه و کلید صلح چنین نوشته است: 
ناامنی‌ها به شدت و به سرعت به سراسر کشور گسترش یافته و به نظر می‌رسد که رابطه‌ی معناداری بین آزاد شدن طالبان از زندان‌ها، توافق‌نامه‌ی امریکا با طالبان و این همه ناامنی وجود دارد. در روزهای گذشته، سمنگان، غزنی، کابل، کندوز، بغلان، بدخشان، پروان و شهرهای دیگر افغانستان شاهد ناامنی و کشتار مردم بوده است. شاهراه‌های کشور به محل ویراژ و اجرای نمایش قدرت طالبان بدل شده و راه‌های ارتباطی زمینی در کشور کاملا مختل و در بسیار موارد برای مسؤولان و کارمندان حکومتی، صددرصد قطع شده است.

کمیسیون مستقل حقوق بشر می‌گوید، در شش ماه نخست سال ۲۰۲۰، در نتیجه‌ی ۸۸۰ رویداد مختلف امنیتی، ۱۲۱۳ غیر نظامی کشته و ۱۷۴۴ نفر دیگر زخمی شده اند که میانگین قربانی شدن مردم، روزانه ۱۶ غیر نظامی است.

در پایان نویسنده می افزاید: 

طالبان که افراد زیادی با آن‌ها هم‌ذات‌پنداری و هم‌کاری دارند، می‌خواهند تا زمانی که شرایط برای مذاکره‌های میان افغانی، قباحت‌زدایی و مشروعیت‌بخشی آن‌ها فراهم می‌شود، با افزایش حمله‌ها و کنترل بیشتر بر شاهراه‌ها و شهرهای کشور، عملا دست خارجی‌ها و حکومت افغانستان را از پشت بسته و کشور را بدون مقاومت و مدعی بسیار جدی، تصاحب و حکومت شان را برقرار کنند؛ چون آن‌ها تا به امروز نه تنها از مواضع گذشته شان عدول نکرده اند که قدرت بیشتری نیز دارند. یکی از شهرهای که طالبان بسیار دوست دارند تصاحب کنند، غزنی است.

هفت سال پیش، غزنی مرکز فرهنگی جهان اسلام اعلام و این ولایت کمی از انزوا و فراموشی خارج شد، کارهایی هم صورت گرفت؛ ولی همیشه این ولایت در خطر فروپاشی و سقوط از سوی طالبان باقی ماند!

جنگ‌های هم در ولسوالی جاغوری صورت گرفت که تلفات ذکر شده، مربوط به جنگ جاغوری نیست و قربانیان مردم جاغوری در این لیست نیامده است. حکومت اگر تغییر رویه ندهد و با قدرت در برابر مخالفان عمل نکند، جدا از خطر سقوط شهرها، بقای خودش نیز به شدت زیر سؤال رفته و آن وقت حتا همین امید نیم‌بندی که وجود دارد نیز، برای آینده وجود نخواهد داشت.