بررسی مطبوعات چاپ کابل 6 اسد 1399
https://parstoday.ir/dari/radio/uncategorised-i112900-بررسی_مطبوعات_چاپ_کابل_6_اسد_1399
"بی سرنوشتی کابینه و اولویت های فراوان حکومت" و " افغانستان مکانی امن برای هندوها نیست" ، مهمترین عناوین سرمقاله های روزنامه های امروز چاپ کابل است.
(last modified 2023-09-27T10:49:12+00:00 )
اسد 06, 1399 18:09 Asia/Kabul
  • بررسی مطبوعات چاپ کابل 6 اسد 1399
    بررسی مطبوعات چاپ کابل 6 اسد 1399

"بی سرنوشتی کابینه و اولویت های فراوان حکومت" و " افغانستان مکانی امن برای هندوها نیست" ، مهمترین عناوین سرمقاله های روزنامه های امروز چاپ کابل است.

بی سرنوشتی کابینه و اولویت های فراوان حکومت عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است :
دو ماه از پایان تنش‌ها و امضای توافق سیاسی گذشته است. در این مدت نه‌تنها که مردم هیچ تحول مثبتی از وضعیت حکومت‌داری خوب شاهد نبوده‌اند، بلکه به‌دلیل بی‌سرنوشتی کابینه و جنجال بر سر تقسیم قدرت شرایط افغانستان تقریبا در تمام عرصه‌ها بدتر شده است. در عرصه امنیت هر روز به تعداد قربانیان جنگ در کشور افزوده می‌شود. در عرصه اقتصادی فقر مطلق در افغانستان حکم‌فرما و تعداد بیکاران در افغانستان دو برابر شده‌اند. فساد نسبت گذشته بیش‌تر شده و اعتماد مردم به حکومت به پایین‌ترین حد خود رسیده است.حکومت اولویت‌ها و کارهای زیادی برای انجام‌دادن دارد:
گفت‌وگوهای صلح، مدیریت بحران اجتماعی کرونا و پیامدهای ناشی از آن به‌عنوان اولویت‌های اصلی حکومت مطرح است. تقابل ارگ و سپیدار در زمانی به‌وجود آمده که همه‌ی جهان منتظرند تا مذاکرات بین‌الافغانی آغاز شود.
اطلاعات روز می افزاید :
در این وضعیت اگر این مذاکرات آغاز هم شود، حکومتی که کابینه ندارد ودچار اختلاف درونی است، نمی‌تواند از جایگاه اقتدار سخن بگوید. این وضعیت برای افغانستان به‌عنوان «جمهوری اسلامی» سرافکندگی بزرگ است. از طرف دیگر تا کنون مدیریت مبارزه با کرونا در افغانستان ضعیف و ناکارآمد بوده است. دلیل روشن این ناکارآمدی تنش‌های سیاسی و بن‌بست انتخاباتی در افغانستان بوده است. به‌طور واضح در چند ماه گذشته اولویت اصلی نیروهای سیاسی پرداختن به تنش‌ها بوده و مبارزه با کرونا به‌عنوان یک تهدید بزرگ امنیت ‌ملی هرگز در محراق توجه‌ها نبوده است. برنامه دسترخوان ملی به‌دلیل ترس از فساد از سوی مجلس رد شد. درگیرشدن نیروهای سیاسی با جنجال‌های درون‌حکومتی به معنای غافل‌شدن از اولویت‌ها و عمیق‌ترشدن مشکلات افغانستان است.
اولویت‌ها و کارهای حکومت زیاد است. در عرصه امنیتی اکنون افغانستان بدترین روزهای خود را تجربه می‌کند. تبه‌کاری در شهرها بیداد می‌کند.
اغلب شاهراه‌ها در اختیار طالبان قرار دارد یا دست‌کم امنیتی وجود ندارد.
از نظر فساد نیز هر روز تشت رسوایی حکومت به زمین می‌افتد. فساد باعث شده است که مردم اعتماد خود را نسبت به حکومت از دست بدهند. دیده‌بان شفافیت افغانستان هفته قبل گزارش داد که فساد اداری از اعتماد مردم نسبت به نظام قضایی دولت کاسته است. این گزارش گویای نگرانی عمیق است.
و افغانستان مکانی امن برای هندوها نیست عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است :
سفارت هند در کابل روز یک‌شنبه، پنجم اسد، اعلام کرد که هشتمین گروه ازهندوهای افغانستان، کشور متبوع خود را ترک کرده و رهسپار هند شده‌اند.
هم‌زمان نرندر سنگ خالصه، نماینده هندوها در مجلس نماینده‌گان، گفته است که این گروه یازده نفری برای اقامت طولانی‌مدت با حفظ شهروندی افغانستانی خود به هند سفر کرده‌اند. هدف این سفر دسته‌جمعی، زنده‌گی در هند تا رفع تهدیدات امنیتی در برابر هندوها در افغانستان عنوان شده است.
اقلیت هندو و سیک افغانستان از دهه هفتاد خورشیدی به این طرف با انواع مشکلات دست به گریبان بوده‌اند. بسیاری از زمین‌ها و عبادت‌گاه‌های آن‌ها غصب شده است. بخشی از کسب‌وکار آن‌ها به دلیل بدرفتاری مردم با جامعه هندو و سیک تعطیل شده است. به رغم آن‌که ماده سوم قانون اساسی کشور به آزادی مذهبی هندو و سیک احترام قایل است، اما آن‌ها نتوانسته‌اند از این
آزادی آن‌گونه که باید، برخوردار شوند.
هشت صبح می افزاید :
حکومت مطابق قانون اساسی و کنوانسیون‌های بین‌المللی که بدان در جهت حمایت از اقلیت‌ها ملحق شده است، مکلف است تا زمینه زند‌گی مصون برای اقلیت هندو و سیک در کشور را فراهم کند. هم‌چنان برای ادغام آن‌ها به جامعه و برخورداری کودکان هندو و سیک از حق آموزش، باید زمینه‌های لازم فراهم شود؛ کاری که طی سال‌های گذشته مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. به همین شکل، زمین‌ها، عبادت‌گاه‌ها و دارایی‌های آن‌ها که طی سالیان گذشته در نقاط مختلف کشور غصب شده است، دوباره به آن‌ها برگردانده شود و به این ترتیب به آن‌ها اطمینان داده شود که مثل هر افغان دیگر از حق زندگی، امنیت، صحت، آموزش و کار در افغانستان برخوردار هستند. اگر چنان‌چه این مهم تحقق نیابد، شاید روزی فرا برسد که جمعیت باقی‌مانده این اقلیت نیز کشورشان را ترک کنند و این مایه شرم‌ساری دولت و ملتی است که در برابر قانون به هم‌زیستی مسالمت‌آمیز و برابر با این اقلیت تعهد سپرده‌اند.