مطبوعات کابل 1 دلو: طالبان فقط به جنگ می اندیشند

"طالبان فقط به جنگ می اندیشند" ، "طالبان نیز باید از تاریخ بیاموزند" و "گرسنگی هم طرف طالبان است" ، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

روزنامه ی اطلاعات روز در سرمقاله ای تحت عنوان طالبان فقط به جنگ می اندیشند چنین نوشته است:
این روزها کارزار واکسن پولیو در افغانستان ادامه دارد. این نخستین دور در سال جدید میلادی است. وزارت صحت کشور گفته است قرار است دست‌کم ۱۰ میلیون کودک در افغانستان زیر پوشش قرار گیرد. برای اولین بار طالبان نیز اعلام کرده است که از کارزار واکسن پولیو در افغانستان حمایت می‌کند. ظاهرا ملابرادر در نشست با برخی سازمان‌های صحی اطمینان داده است که طالبان از این کارزار حمایت می‌کنند. اما واقعیت این است که اطمینانی برای این کار وجود ندارد. زیرا سخن‌گوی دفتر سیاسی طالبان گفته است این گروه مطابق اصول خود از این طرح حمایت می‌کند.
اطلاعات روز می افزاید:
اصول طالبان سخت‌گیرانه و دست‌وپاگیر است. مهم‌تر از این، مسأله‌ی جنگ است. این روزها عملا در ۲۰ ولایت افغانستان جنگ جریان دارد. در ولایت‌های جنوبی که شاهد بیشترین موارد مثبت ابتلای کودکان به بیماری پولیو است، این روزها در آتش جنگ می‌سوزد. ممکن نیست که در مناطق جنگی این طرح موفق شود. حرف اساسی این است که طالبان تنها برای جنگ استراتژی و برنامه دارند و فقط هم به جنگ می‌اندیشند.

و طالبان نیز باید از تاریخ بیاموزند عنوان سر مقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

مردم افغانستان می‌دانند که اگر حکومت داکتر نجیب و گروه‌های مجاهدین در پایان حکومت دموکراتیک به توافق می‌رسیدند، افغانستان شاهد مصیبت‌هایی که در آغاز دهه هفتاد رخ داد، نمی‌بود. بر همه‌گان معلوم است که نه مفاد موافقت‌نامه‌های صلح ژنو که آن را پاکستانی‌ها به نیابت از مجاهدین با دولت نجیب پیش می‌بردند، عملی شد، نه مشی مصالحه ملی داکتر نجیب و نه هم طرح صلح بنین سیوان. نتیجه‌ای به بن‌بست رسیدن طرح‌هایی برای صلح، مرگ هزاران هم‌وطن ما، مهاجرت‌های میلیونی و ویرانی تمام زیرساخت‌های اندک کشور در آغاز دهه هفتاد بود.

هشت صبح می افزاید:

آیا طالبان می‌خواهند آن مصیبت‌ها دوباره برسر افغانستان بیاید؟ طالبان باید بدانند که حکومت کنونی با همه معایبی که دارد، با حکومت داکتر نجیب تفاوت‌های فراوانی دارد. در اواخر حکومت داکتر نجیب تمام کشورهای منطقه خواهان سقوط حکومت کابل بودند؛ اما حالا چنین اجماعی برای فروپاشی حکومت کابل در منطقه ما وجود ندارد. از سوی دیگر، سه سال پیش از فروپاشی کامل حکومت داکتر نجیب، روس‌ها از افغانستان رفته بودند و کمک‌های نظامی‌شان نیز بسیار کم شده بود. در حالی که کشورهای کمک‌کننده در نشست ژنو کمک‌ها به افغانستان را تمدید کردند و در تازه‌ترین مورد رییس ناتو از تداوم حمایت از حکومت افغانستان گپ زده است و امریکایی ها نیز براساس پیمان استراتژیکی که با کابل امضا کرده‌اند خود را ملزم به حمایت از حکومت افغانستان می‌دانند.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی راه مدنیت که در مطلبی تحت عنوان گرسنگی هم طرف طالبان است چنین نوشته است:  
سازمان بین‌المللی حمایت از کودکان گزارش داده است که  ۱۸٫۴ میلیون نفر در افغانستان به شمول ۹٫۷ میلیون کودک، به کمک‌های فوری بشردوستانه نیاز دارند. این تعداد از نیازمندان کشور به کمک‌های فوری، هیچ‌تفاوتی با حالات جنگی در جهان ندارد که در نتیجه‌ی آن، مردم کشوری، بدون دسترسی به‌غذا و نیازهای اولیه، تلف می‌شوند.
کنترل چنین وضعیتی در صورت نبود امنیت و ادامه‌ی جنگ غیرممکن است؛ در گزارش نیز آمده است که «این یک وضعیت بد است و نیاز به‌توجه فوری جامعه‌ی جهانی دارد. اگر جنگ متوقف نشود، مشکلات مردم افغانستان افزایش خواهد یافت. این وضعیت به‌ویژه برای کودکان بسیار سخت است که اکثرشان چیزی جز خشونت را نمی‌شناسند.»
در پایان صبح کابل می افزاید:
به‌نظر می‌رسد یکی از امیدواری‌های حکومت، شروع کار جو بایدن در کاخ سفید است؛ با این‌که خروج نیروهای امریکایی از افغانستان، مطابق با توافق‌نامه‌ی امریکا و طالبان اجرا شد و بایدن نیز هیچ واکنشی نشان نداد، حکومت هنوز هم، به‌امید واهی خود ادامه می‌دهد.ادامه‌ی گفت‌وگو با طالبان، جنگ را در کشور شدت خواهد داد و نیازمندی‌های مردم نیز بیش‌تر می‌شود؛ اگر واقع‌بینانه به‌جنگ نگاه کنیم، رشد فقر و گرسنگی نیز به‌نفع طالبان و سربازگیری آنان خواهد انجامید.