مطبوعات کابل 24 حوت: افغانستان همچنان مسلخ غیر نظامیان

"از یک اداره ی ملی دستگاه فتنه نسازید"، "افغانستان همچنان مسلخ غیر نظامیان"، "میز مذاکرات صلح یا میدان بزکشی"، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

از یک اداره ی ملی دستگاه فتنه نسازید عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

ثبت طوایف و قبایل یک قوم زیر عنوان اقوام مستقل در تذکره الکترونیک یک اقدام کاملاً سیاسی، سلیقه‌ای و فتنه‌انگیز است. این اقدام تحقیرآمیز هم‌چنان نوعی اهانت به اقوامی است که هدف این فتنه واقع شده‌اند. توزیع تذکره الکترونیک با این دسیسه بسیار خطرناک است. بهتر است تا روشن شدن سرنوشت این مسأله، توزیع آن متوقف شود. هم‌چنان نهادهای مافوق و مسوول باید فوراً حکم به ابطال تذکره‌هایی بدهند که تاکنون بر مبنای این فتنه و دسیسه توزیع شده است.

هشت صبح می افزاید:

نام‌گذاری قبایل اقوام غیرخودی به خاطر اقلیت‌سازی آن‌ها، یک عمل مجرمانه است. این کار نوعی از جعل اسناد هویت به حساب می‌رود و در کد جزا جرم‌انگاری شده است. به‌ ویژه آنکه اگر قومی به دلیل این جعل‌ کاری آسیب دیده باشد، جرم طراحان این فتنه و مجریان آن سنگین‌تر خواهد بود. از این رو، توقع می‌رود که مدیران ارشد اداره احصائیه و معلومات باید فوراً به دادگاه معرفی شوند. تا زمانی که با دسیسه ‌بازان به صورت قاطع برخورد نشود، سیاست تبعیض از ادارات ملی محو نخواهد شد.

و افغانستان همچنان مسلخ غیر نظامیان عنوان سرمقاله ی روزنامه ی اطلاعات روز است که در آن چنین آمده است:

آمارهای رسمی نشان می‌دهد در حال حاضر روزانه در افغانستان تا مرز ۷۵ نفر به‌شمول نظامیان و غیرنظامیان کشته می‌شوند. در شرایطی که هنوز فصل جنگ در افغانستان شروع نشده، این میزان بالایی از خشونت نگران‌کننده است. افغانستان همچنان مسلخ غیرنظامیان است. شواهد و گستردگی جنگ نشان می‌دهد بهار خونین در افغانستان کلید خورده است.

اطلاعات روز می افزاید:

 طالبان می‌خواهند با راه‌اندازی موجی از حملات انفجاری در درون شهرها، افغانستان را از پا بیندازند. اما در مقابل نهادهای امنیتی در کشور به ناتوان ‌ترین نهادها در افغانستان بدل شده‌اند. رویداد دو شب پیش هرات اگر از یک طرف نتیجه‌ی جنگ‌طلبی دشمن است، از طرف دیگر پیامد ضعف نهادهای کشفی و امنیتی در هرات نیز است. ناکامی‌های کشفی و استخباراتی نهاد‌های امنیتی مردم را خسته کرده است. پرسش بسیاری از شهروندان از حکومت افغانستان این است که چه آمادگی برای شدت جنگ دارد. آیا با همین نابه ‌سامانی استخباراتی و مدیریت آشفته‌ی جنگ پیروزی بر طالبان ممکن است. آیا افغانستان به سمت سناریویی می‌رود که طالبان بتوانند مناطق بیشتری را به تصرف خود درآورند؟ پیروزی در جنگ به برنامه و مدیریت نیاز دارد، نه به خطابه آتشین سیاسی از پشت تربیون.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی راه مدنیت که در سرمقاله ای تحت عنوان میز مذاکرات صلح یا میدان بزکشی چنین نوشته است:

بسیاری از کشورهای میزبان مذاکرات صلح بیش از آنکه به دنبال تأمین خواسته‌های مردم افغانستان باشند، به دنبال تأمین منافع ملی خویشتن در ساختارهای سیاسی بیرون‌آمده از درون مذاکرات صلح می‌باشند.این امر یک حقیقت غیرقابل انکار است که سیاست‌مداران هر کشور باید پیرو اصولی باشد که خطوط اساسی خودش ایجاب می‎کند. با در نظرداشت این مسأله، از ارگ‌نشینان انتظار می‌رود تا با برجسته ساختن نقش دولت در پروسه‌های مختلف مذاکرات صلح، هدف واحد را که همانا تحقق ارزش‌های ملی در میکانیزم مذاکرات صلح می‎باشد، تعقیب نموده و بر مبنای آن به برگزاری مذاکرات صلح تأکید کند.

در پایان راه مدنیت می افزاید:

آنچه از آدرس حکومت انتظار می‌رود این است که نباید صلح افغانستان به مثابۀ بُز قربانی در میدان چاپ‌اندازان بیرونی قرار گیرد که هرکدام از کشورهای میزبان و بازیگران منطقه‎‌یی و بین‌المللی تلاش دارند تا آن را به نفع خویشتن تصاحب کنند.برای مردم، میزبانی مذاکرات صلح مهم نیست و نقش هرکدام از کشورهایی که بستر این مذاکرات را مهیا می‌سازند، ستودنی به حساب می‌آید. آنچه برای شهروندان کشوری‌که سالیان درازی است طعم تلخ خشونت را چشیده و در آتش جنگ می‌‎سوزند، حائز اهمیت است، پایان یافتن این وضعیت خانمان‌برانداز می‌باشد.