Pars Today

"روزنامه نگاری ،شریف اما دشوار"،" سپیدار ضعیف است" و " دزد در خانه و ما گرد جهان می گردیم ، مهمترین عناوین سرمقاله روزنامه های امروز چاپ کابل است.

روزنامه نگاری ،شریف اما دشوار عنوان سرمقاله ی روزنامه ی راه مدنیت است که در آن چنین آمده است :
روزنامه‌نگاری در سرزمینی چون افغانستان گویا مصداق همان بیت «زبان سرخ سر سبز می‌دهد برباد» است؛ زیرا با نوشتن هر کلمه، باید هزار و دو نوع ملاحظه را مد نظر بگیری و با «خودسانسوری جانسوزی» دست به قلم برده و متنی را بنویسی یا سخنی را بر زبان آوری.چه بسا اتفاق افتاده است، چیزی را که نمی‌خواهی، بگویی و بنویسی و چه بسا هم، چیزی را که باید بگویی، گفته نتوانی و این امر، بزرگ‌ترین درد است برای آزادی بیان و مدافعان این ارزش انسانی.روزنامه‌نگاران و رسانه‌گران این سرزمین گاهی مجبورند در رسانه‎‌یی که مالک آن رهبر و رهبرزاده یا صاحبان زر و زور هستند کار کنند که «خودسانسوری» و تحریف مفهوم آزادی بیان، بخشی از کارشان هست.چه بسا نویسنده یا گوینده‌‌یی بارها وادار شده باشد که برخلاف میل درونی خویش قلم زده و سخن بگوید تا منافع مالک رسانه برآورده شده و دل آقازاده‌های صاحب رسانه، خرسند گردد. از سویی هم او ناگزیر است به چنین روزمرگی و روزمره‌گی تن در دهد تا لقمه نانی به دست آورده و چرخ روزگار خویش را بچرخاند.

راه مدنیت می افزاید:

روزنامه‌نگار و رسانه‌گران در این سرزمین در بسیاری از موارد مأمور بوده‌اند و معذور. به همین دلیل، ناگزیر تسلیم این حرف شده‌اند که «هرآن کس نان دهد، فرمان دهد.» چون او نیز انسان است و با محدودیت‌های فراوانی مختص همین اقلیم زندگی می‌کند. او ناچار است امرار معیشت کند و ابزاری جز قلم در اختیار خویشتن ندارد؛ قلمی‌‎که به هرطریقی بچرخاند بار ملامتی را از یک جانب بردوش خواهد کشید؛ زیرا در محیطی که هیچ میکانیزمی برای تأمین و تضمین حقوق خبرنگاران وجود ندارد و مصونیت شغلی او قابل تحقق نیست، محافظه‌کاری و خودسانسوری یگانه راه برای حفظ وضعیت موجود و تأمین معاش از رهگذر روزنامه‌نگاری است.
و سپیدار ضعیف است عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است :
شورای عالی مصالحه ملی پس از دریافت مسوده طرح دولت انتقالی صلح برای افغانستان تنها یک بار به برگزاری نشست کمیته رهبری این شورا موفق شده است. در این نشست نماینده‌گان بعضی از احزاب سیاسی غایب بودند و بعدتر اعلام کردند که روی طرح‌های مستقل خود برای ارایه در نشست استانبول کار می‌کنند. شورای عالی مصالحه ملی تنها موفق شد در این نشست، مسوده طرح دولت انتقالی صلح را با اعضای حاضر در نشست این کمیته در میان بگذارد و از آن‌ها بخواهد که دیدگاه‌ها و پیشنهادات خود را برای اصلاح و تعدیل این مسوده در اختیار این نهاد قرار دهند. نشست دومی این کمیته که برای نهایی کردن این مسوده، پیش‌بینی شده بود، تا کنون برگزار نشده است. کمیسیونی که برای توحید طرح‌ها، دیدگاه‌ها و پیشنهادات پراکنده تشکیل شده است، نیز تا هنوز دست‌آورد قابل گزارشی ندارد. حتا از پرورش دیدگاه‌ها و پیشنهاداتی که تا دو هفته پیش به سپیدار از آدرس‌های مختلف رسیده بود، نیز خبری منتشر نشده است.
هشت صبح می افزاید:
با گذشت بیش از یک ماه از ارایه مسوده طرح امریکا، تا هنوز آب سیاسی ارگ، سپیدار، احزاب و کنشگران حوزه جمهوریت در یک جوی جاری نشده است. این وضعیت بیش از هر چیزی نشانه تنبلی، رخوت و ضعف در شورای عالی مصالحه ملی و کندی کار و بی‌برنامه‌گی در این نهاد است. این نهاد اگر به تحرک نیاید و فوریت مساله را درک نکند، ممکن است نشست استانبول با تاخیر بیش‌تر روبه‌رو شود، ضمن آن‌که وضعیت و نتایج تصمیم‌گیری در جناح طالبان نیز در این تاخیر دخیل خواهد بود.
و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی صبح کابل که در مطلبی تحت عنوان دزد در خانه و ما گرد جهان می گردیم چنین نوشته است :

رییس‌جمهور غنی، در آخرین سخن‌رانی‌اش در جمع شورای عالی جوانان، گفت که ۵۰ درصد از عواید دولت دزدی می‌شود؛ او، دلیل این دزدی را ناکامی در نهادهای دولتی به‌خصوص ارگ، وزارت مالیه و کمیسیون اصلاحات اداری عنوان کرد. غنی، از جوانان خواست که نقش نظارتی بر نهادهای دولتی داشته باشند و طرح‌های‌شان را برای ازدیاد عواید و شفافیت، با وزارت مالیه شریک بسازند. به اساس گفته‌ی وی، برای جوانانی که بهترین طرح‌ها را ارایه می‌کنند، سهم داده خواهد شد.
این‌که آقای غنی، این‌قدر عزت‌نفس به خرج داده و اعتراف کرده است که کلیدی‌ترین ادارات زیردستش –ارگ، مالیه و اصلاحات اداری- در جمع‌آوری و مصرف بودجه ناکام بوده‌اند، اگر اعترافی باشد، «صادقانه»، درخور تأمل است؛ صادقانه به این دلیل که واقعاً تلاش‌هایش برای جلوگیری این دزدی به بن‌بست خورده باشد و حالا با اعتراف به مردم، از نسل «جوان» بخواهد در مبارزه با فساد که ظاهراً توسط سیستم «پیر» انجام می‌شود، او را همکاری کنند؛ اعتراف یک «پیر» از دست «پیرهای» مهارنشدنی دیگر
در پایان صبح کابل می افزاید :

آخرین مورد از فسادی که توسط روزنامه‌ی اطلاعات روز پرده برداشته شد، روشن و واضح بود؛ اگر آقای غنی واقعاً عزمی برای مبارزه با فساد داشت، چرا به دست‌گیری کسانی که از طرف اطلاعات روز معرفی شده بود، اقدام نکرد؛ این پول توسط چه کسانی از وزارت مالیه داده شده بود؟ اگر تحقیق اطلاعات روز دقیق نبود، چرا علیه آن دعوای حقوقی به راه انداخته نشد؟ از کد اضطراری‌ای که فقط می‌توان با امضای رییس‌جمهور پول مصرف کرد، چگونه این مقدار پول کشیده شد و مصرف کارمندان و دفاتر مقامات دولتی شد؟ رییس‌جمهوری که خودش تا این حد دامنش آلوده است، از دامن آلوده‌ی چه کسی شکایت می‌کند؟ این اعتراف چیست؛ جز فرستادن جوانان دنبال نخود سیاه و استفاده از آنان برای توجیه و ادامه‌ی قدرت؟!