Pars Today

"مردم غمگین و بی دفاع"، "فصل تازه ی بمب گذاری" و " روز جهانی کودکان بی گناه درگیر در مخاصمات " ، مهمترین عناوین سرمقاله های امروز چاپ کابل است.

روزنامه ی اطلاعات روز در سرمقاله ای تحت عنوان مردم غمگین و بی دفاع چنین نوشته است:

از حمله مرگبار تروریستی بر مکتب دخترانه سیدالشهدا حدود یک ماه گذشته است. اما از طرح امنیتی غرب کابل که رییس‌ جمهور فردای آن روز وعده داده بود، هنوز خبری نیست و به‌ نظر می‌رسد حکومت متوجه وخامت اوضاع نیست. ناامنی هر روزه از مردم به پیمانه گسترده قربانی می‌گیرد، اما حکومت به مردم تنها وعده امنیت می‌دهد. نهایتا قرار بود طرح امنیتی غرب کابل در دو هفته آماده و برای مهار این حملات به‌ کار بسته شود. این طرح هنوز روی میز نهادهای حکومتی سرگردان است. اطلاعاتی وجود دارد که با طرح معاون دوم در نهادهای کلیدی امنیتی مخالفت وجود دارد. اگر این طرح رد نشود، بعید است که با شاه‌کلید این طرح که دفاع خودی است، موافقت شود. نهایتا طرح فرمالیته‌ شده‌ای به خورد افکار عمومی داده خواهد شد.

اطلاعات روز می افزاید:

تهیه طرحی که بتواند امنیت غرب کابل را تأمین کند، بسیار پیچیده نیست. تأمین امنیت مراسم عاشورا در سال‌های گذشته نمونه‌ ی بسیار بارزی است که چگونه یک رژیم امنیتی بومی و محلی و شبکه‌ای به هم متصل از دیدبانان و محافظان امنیتی می‌تواند تهدیدهای بلند امنیتی را از ریشه خنثا کند. کافی است که حکومت با گزینه‌ ی تشریک مساعی مردم زیر نام دفاع خودی موافقت کند و نگاه کژدار و مریضی که از این طرح در ذهنیت مسئولان امنیتی و سرقومندان اعلی وجود دارد تغییر کند. حکومت افغانستان با این‌ که در عمل ثابت کرده که تعهد و مسئولیت‌ پذیری کافی برای تأمین امنیت شهروندان، به‌ویژه هزاره‌ها را ندارد، دفاع خودی توسط بخشی از شهروندان را حتا خطر بزرگ‌تری از طالب و داعش به رسمیت می‌شناسد.

و فصل تازه ی بمب گذاری عنوان سرمقاله ی روزنامه ی هشت صبح است که در آن چنین آمده است:

فصل دوم بمب‌گذاری‌ها در کابل که از اواسط ماه ثور امسال آغاز شده است، کمی خاص به نظر می‌رسد. در بمب‌گذاری‌های نزدیک به یک ماه گذشته در این شهر، بیش‌تر یک گروه قومی و مذهبی معین هدف قرار گرفته است. این ویژگی در بمب‌گذاری‌های اخیر آن‌قدر برجسته بوده که بسیاری از کشورها و سازمان‌ها از آن به عنوان «کشتار هزاره‌ها» یاد کرده‌اند. البته تاهنوز هم دولت افغانستان و هم سازمان‌های بین‌المللی به امر «نسل‌کشی» هزاره‌ها در پی این انفجارها اذعان نکرده‌اند. با این وصف، بسیاری از فعالان فرهنگی و کنش‌گران سیاسی، رویدادهای اخیر را در شمار مصادیق «جنایت علیه بشریت» و «پاک‌سازی قومی» قرار داده‌اند.

هشت صبح می افزاید:

متأسفانه نوک تیز تیغ بمب‌گذاری‌ها دست‌کم در شهر کابل، ساکنان یک بخش معین این شهر را با تفکیک مذهب و قوم هدف گرفته است. با توجه به این‌که احتمال تکرار حوادث مشابه وجود دارد، توقع می‌رود که دولت مسوولیت‌هایش را در قبال گروه‌های آسیب‌پذیر قومی و مذهبی انجام دهد و از ادامه کشتار آن‌ها پیش‌گیری به عمل آورد. هم‌چنان جامعه جهانی با اعمال فشار بر گروه‌های ضد دولت، آن‌ها را باید وادار بسازد که در برابر اعمال جنایت‌کارانه خود پاسخ‌گو شوند.

و نگاهی می اندازیم به روزنامه ی راه مدنیت که در سرمقاله ای تحت عنوان روز جهانی کودکان بی گناه درگیر در مخاصمات چنین نوشته است:

واقعیت غم‌انگیز این است که کودکان در هنگام درگیری به دلیل ناتوانی در برابر سواستفاده‌هایی که علیه آنها صورت می‌گیرد، آسیب‌پذیرترین افراد هستند. آنها برای محافظت و ادعای حقوق خود، به اطرافیان خود وابستگی دارند که غالبا در چنین شرایطی افراد بزرگ‌تر و حامی آنان هم، امکان حمایت و حفاظت از آنها را ندارند.با شروع درگیری و منازعات، کودکان مجبور به ترک مکتب می‌شوند، اهمیت تحصیلات آنها فراموش می‌گردد. آنها برای دستیابی به امکانات اولیه مانند سرپناه، آب و غذا تلاش می‌کنند.کودکانی که خانواده یا خودشان درگیر مخاصمات می‌شوند، مجبور به ترک خانه‌های خود هستند، اعضای خانواده خود را از دست می‌دهند و حتی گاهی مجبور می‌شوند که به اجبار مسلح شوند.

در پایان راه مدنیت می افزاید:

کودکان شاهد قساوت‌های وحشتناکی هستند، قربانی تجاوز، شکنجه، حملات فیزیکی و موارد دیگر می‌شوند. رنج روحی و جسمی تحمیل‌شده به کودکان در هنگام درگیری،علاوه بر اینکه غیر قابل تصور و بسیار دردناک است؛ اثرهای مخرب و طولانی‌مدتی با خود به همراه دارد که گاه تا آخر عمر با آنان باقی می‌ماند. منازعات، خشونت‌ها و ناامنی‌ها حتی اگر کوتاه‌مدت باشند نه‌تنها روزهای خوش کودکی آنان را می‌سوزاند و خاکستر می‌کند، بل آتشی پنهان به زندگی آینده و بزرگ‌سالی آنها می‌اندازد.