ایران در سوگ آتش نشانان

از آتش سوزی و فرو ریختن ساختمان پلاسکو در قلب تهران چند روزی می گذرد اما ایران همچنان در غم ازدست دادن چندین تن از آتش نشانان غیور و ایثارگر خود داغدار است. حادثه پلاسکو صحنه ای دیگر از رشادت و همدردی ایرانیان را به نمایش گذاشت.

آتش که زبانه می کشد چشم امید مردم به قهرمانانی است که از شعله های سرکش نمی هراسند، پیش می روند و در هجوم وحشیِ آتش و دود، روزنه های امید می گشایند. اکنون اما چندمین روز است که قهرمانان، پس از حریق زدگان، خود زیر آوارِ آتشینِ ساختمانِ غول پیکر "پلاسکو" گرفتار شده اند.آوار، سنگین است اما آوارِ غم بر دل های ایرانیان حتی از آن هم سنگین تر ! هر سو که نگاه می کنی چشم های خیس و منتظر، دل های نگران و مضطرب و دست های به دعا بلند شده را می بینی که برای آتش نشانان محبوس در زیر آوار، چون پاره های تن خویش آرزوی نجات می کنند. آرزویی که گذشت ساعت ها ، رنگ از رخسار او می پراند!

ساختمان پلاسکو، یکی از ساختمان های تجاری بزرگ تهران بود که 53 سال قدمت داشت. این ساختمان پنج شنبه گذشته دچار آتش سوزی گسترده شد و پس از حدود سه ساعت به طور کامل فرو ریخت. در اولین دقایق بروز حادثه، مأموران آتش نشانی به محل رسیدند و مبارزه بی امان با آتش سرکش را آغاز کردند. آنان موفق شدند حجم زیادی از آتش را خاموش کنند اما باز هم در تلاش بودند تا به طور کامل آتش سوزی را کنترل کنند و جان و مال کاسبان و کارگران این ساختمان تجاری را از آسیب بیشتر حفظ کنند. آتش نشانان ساختمان را تخلیه کردند و مشغول بازرسی های بیشتر بودند که ناگاه به دلیل شدت صدمات وارده؛ ساختمان غول پیکر و فولادینِ پلاسکو در عرض چند ثانیه فروریخت! بیش از بیست نفر از  قهرمانانی که جان چند صد نفر را نجات داده بودند، خود؛ در پیش چشم مردمِ نجات یافته در زیر حجم سنگینی از آوارِ آتشین، مدفون شدند.

قامت قهرمانان شکست و  غمی جانکاه قلب ایران را به درد آورد! تصاویر و اخبار، هر لحظه می رسید و خبر از حادثه ای عظیم می داد. مردمِ ایران، همۀ خبرهای دیگر را فراموش کرده بودند و فقط لحظه به لحظه اخبار حادثه را در شبکه های اجتماعی و رسانه ها دنبال می کردند. نیروهای امداد و نجات و حتی پلیس و ارتش و مهندسان در صحنه حاضر شدند تا هیولای فروریخته را از روی تن قهرمانان کنار بزنند. حجمِ زیاد آوار فولادین همراهِ آتشی پنهان در زیر آوار با حرارتی بیش از 200 درجه سانتی گراد، کار را برای آتش نشانان و مهندسان سخت کرده بود. هر مرحله از آوار برداری با زبانه کشیدن مجدد آتش از زیر آوار روبرو می شد و امیدها را برای زنده بودن قهرمانان، کمتر و کمتر می کرد. چشمان خیس و شانه های لرزان آن دسته از آتش نشانان که شاهد مدفون شدن همکارانشان بودند و بهت مردمی که اشک های قهرمانانشان را دیده بودند، صحنه هایی دردناک آفرید که دل هشتاد میلیون ایرانی را به درد آورد!

تاریخ ایران زمین، پُر است از رشادت های قهرمانانی که جان عزیز خود را فدای امنیت و آسایش ملت خویش کرده اند . قهرمانانی که اگر نبودند تاریخ ایران طور دیگری نوشته می شد. "شهید" کلمه ای آشنا و مقدس برای ایرانیان است و شهادت، زیباترین و باشرافت ترین مرگ در فرهنگ اسلامیِ آنان. در فرهنگ اسلامی کسی که در جهاد و مبارزه در راه خدا کشته شود،  شهید محسوب می شود. همچنین بر اساس روایات، کسی که در حال خدمت به مسلمین و یا در راه حفظ جان، مال و ناموس آنان کشته می‌شود نیز اجری برابر با شهید خواهد داشت. شهید در مقایسه با دیگران، برترین منزلت و جایگاه را در جهان آخرت نزد خداوند دارد. پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) می فرمایند: "کسی که دسته‏ ای از مسلمانان را از خطر سیل یا آتش سوزی نجات دهد ، بهشت بر او واجب می ‏شود."

بسیاری از انسان ها در جهان تاریک امروز، هدفی بالاتر از سود و رفاه و لذت بیشتر از زندگی مادی نمی شناسند. در واقع فرهنگ مادی حاکم بر جهان امروز، نمی تواند ارزش های والایی چون ایثارگری و فداکاری را به خوبی توجیه کند. اخلاقِ سکولار نهایتاً چنین فداکاری هایی را برای ادامه حیات جامعه بشری لازم می داند و به همین دلیل از فداکاران تمجید می کند اما نمی تواند یک انسانِ عاقل را برای اقدام به فداکاری توجیه کند. شخصی که زندگی و وجودِ انسان را محدود میان تولد و مرگ می داند، می کوشد که زندگی خود حتی به قیمت جان دیگران حفظ کند تا فرصت بیشتری برای بهره بردن از دنیا داشته باشد . طبیعی است که چنین شخصی به خطر انداختن جانِ خود برای دیگران را حماقت بداند. هر چند فطرت خداییِ انسان ها، گاهی از میان هجوم تاریکی ها، روشنی حقیقت را تشخیص می دهد و به همین دلیل است که در همان دنیای غرق در ماده گرایی هم گاهی می توان جلوه هایی از ایثار را دید ولی در صورت گسترش فرهنگ مادی، نمی توان امیدی به درخشیدن این ارزش های والا داشت. با این وجود،  فرهنگ اسلامی باعث شده ایرانیان در حافظۀ تاریخی خود ، نمونه های بسیاری از فداکاری و ایثارگری داشته باشند. فرهنگی که امروز نیز بار دیگر حماسه ساخت. آتش نشانانِ قهرمانان، مظلومانه جان دادند اما باعث نجات صدها انسان دیگر از مرگ حتمی شدند. آنان مرگ خود را خسارت و زیان و نابودی نمی دانستند چرا که می دانستند در جهان آخرت در جوار پروردگار خود به سعادت ابدی دست خواهند یافت. تنها چنین اعتقادی است می تواند قهرمان پرور باشد و سپهر زندگی بشر را پر ستاره کند.

ایران اسلامی هر چند داغی بزرگ بر سینه دارد اما شاهد صحنه هایی از وفاق و همدلی است که همواره در تنگناهای سخت، ایران را سربلند کرده است. این حس یکی از لایه های ناشناخته جامعه ایرانی است که در مواقع رنج و خطر، همه ایران را فرامی گیرد. از همان لحظه های اولیه این اتفاق ناگوار هر کس به طریقی خود را برای کمک حاضر می کرد. بسیاری از مردم شب اول حادثه از شدت اندوه و نگرانی  بیدار ماندندو دعا کردند. صدها تن از اهالی تهران برای اهدای خون به مصدومان، به پایگاه های انتقال خون مراجعه کردند. آتش نشانانِ زبده از شهر های دیگر، بدون اینکه فراخوان شوند، خود را به تهران رساندند تا تجربیات خود را برای نجات همکارانشان به کار گیرند. دانشجویان و دانشگاهیان در مقابل پایگاه های آتش نشانی  مراسم دعا برپا کردند. زنان و مردان و حتی کودکان با چشمانی اشکبار ایستگاه های آتش نشانی را به رسم سپاس و همدردی غرق در دسته های گل کردند. نمونه دیگری از این حس همدلی و نوعدوستی در اقدام کاسبان شهر تهران دیده شد. پلاسکو یک برج تجاری بود که با سوختنش اموال بیش از 600 مغازه و کارگاه تولیدی سوختند و از بین رفتند. کسبه دیگری که با مالباختگان، داد و ستد تجاری  داشتند اعلام کردند وصول طلب های خود را تا توانمند شدن مالباختگان به تعویق خواهند انداخت. یکی دیگر از صحنه های زیبا را خانواده های شهدا آفریدند. برخی از همسران و مادران  شهیدانی که پیش از این، عزیزان خود را در راه خدا و در صحنه های نبرد حق علیه باطل، تقدیم کرده بودند برای ابراز همدردی در همان روز دوم حادثه به دیدار خانواده های داغدار رفتند و به مقام قهرمانان شهید ادای احترام کردند. نمونه هایی از رفتار های اینچنینی از تلاش های خودجوش و بی منت مهندسان، پزشکان و مسوولین تا آماده کردن صبحانه برای امدادگران حاضر در صحنه توسط مردم و دعاهای بی دریغ زن و مرد و پیر و جوان برای نجات حادثه دیدگان، صحنه هایی زیبا از همدلیِ مردمی آفرید که هر چند از خانواده و آشنایان خود ، کسی در زیر آوار نداشتند اما غمی جانکاه قلبشان را فراگرفته بود. این روزها قلب هشتاد میلیون ایرانی برای 25 آتش نشان جوان داغدار است. جوانانی که زندگی شان، زندگیِ دیگران را نجات می داد و مرگشان، تولد دوبارۀ ارزش های انسانی و اسلامی بود. ما نیز با قلبی آکنده از غم و اندوه، برای شادی روح آتش نشانان شهید دعا می کنیم و برای خانواده های داغدار آنان از خداوند متعال صبر و اجر طلب می نماییم. شما نیز دعای خیرتان را از قهرمانان ما دریغ نفرمایید. در پناه حق، سالم و خشنود باشید!