مروری بر مراقبات ماه مبارک رمضان(2)

ماه رمضان یعنی این که انسان خود را در این ماه میان طاعت و عبادت قرار داده تا نفس او با تمرین و به انجام رساندن عبادات، نرم و آماده بندگی و کشش به سوی خدای خود باشد.

واژه آشنا و زیبای رمضان برگرفته از کلمه "رمض" به معنای به معنای "شدت تابش آفتاب بر شن و رمل و غیر آن" است. علت این نامگذاری آن است که عرب، ماهها را با زمانی که در آن واقع شوند نامگذاری کرده‌اند و رمضان در زمان شدت گرما بود. به دیگر سخن، ماه رمضان ماه سوزاندن گناهان و بلکه بالاتر، سوزاندن زیاده خواهی های نفس و درون آدمی است که انسان خام را پخته می کند تا حجاب بازدارنده خودخواهی از روی قلب و دلش برداشته شود.

جالب این است که برخی واژه رمضان را بر گرفته از کلمه "رمیض" به معنای "ابر و باران در پایان چله تابستان و ابتدای فصل پاییز" می دانند که گرمای تابستان را دور می سازد و براین اساس می توان گفت که این ماه را ماه رمضان گفته اند چون بدن های آدمیان را از گناهان دور می سازد و پاک می کند.

البته برخی نیز رمضان را برگرفته از رمض النصل به معنای گذاشتن نیزه در میان دو سنگ و کوفتن بر آن تا حدی که نازک شود، دانسته اند. با این برداشت، ماه رمضان یعنی این که انسان خود را در این ماه میان طاعت و عبادت قرار داده تا نفس او با تمرین و به انجام رساندن عبادات، نرم و آماده بندگی و کشش به سوی خدای خود باشد.

در باب بزرگداشت و احترام جایگاه این ماه همین قدر که بزرگان دین، مسلمانان را از به کار بردن کلمه رمضان به تنهایی نهی کرده و توصیه نموده اند که آن را ماه رمضان بخوانند زیرا رمضان یکی از نامهای خداوند است و ماه رمضان، ماه خداست. چنانکه امام(ع) فرمود: نگوئید این است رمضان و نگویید رمضان رفت و یا آمد؛ زیرا رمضان نامی از نام های الهی است که نمی آید و نمی رود، چرا که رفتن و آمدن، از ویژگی های موجودات زائل شدنی و از بین رفتنی است حال آن که خداوند و اسم ها و صفت های او پایدار و ماندگارند. از حضرت علی بن ابی‌طالب(ع) روایت شده که فرمود: "نگوئید رمضان! بلکه بگوئید ماه رمضان؛ زیرا شما نمی‌دانید رمضان چیست و چه فضایلی در آن نهفته است."